Halal India Pvt Ltd
அளவிலா அருளாளன் நிகரிலா அன்புடையோன் அல்லாஹ்வின் திருப்பெயரால்...
நாங்கள் Halal India Pvt Ltd எனும் இந்திய அரசு அங்கீகாரம்பெற்ற ஓர்
நிறுவனத்தை இந்திய£வில் தொடங்கியுள்ளோம். அது இந்திய£வில்
தயாரிக்கப்படும் அனைத்துவகையான உணவுப்பொருட்கள், இறைச்சி வகைகள்,
அழகுசாதனப் பொருட்கள், மருந்து வகைகள் போன்ற தயாரிப்புகளுக்கு
சட்டப்பூர்வமான ஹலால் சான்றிதழ் வழங்கும் நடவடிக்கையை மேற்கொண்டுள்ளது.
உலகின் பல நாடுகளில் ஹலால் சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட பொருட்களை மட்டுமே
முஸ்லிம்கள் உபயோகிக்கின்றனர், ஹலால்சின்னம் பொறிக்கப்படாத பொருட்களை
முஸ்லிம்கள் முற்றிலுமாகப் புறக்கணித்துவிடுகின்றனர் என்பது
நடைமுறையாகும்.
ஆனால் முஸ்லிம்கள் அதிகமாக வாழும் நாடுகளில் இரண்டாம் இடம் வகிக்கும்
இந்திய£வில் இதற்கான விழிப்புணர்வு முற்றிலும் இல்லை.எனவே, இந்திய
முஸ்லிம்கள் தாம் உபயோகிப்பது ஹலால்தான் என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள
இயலாத சூழ்நிலையில் இருப்பதைத் தவிர்க்கும் விதமாகவே Halal India Pvt Ltd
எனும் நிறுவனம் தொடங்கப்பட்டுள்ளது.
இது இந்திய£வின் அனைத்து மாநிலங்களிலும் தலைசிறந்த முஸ்லிம் அறிஞர்கள்,
ஆய்வாளர்கள் மற்றும் பரிசோதனை மையங்களைக்கொண்ட நிறுவனமாகும். இந்திய£வின்
பிரபல நிறுவனங்கள் மற்றும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களைத் தொடர்புகொண்டு அதில்
தகுதியானவற்றிற்கு ஹலால் சான்றிதழ் வழங்கும் நடவடிக்கையை வெற்றிகரமாகத்
தொடங்கியுள்ளோம். பல நாடுகளில் Halal India Pvt Ltd வழங்கும் ஹலால்
சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட பொருட்களை மட்டுமே இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதி
செய்யவேண்டும் என்ற உறுதிமொழியையும் பெற்றுள்ளோம்.
இந்தசேவையில் நீங்களும் பங்கேற்கும் விதமாக நீங்கள் ஓர்
பயனீட்டாளர்(consumer) என்ற உரிமையில் கடைகள், shopping centre களில்
பிஸ்கட்,சாக்லேட், மென்பானங்கள் -cool drinks- போன்ற உணவுப்பொருட்கள்,
இறைச்சி வகைகள், அழகுசாதனப் பொருட்கள், மருந்து வகைகள் ஆகியவற்றை
வாங்கும்போது இதில் ஹலால் சின்னம் பொறிக்கப்படவில்லையே, நாங்கள் இதை
எப்படி உபயோகிக்க முடியும் என்பது போன்ற விழிப்புணர்வுக் கேள்விகளைக்
கேட்பதன் வழியே அவை விரைவில் ஹலால் சான்றிதழ் பெறுவதற்கு நீங்களும்
துணைசெய்யலாம்.
எமது சேவைகள் குறித்த விபரங்களைத்தெரிந்து கொள்ளவும் தங்களது மேலான
ஆலோசனைகளை வழங்கவும் தொடர்புகொள்க
www.halalindia.co.in
http://en.wikipedia.org/wiki/Halal
sales@halalindia.co.in
Friday, September 4, 2009
நான் தான் “திருக்குர்ஆன்” பேசுகிறேன் !
நான் தான் “திருக்குர்ஆன்” பேசுகிறேன் !
( ஆக்கம்;- மெளலவி கீழை ஜஹாங்கீர் அரூஸி )
http://www.mudukulathur.com/religiondetails.asp?id=160
என் இனிய இஸ்லாமிய சொந்தங்களே, உங்கள் மீது இறைவனின் சாந்தியும், சமாதானமும் என்றென்றும் நிலவிட வேண்டுமென்பது தான் எனது ஆவல் ! அதற்காகத்தான் நானும் உங்களுக்காக இறைவனிட மிருந்து இறக்கி அருளப்பட்டிருக்கிறேன். நான் சுவர்க்கத்தின் லவ்ஹூல் மஹ்பூல் என்னும் ஏட்டில் வசித்து வருபவன். இவ்வுலகில் நான் முதன் முதலில் ஆரத்தழுவி கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டது நமதருமை நாயகம் (ஸல்) அவர்களைத்தான் ! மனிதர்கள் எல்லோருமே என்னைத்தான் முத்தமிடுவீர்கள். ஆனால் நானோ எம்பெருமானாரை முத்தமிட்டவன்.
என்னை சுமப்பதற்கு நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள் பட்ட ஆரம்ப கட்ட சிரமத்தை நானும் எனது இறைவனுமே நன்கு அறிவோம். அதனை சாதாரண மனிதர்களாகிய நீங்கள் உணர்ந்து கொள்ள மாட்டீர்கள் ! இத்தனை நெருக்கடிக்குள்ளும் என்னை சுமந்து எனது பெருமைகளை உணர்ந்து எனது சகவாசம் உலகம் அழியும் வரைக்கும் வாழக்கூடிய தனது உம்மத்தினர் அனைவருக்கும் வேண்டும் என்பதற் காகத்தான் ஆரம்பத்தில் என்னை மாட்டுத் தோலிலும், மரக்கட்டை களிலும் பதிய வைத்து என்னை ஓர் பொக்கிஷமாக உங்களிடம் ஒப்படைத்துள்ளார்கள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள். ஆனால் நீங்களோ, எனது சகவாசத்தை விரும்பாமல் ஷைத்தானின் சகவாசத்தை விரும்பக்கூடியவர்களாக மாறி விட்டீர்கள். “கூடா நட்பு கேடாய் முடியும்” என்ற பழமொழி மறந்து விட்டதோ?
என்னை மறக்க ஆரம்பித்ததும் எவ்வளவு இழிவுகளையும் சோதனை களையும் சந்தித்து வருகிறீர்கள். எனது சிறப்பைப் பற்றி ஒரே வரியில் சொல்வதென்றால் ”ஹுதன்லில் முத்தக்கீன்”இறையச்சமுடையவர் களுக்கு நேர்வழி காட்டக்கூடியவனாயிருக்கிறேன். யார் என்னை நம்பி பின்பற்றினாலும் நிச்சயம் நான் அவர்களை ஈருலகிலும் நல்லோர் களாய் வாழச் செய்வேன் என்பதை அளவு கடந்த உறுதியுடன் என்னால் கூற முடியும்.
இன்று யார் யாருக்கோ பின்னால் போய்க்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களே ! அவர்களெல்லாம் நாளை மறுமையில் உங்களுக்கு துணை நிற்பவர்கள் என நினைத்தால் ஏமாந்து தான் போவீர்கள். ஒரு காலத்தில் வீடு தோறும் புனிதமானவனாக மதிக்கப்பட்டு உயர்ந்த ரக ஆடைகளை கொண்டு என்னை மூடி வீட்டின் உயர்வான இடத்தில் எனக்கென்று தனியொரு இடம் அமைத்து அதில் வைத்து அழகு பார்த்த நீங்கள் இன்று உங்கள் வீட்டு குழந்தைகளின் பள்ளிக்கூட புத்தகங்களோடும், அறுவருக்கத்தக்க புகைப்படங்களை சுமந்து வரும் நாலாந்தர புத்தகங்களோடும், மார்க்கத்தின் பெயரால் மனிதர்கள் தம் மனம் போன போக்கில் கண்டதையும் எழுதிவரும் மற்ற நூல்களுடனும் சேர்த்தே என்னையும் வைத்து விட்டீர்களே ! இது நியாயமா?
டி.வி. என்ற இப்லீஸின் நாசகார கவர்ச்சி பெட்டிகள் வருவதற்கு முன்பெல்லாம் வீடுதோறும் குடும்ப பெண்கள் அதிகாலையே எழுந்து சுபுஹு தொழுகையை முடித்து விட்டு என்னை கரத்தில் ஏந்தி கம கமக்கும் சந்தன ஊதுபத்தியின் புகையில் எனது வசனங்களை ஓதும் போது வெளியாகும் அந்த இனிமையான ஓசை தென்றல் காற்றோடு கலக்கும் ரம்மியம் தானே, அன்றைய மக்களின் சங்கீதமாய் இருந்தது. ஆனால் இன்றோ நள்ளிரவு வரை டி.வி.யில் தொடர் (சீரியல்) களை பார்த்து விட்டு உறங்குவதால் பள்ளியில் கூறப்படும் அதிகாலை பாங்கின் ஓசைக்கு எதிர் ஓசையாய் உனது குறட்டை சத்தம் வெளி யாவது இறைவனின் கோபத்திற்குரியதல்லவா? ஓ ….. ஜெய்னம்பு பீவியே … படைத்தவனையே மறந்து விட்ட நீ என்னையா கையில் எடுத்து ஓதி விடப் போகிறாய் ?
எனதருமை தெரியாத மனிதர்களே ! என்னைப்பற்றி அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறுவதை கேளுங்கள்;- “திருக்குர்ஆனிலிருந்து சிறிதளவு கூட தம் உள்ளத்தில் மனனம் இல்லாதவர் பாழடைந்த வீடு போன்றவர் ஆவார்.”
(அறிவிப்பாளர்: ஹழ்ரத் அப்துல்லாஹ் பின் அப்பாஸ் (ரலி), நூல்: திர்மிதி)
பார்த்தாயா? நான் இல்லாத இதயம் பாழடைந்த வீட்டைப் போன்ற தாகி விடுகிறது.
என்னைப் பார்த்தால் அதற்கு ஒரு கூலி, ஓதினால், பிறர் ஓத கேட்டால், மனனம் செய்தால் என ஒவ்வொன்றுக்கும் தனிதனி அந்தஸ்தில் இறைவனின் நற்கூலிகள் உங்களுக்கு கிடைக்கும் என்பதை மறந்து விட்டீர்களா? வருடம் முழுவதும் என்னை நினைத்து வாழ்ந்த நீங்கள், இன்றோ வருடத்தில் ஒரு மாதம் ரமலானில் மட்டுமே நினைக்க கூடிய பச்சோந்திகளாய் மாறி விட்டீர்கள்.
ஒவ்வொரு நாளும் குளித்து சீவி சிங்காரித்து சுத்தம் செய்து கொள்ளும் நன்றி கெட்ட மனிதனே ! என்னை மட்டும் உன் வீட்டு பரணி மேல் தூசியடைய வைத்து விட்டு ரமலான் வரும் போது மட்டும் சுத்தம் செய்து கையிலெடுப்பது ஓரவஞ்சனையில்லையா? உன் போன்ற சந்தர்ப்ப வாத வேடதாரிகளை நாளை மறுமையில் எனது இறைவனுக்கு முன்பாக தோலுரித்துக் காட்டுவேன். என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள் !
ஒரு நேரத்தில் (ஒளு) சுத்தமில்லாமல் என் அருகில் வருவதற்கே பயந்து நடுங்கிய மனிதன் இன்று குளிப்பு கடமையான நிலையிலும் கூட என்னை சர்வ சாதாரணமாக தொடுவதற்கு துணிந்து விட்ட கன்றாவியை கண்டு சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. ”லாய மஸ்ஸுஹு இல்லல் முதஹ்ஹரூன்” ( தூயவர்களைத் தவிர மற்றெவரும் அதை தொட மாட்டார்கள் ) என்ற இறை வசனத்தை அவமரியாதை செய்கின்ற பாவத்தை எந்தப் பாவிப்பயல் வழிகாட்டி கொடுத்தானோ? அவன் ஈருலகிலும் நாசமடைவது திண்ணம் !
தமிழக முஸ்லிம்களாகிய நீங்கள் தான் என் சிறப்பை உணராமல் என்னை உதாசீனப்படுத்தி வருகிறீர்கள். ஆனால் ஒரு வகையில் மலேசியா நாட்டு முஸ்லிம்களை நினைத்து நான் பெருமிதம் கொள்கிறேன். ஆமாம் அவர்கள்தான் ஆண், பெண் என்ற பாகுபாடில் லாமல் என்னை தலையில் வைத்து கொண்டாடி வருகிறார்கள். மலேசியாவின் கோலா கங்ஸார் என்ற ஊரில் நடக்கின்ற திருமணங் களின் போது திருமணத்திற்கு முதல் நாள் இரவு ஒரு நிகழ்ச்சி நடக்கும்.
பெண் வீட்டில் மணமகன் வீட்டார் உட்பட உறவினர் அனைவரும் கூடி இருப்பார்கள். அச்சம், மடம், நாணம் என்று அந்த காலத்தில் சொல்வார்களே, அத்தனையும் ஒருங்கே பொதிந்த நிலையில் மணப் பெண் வந்து சபையில் அமர்வாள். பிறகு அவளுக்கு முன்பாக வைக்கப் பட்டிருக்கும் திருக்குர்ஆனாகிய என்னை புரட்டி தஜ்வீத் என்ற விதி முறைப்படி எனது வசனங்களை அட்சரம் பிசகாமல் ஓதி முடிப்பாள். பின்னர் எல்லோருக்கும் இனிப்பு வழங்குவார்கள். அதை விட ஓதப் பட்ட தித்திக்கும் எனது வசனத்தை கேட்ட மன நிறைவோடு வந்தவர் கள் வீடு திரும்புவார்கள்.
மணமகளுடைய அழகைவிட, கற்ற அறிவைவிட, பெற்றிருக்கும் செல்வத்தைவிட எனது வசனங்களை பிழையின்றி ஓதுவதில் தான் மணப்பெண்ணின் சிறப்பு இருக்கிறது என்று மலேசியா முஸ்லிம்கள் கருதுகிறார்கள். திருக்குர்ஆனை ஓதுவதில் தான் அந்த எதிர்காலத்தாய், குலவிளக்கு, குடும்பத் தலைவியின் பூரணத்துவம் இருக்கிறது என மலாய் மக்கள் முழு நம்பிக்கையுடன் வாழ்கிறார்கள்.
எனதருமை தமிழ் முஸ்லிம் சமுதாயமே, பார்த்தாயா? மலாய் முஸ்லிம்களும் நானும் எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறோமென்று ! பெண் பார்க்கும் படலத்தில் கூட அங்கு என்னைத் தான் முன்னிலைப் படுத்துகிறது மலாய் முஸ்லிம் சமுதாயம். அந்நாட்டில் தான் என்னை ஓதுவதை பெண்களுக்கு ஒரு முக்கியமான அம்சமாக ஆக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். அங்கு வாழும் தாய்க் குலத்தினரின் முணு முணுப்பும், குழந்தைகளின் தாலாட்டும் கூட எனது வசனங்களாக இருப்பதினாலேயே அகில உலக கிராஅத் போட்டியில்கூட மலாய் மக்கள் அரபுகளை விட சிறப்பாக ஓதி உயர்வான பரிசுகளை பெற்று விடுகிறார்கள்.
ஆனால் நீயோ சினிமா பாடல்களை பாடி உன் குழந்தைகளை தூங்க வைக்கிறாய் ! உன் பிள்ளை கண் விழித்து பாடுவதும் சினிமா பாடல் களாகவே ஆகிவிட்டது. உனது முணு முணுப்பிலும் கூட சினிமா, டி.வி. தொடர் பற்றியேத் தான் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. அதனால் தான் உனது வாழ்க்கையும் ஒரு டிராமா போல் முடிந்து விடுகிறது ! எல்லாம் அந்த இப்லீஸ் படுத்தும் பாடுதான் !
இவ்வருட ரமலான் வரைக்கும் நான் உங்களது போலித்தனமான பக்திக்குரிய செல்லப் பிள்ளையாக் இருப்பேன். பின்னர் வழக்கம் போல பரணி மீது படுத்துவிடுவேன். அடுத்த வருட நோன்புவரை ! அறிவுள்ள வர்களுக்கு மட்டும் உறுதியாக ஒன்றை சொல்லிக் கொள்கிறேன். யார் என்னை தங்களது நெஞ்சத்தில் வைத்து பாதுகாக்கிறார்களோ? அவர் களின் மரணத்திற்குப்பின் மண்ணறை வாழ்க்கையின் போது வேதனையை விட்டும் கொடிய விஷமுள்ள பாம்பு, தேள் போன்ற ஜந்துகளின் தீங்குகளை விட்டும் அவர்களை நான் பாதுகாப்பேன். நாளை மறுமையிலும் இறைவனிடம் பரிந்துரை செய்வேன்.
என்னை சுமந்து வாழும் இதயங்கள் மட்டுமே ஈருலகிலும் ஒளி மயமாக இருக்கும். என்னைப் பற்றி இவ்வளவு கூறிய பிறகும் தினந் தோறும் நீ என்னை உன் இதயத்தில் சுமக்க மறுத்தால் நஷ்டம் எனக்கல்ல, உனக்குத்தான் என்பதை நினைவில் வைத்துக்கொள் !
( வஸ்ஸலாம்! )
வாசகர்கள் விமர்சனங்களை
SJAROOSI@Yahoo.Com என்ற மின்னஞ்சல் அல்லது 050- 7959960 என்ற கைபேசிக்கோ தெரிவிக்கலாம் !
( ஆக்கம்;- மெளலவி கீழை ஜஹாங்கீர் அரூஸி )
http://www.mudukulathur.com/religiondetails.asp?id=160
என் இனிய இஸ்லாமிய சொந்தங்களே, உங்கள் மீது இறைவனின் சாந்தியும், சமாதானமும் என்றென்றும் நிலவிட வேண்டுமென்பது தான் எனது ஆவல் ! அதற்காகத்தான் நானும் உங்களுக்காக இறைவனிட மிருந்து இறக்கி அருளப்பட்டிருக்கிறேன். நான் சுவர்க்கத்தின் லவ்ஹூல் மஹ்பூல் என்னும் ஏட்டில் வசித்து வருபவன். இவ்வுலகில் நான் முதன் முதலில் ஆரத்தழுவி கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டது நமதருமை நாயகம் (ஸல்) அவர்களைத்தான் ! மனிதர்கள் எல்லோருமே என்னைத்தான் முத்தமிடுவீர்கள். ஆனால் நானோ எம்பெருமானாரை முத்தமிட்டவன்.
என்னை சுமப்பதற்கு நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள் பட்ட ஆரம்ப கட்ட சிரமத்தை நானும் எனது இறைவனுமே நன்கு அறிவோம். அதனை சாதாரண மனிதர்களாகிய நீங்கள் உணர்ந்து கொள்ள மாட்டீர்கள் ! இத்தனை நெருக்கடிக்குள்ளும் என்னை சுமந்து எனது பெருமைகளை உணர்ந்து எனது சகவாசம் உலகம் அழியும் வரைக்கும் வாழக்கூடிய தனது உம்மத்தினர் அனைவருக்கும் வேண்டும் என்பதற் காகத்தான் ஆரம்பத்தில் என்னை மாட்டுத் தோலிலும், மரக்கட்டை களிலும் பதிய வைத்து என்னை ஓர் பொக்கிஷமாக உங்களிடம் ஒப்படைத்துள்ளார்கள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள். ஆனால் நீங்களோ, எனது சகவாசத்தை விரும்பாமல் ஷைத்தானின் சகவாசத்தை விரும்பக்கூடியவர்களாக மாறி விட்டீர்கள். “கூடா நட்பு கேடாய் முடியும்” என்ற பழமொழி மறந்து விட்டதோ?
என்னை மறக்க ஆரம்பித்ததும் எவ்வளவு இழிவுகளையும் சோதனை களையும் சந்தித்து வருகிறீர்கள். எனது சிறப்பைப் பற்றி ஒரே வரியில் சொல்வதென்றால் ”ஹுதன்லில் முத்தக்கீன்”இறையச்சமுடையவர் களுக்கு நேர்வழி காட்டக்கூடியவனாயிருக்கிறேன். யார் என்னை நம்பி பின்பற்றினாலும் நிச்சயம் நான் அவர்களை ஈருலகிலும் நல்லோர் களாய் வாழச் செய்வேன் என்பதை அளவு கடந்த உறுதியுடன் என்னால் கூற முடியும்.
இன்று யார் யாருக்கோ பின்னால் போய்க்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களே ! அவர்களெல்லாம் நாளை மறுமையில் உங்களுக்கு துணை நிற்பவர்கள் என நினைத்தால் ஏமாந்து தான் போவீர்கள். ஒரு காலத்தில் வீடு தோறும் புனிதமானவனாக மதிக்கப்பட்டு உயர்ந்த ரக ஆடைகளை கொண்டு என்னை மூடி வீட்டின் உயர்வான இடத்தில் எனக்கென்று தனியொரு இடம் அமைத்து அதில் வைத்து அழகு பார்த்த நீங்கள் இன்று உங்கள் வீட்டு குழந்தைகளின் பள்ளிக்கூட புத்தகங்களோடும், அறுவருக்கத்தக்க புகைப்படங்களை சுமந்து வரும் நாலாந்தர புத்தகங்களோடும், மார்க்கத்தின் பெயரால் மனிதர்கள் தம் மனம் போன போக்கில் கண்டதையும் எழுதிவரும் மற்ற நூல்களுடனும் சேர்த்தே என்னையும் வைத்து விட்டீர்களே ! இது நியாயமா?
டி.வி. என்ற இப்லீஸின் நாசகார கவர்ச்சி பெட்டிகள் வருவதற்கு முன்பெல்லாம் வீடுதோறும் குடும்ப பெண்கள் அதிகாலையே எழுந்து சுபுஹு தொழுகையை முடித்து விட்டு என்னை கரத்தில் ஏந்தி கம கமக்கும் சந்தன ஊதுபத்தியின் புகையில் எனது வசனங்களை ஓதும் போது வெளியாகும் அந்த இனிமையான ஓசை தென்றல் காற்றோடு கலக்கும் ரம்மியம் தானே, அன்றைய மக்களின் சங்கீதமாய் இருந்தது. ஆனால் இன்றோ நள்ளிரவு வரை டி.வி.யில் தொடர் (சீரியல்) களை பார்த்து விட்டு உறங்குவதால் பள்ளியில் கூறப்படும் அதிகாலை பாங்கின் ஓசைக்கு எதிர் ஓசையாய் உனது குறட்டை சத்தம் வெளி யாவது இறைவனின் கோபத்திற்குரியதல்லவா? ஓ ….. ஜெய்னம்பு பீவியே … படைத்தவனையே மறந்து விட்ட நீ என்னையா கையில் எடுத்து ஓதி விடப் போகிறாய் ?
எனதருமை தெரியாத மனிதர்களே ! என்னைப்பற்றி அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறுவதை கேளுங்கள்;- “திருக்குர்ஆனிலிருந்து சிறிதளவு கூட தம் உள்ளத்தில் மனனம் இல்லாதவர் பாழடைந்த வீடு போன்றவர் ஆவார்.”
(அறிவிப்பாளர்: ஹழ்ரத் அப்துல்லாஹ் பின் அப்பாஸ் (ரலி), நூல்: திர்மிதி)
பார்த்தாயா? நான் இல்லாத இதயம் பாழடைந்த வீட்டைப் போன்ற தாகி விடுகிறது.
என்னைப் பார்த்தால் அதற்கு ஒரு கூலி, ஓதினால், பிறர் ஓத கேட்டால், மனனம் செய்தால் என ஒவ்வொன்றுக்கும் தனிதனி அந்தஸ்தில் இறைவனின் நற்கூலிகள் உங்களுக்கு கிடைக்கும் என்பதை மறந்து விட்டீர்களா? வருடம் முழுவதும் என்னை நினைத்து வாழ்ந்த நீங்கள், இன்றோ வருடத்தில் ஒரு மாதம் ரமலானில் மட்டுமே நினைக்க கூடிய பச்சோந்திகளாய் மாறி விட்டீர்கள்.
ஒவ்வொரு நாளும் குளித்து சீவி சிங்காரித்து சுத்தம் செய்து கொள்ளும் நன்றி கெட்ட மனிதனே ! என்னை மட்டும் உன் வீட்டு பரணி மேல் தூசியடைய வைத்து விட்டு ரமலான் வரும் போது மட்டும் சுத்தம் செய்து கையிலெடுப்பது ஓரவஞ்சனையில்லையா? உன் போன்ற சந்தர்ப்ப வாத வேடதாரிகளை நாளை மறுமையில் எனது இறைவனுக்கு முன்பாக தோலுரித்துக் காட்டுவேன். என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள் !
ஒரு நேரத்தில் (ஒளு) சுத்தமில்லாமல் என் அருகில் வருவதற்கே பயந்து நடுங்கிய மனிதன் இன்று குளிப்பு கடமையான நிலையிலும் கூட என்னை சர்வ சாதாரணமாக தொடுவதற்கு துணிந்து விட்ட கன்றாவியை கண்டு சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. ”லாய மஸ்ஸுஹு இல்லல் முதஹ்ஹரூன்” ( தூயவர்களைத் தவிர மற்றெவரும் அதை தொட மாட்டார்கள் ) என்ற இறை வசனத்தை அவமரியாதை செய்கின்ற பாவத்தை எந்தப் பாவிப்பயல் வழிகாட்டி கொடுத்தானோ? அவன் ஈருலகிலும் நாசமடைவது திண்ணம் !
தமிழக முஸ்லிம்களாகிய நீங்கள் தான் என் சிறப்பை உணராமல் என்னை உதாசீனப்படுத்தி வருகிறீர்கள். ஆனால் ஒரு வகையில் மலேசியா நாட்டு முஸ்லிம்களை நினைத்து நான் பெருமிதம் கொள்கிறேன். ஆமாம் அவர்கள்தான் ஆண், பெண் என்ற பாகுபாடில் லாமல் என்னை தலையில் வைத்து கொண்டாடி வருகிறார்கள். மலேசியாவின் கோலா கங்ஸார் என்ற ஊரில் நடக்கின்ற திருமணங் களின் போது திருமணத்திற்கு முதல் நாள் இரவு ஒரு நிகழ்ச்சி நடக்கும்.
பெண் வீட்டில் மணமகன் வீட்டார் உட்பட உறவினர் அனைவரும் கூடி இருப்பார்கள். அச்சம், மடம், நாணம் என்று அந்த காலத்தில் சொல்வார்களே, அத்தனையும் ஒருங்கே பொதிந்த நிலையில் மணப் பெண் வந்து சபையில் அமர்வாள். பிறகு அவளுக்கு முன்பாக வைக்கப் பட்டிருக்கும் திருக்குர்ஆனாகிய என்னை புரட்டி தஜ்வீத் என்ற விதி முறைப்படி எனது வசனங்களை அட்சரம் பிசகாமல் ஓதி முடிப்பாள். பின்னர் எல்லோருக்கும் இனிப்பு வழங்குவார்கள். அதை விட ஓதப் பட்ட தித்திக்கும் எனது வசனத்தை கேட்ட மன நிறைவோடு வந்தவர் கள் வீடு திரும்புவார்கள்.
மணமகளுடைய அழகைவிட, கற்ற அறிவைவிட, பெற்றிருக்கும் செல்வத்தைவிட எனது வசனங்களை பிழையின்றி ஓதுவதில் தான் மணப்பெண்ணின் சிறப்பு இருக்கிறது என்று மலேசியா முஸ்லிம்கள் கருதுகிறார்கள். திருக்குர்ஆனை ஓதுவதில் தான் அந்த எதிர்காலத்தாய், குலவிளக்கு, குடும்பத் தலைவியின் பூரணத்துவம் இருக்கிறது என மலாய் மக்கள் முழு நம்பிக்கையுடன் வாழ்கிறார்கள்.
எனதருமை தமிழ் முஸ்லிம் சமுதாயமே, பார்த்தாயா? மலாய் முஸ்லிம்களும் நானும் எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறோமென்று ! பெண் பார்க்கும் படலத்தில் கூட அங்கு என்னைத் தான் முன்னிலைப் படுத்துகிறது மலாய் முஸ்லிம் சமுதாயம். அந்நாட்டில் தான் என்னை ஓதுவதை பெண்களுக்கு ஒரு முக்கியமான அம்சமாக ஆக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். அங்கு வாழும் தாய்க் குலத்தினரின் முணு முணுப்பும், குழந்தைகளின் தாலாட்டும் கூட எனது வசனங்களாக இருப்பதினாலேயே அகில உலக கிராஅத் போட்டியில்கூட மலாய் மக்கள் அரபுகளை விட சிறப்பாக ஓதி உயர்வான பரிசுகளை பெற்று விடுகிறார்கள்.
ஆனால் நீயோ சினிமா பாடல்களை பாடி உன் குழந்தைகளை தூங்க வைக்கிறாய் ! உன் பிள்ளை கண் விழித்து பாடுவதும் சினிமா பாடல் களாகவே ஆகிவிட்டது. உனது முணு முணுப்பிலும் கூட சினிமா, டி.வி. தொடர் பற்றியேத் தான் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. அதனால் தான் உனது வாழ்க்கையும் ஒரு டிராமா போல் முடிந்து விடுகிறது ! எல்லாம் அந்த இப்லீஸ் படுத்தும் பாடுதான் !
இவ்வருட ரமலான் வரைக்கும் நான் உங்களது போலித்தனமான பக்திக்குரிய செல்லப் பிள்ளையாக் இருப்பேன். பின்னர் வழக்கம் போல பரணி மீது படுத்துவிடுவேன். அடுத்த வருட நோன்புவரை ! அறிவுள்ள வர்களுக்கு மட்டும் உறுதியாக ஒன்றை சொல்லிக் கொள்கிறேன். யார் என்னை தங்களது நெஞ்சத்தில் வைத்து பாதுகாக்கிறார்களோ? அவர் களின் மரணத்திற்குப்பின் மண்ணறை வாழ்க்கையின் போது வேதனையை விட்டும் கொடிய விஷமுள்ள பாம்பு, தேள் போன்ற ஜந்துகளின் தீங்குகளை விட்டும் அவர்களை நான் பாதுகாப்பேன். நாளை மறுமையிலும் இறைவனிடம் பரிந்துரை செய்வேன்.
என்னை சுமந்து வாழும் இதயங்கள் மட்டுமே ஈருலகிலும் ஒளி மயமாக இருக்கும். என்னைப் பற்றி இவ்வளவு கூறிய பிறகும் தினந் தோறும் நீ என்னை உன் இதயத்தில் சுமக்க மறுத்தால் நஷ்டம் எனக்கல்ல, உனக்குத்தான் என்பதை நினைவில் வைத்துக்கொள் !
( வஸ்ஸலாம்! )
வாசகர்கள் விமர்சனங்களை
SJAROOSI@Yahoo.Com என்ற மின்னஞ்சல் அல்லது 050- 7959960 என்ற கைபேசிக்கோ தெரிவிக்கலாம் !
Wednesday, September 2, 2009
Muslim ‘Terrorists’ Manufactured by the Media
http://www.twocircles.net/2009aug26/muslim_terrorists_manufactured_media.html
Muslim ‘Terrorists’ Manufactured by the Media
Submitted by mumtaz on 26 August 2009 - 6:40pm.
By Yoginder Sikand,
It is not just the ‘loony’ ‘vernacular’ media, as many are given to
believe, but even the ‘respectable’, ‘mainstream’, ‘national’
English-language press in India that have sedulously cultivated the
notion of ‘Islamic terrorism,’ so much so that the image of Muslims in
general being either terrorists or their sympathizers enjoys wide
currency today. While it is true that some of the most dastardly
terror attacks that India has witnessed in recent years have been the
handiwork of some Muslims—and this is something that the vast majority
of the Indian Muslims themselves deplore—it is also undeniable that
Muslims have been unfairly blamed for many other attacks or alleged
‘terror plots’ by the police as well as the media in which they have
had no role to play at all. Many Muslims—and others, too—believe that
these false allegations are not innocent errors, but can be said to
represent a deliberate and concerted effort to defame and demonise an
entire community and the religion with which it is associated.
That, precisely, is what a recently-released report, brought out by a
team of secular, leftist non-Muslim activists from Karnataka argues.
Titled ‘Media on Terror’, and issued by the activist group ‘Column 9’
[so named, the report says, because in a standard newspaper of eight
columns, issues and perspectives that deserve a column of their own
generally go missing), it is a detailed examination of the coverage
and projection of ‘terrorism’ in the state of Karnataka. It is based
on an analysis of the reporting of ‘terrorism’ in the Bangalore
editions of leading Kannada and English newspapers over several months
in 2008, supplemented with in-depth interviews with journalists,
stringers and police officials in Honnali, Davangere, Hubli, Kalghatgi
and Bangalore—places where, the media had reported, ‘terrorists’—all
of them incidentally Muslims—had been apprehended. This was a period
when the media was awash with stories of Muslim ‘terrorists’ allegedly
plotting to ‘take over’ the whole of Karnataka.
A striking finding of the report is that the media in Karnataka, both
Kannada and English, ‘dangerously seemed to pronounce judgments on
those arrested, much before the due process of law was played out’. In
fact, the report says, there was ‘no material basis to most of the
news reports’. The tone of their reporting was sharply ‘jingoistic’,
and ‘none of the standards’ expected of professional journalism
‘seemed to be in evidence’. Alleged terrorists—in many cases innocent
Muslim youths arbitrarily picked up by the police—were subjected to
‘media trials’ based simply on unsubstantiated police claims. The
report speaks of ‘the blurring of lines between police officials and
investigative journalists, who seemed to pre-empt “official”
investigation.’ The language and rhetoric used in the reporting
reflected, the report says, an obvious and deep-rooted bias against
Muslims, and a deliberate effort to create a sense of siege among
Hindus.
Scores of sensational stories of Muslims being picked up for being
‘suspected’ terrorists published in the Karnataka media were based on
information allegedly received from what were routinely called ‘highly
placed police officials’ or ‘intelligence bureau officials’.
Predictably, the report says, the names of these police or
investigating officials were not provided, which meant that these
stories—many of which were patently fabricated—could not be
substantiated by these officials. In numerous instances, the reports
were based on ‘news’ wholly manufactured by reporters and stringers,
as evidenced from the denials that emerged from the police officials
themselves a day after these reports were published, which many papers
chose to ignore. In almost all such cases, the newspapers did not
bother to issue an apology despite irrefutable confirmation of their
falsity. In most instances where the stories about alleged Muslim
terrorists were based on information supplied by the police,
journalists simply asked no questions at all as to the process of
investigation that took place within the police stations despite it
being common knowledge that torture is widely used by the police in
such cases to extract information or else to force detainees to admit
to crimes that they have had no hand in. Consequently, the arrested
Muslims were uncritically presented in the media as ‘hardcore Islamist
terrorists’, even without the courts having made their judgments. By
presenting no version other than that of the police, the report
remarks, the ‘investigative’ aspect of journalism in Karnataka on the
matter of alleged Muslim involvement in ‘terrorism’ has in fact been
reduced to what it calls ‘stenographic reporting’. The report adds
that the few journalists who tried to balance the stories with the
other views about reported incidents about Muslim ‘terrorism’ or
foiled ‘terrorist plots’ rarely found space in the newspapers.
In this regard, it is significant to note that, as the report says, it
was mainly at the lower-rungs of the police that journalists depended
for their ‘stories’ (often, for a price it suggests). The journalists
interviewed by the team that commissioned the report confirmed that to
sustain their relations with police constables they needed to ‘keep
them happy’ and desist from ‘undertaking any steps to antagonize
them’. This, the report points out, greatly affected the credibility
of their reports since they assumed the police version as valid and
often failed to critique or to ask any questions about that version.
The report adds:
‘Across the board, journalists specifically mentioned lower rung
police officials, including constables and head constables within the
concerned police stations, as sources of information. The journalists’
access to these police officials was determined entirely on the basis
of their personal rapport and connections staked out within the police
stations. It was fairly obvious that the journalists nurtured these
relationships with the officials very carefully since the
relationships were the base for a potential “exclusive” story”[…]
Despite the team’s repeated questions seeking names of police
officials who acted as sources of information, not a single reporter
was willing to share these details.’
Another alarming finding of the report was the arbitrary branding by
both the police and the media of literature and CDs allegedly seized
by the police from the Muslims who had been arrested as ‘jihadi
materials’. These were presented as ‘proof’ of those arrested as being
behind acts of terror or even as would-be terrorists. In many cases,
the police officials simply refused to share the material with
journalists, at most showing them only photos of the covers of books
seized from the arrested Muslims. Amazingly, the report relates,
according to the journalists they interviewed, ‘evidence of the books
indeed being jihadi materials lay in the fact that most were books
written in Urdu.’ In one location where alleged Muslim terrorists had
been arrested and so-called jihadi material recovered from them,
journalists interviewed by the team mentioned that the police had
produced a panel of Urdu experts at a press briefing to confirm that
the seized materials were indeed ‘jihadi’. Strikingly, none of the
journalists had any clue about the identity of these so-called Urdu
‘experts’. A journalist in Honnali spoke about a particular CD that
was seized by the police from an arrested Muslim, whom the police and
the media had alleged was a ‘terrorist’. Far from being incendiary
material, as was alleged, the CD, it turned out, was actually about an
orphanage. Another journalist provided the team that had prepared the
report a photograph taken on a mobile phone, where they could read the
titles of two books since they were printed in English—one of these
was ‘The Spirit of Islam’ and the other was the ‘Holy Quran’, books
that, needless to say, are not proscribed and are readily available in
the market. In this regard, the report rightly asks, ‘How can
possession of the Holy Koran be presented as proof that the people
owning them are suspected terrorists? Why weren’t any questions or
objections raised about this new tendency of the Indian police who
chose to present the possession of the Holy Koran as proof of possible
terrorism?’. Thus, the report argues, ‘It was very clear that the
journalists had labeled books and other seized materials primarily on
the basis of their interactions with the police and, to some extent,
on the basis of internalized personal prejudice’.
Yet another striking finding of the report is that not a single
journalist whom the team met and who had reported on the arrest of
alleged Muslim terrorists had received clear instructions or editorial
guidelines pertaining to coverage of sensitive issues such as
terrorism from their respective editorial chiefs. Many journalists
spoke of the pressure to meet the evening deadlines for daily reports,
and so, they admitted, there were several occasions when they did not
have the time to verify the claims of police officials in cases of
real or alleged terrorist attacks or plots, and merely carried police
version without cross-checking. Equally distressingly, the report
unveiled, reporters located in regions that usually received no print
space or attention in the press found themselves catapulted to
attention through the sensationalist, and often false, reports that
they filed during the time of the arrests’ and got front page
coverage. The reporters also mentioned the pressure exerted on them by
the state bureau chiefs to file reports that were “exclusive” to the
organisation. This conduced, the report says, to sensationalism and
even to the fabrication of reports. As the report puts it, ‘In the
consequent one-upmanship created by the pressure to perform within the
confines of a profit-driven industry, the journalists admitted to
several compromises on the articles’ authenticity and their contents.’
Some journalists interviewed unanimously admitted that the reports
they had filed were intentionally sensationalist in nature. According
to them, what was of paramount importance was for them to ‘prove’ that
the arrested persons were in fact guilty, that they were in fact
members of ‘Islamist terrorist’ organisations, even much before the
courts were given the chance to lay down their verdicts. Sadly, as the
report says, these reporters saw their ‘sensationalist reporting’, not
as a crime, but, rather, as ‘a service that they were rendering to the
nation’—they claimed that in this way they were exposing ‘hardened
criminals’ and potential terrorists who were capable of inflicting
much harm to society.
One of the persons interviewed by the team, the reporter for the
Kannada Prabha in Hubli, openly admitted that ‘60% of the reports that
he had filed were false and inaccurate’. Similarly, the Hubli reporter
for the Times of India admitted to using a photograph of an unrelated
dargah with his report about an alleged Muslim terrorist camp, and and
falsely described the flag near the dargah as a Pakistani one. In
fact, it so turned out, the correspondent himself had never been to
the location. In an incident in coastal Karnataka, after two Muslim
men were paraded naked and brutally assaulted in public by Hindu Yuva
Sena activists for transporting cows, a Muslim protest rally was taken
out in Udipi. Kannada papers falsely alleged that the demonstrators
had unfurled a Pakistani flag and raised pro-Pakistan slogans and,
without any evidence, accused them of being linked to Al-Qaeda and the
Lashkar-e Tayyeba. Although the police denied these claims, the papers
pressed on with their accusations. In another bizarre case, a Muslim
man from Bangalore associated with the Muslim IT Association was
wrongly accused by the Times of India of being linked to a terrorist
organization. Despite these blatant falsehoods, the report notes with
distress, in the overwhelming majority of cases the newspapers did not
issue any apologies or acknowledge their (possibly deliberate) errors.
The team also met with senior police officials in Bangalore and
Davangere. It found that ‘they appeared to be less concerned and
engaged with the prevention of biased media reporting and
introspection into the role of the police.’ They argued that it was
not the responsibility of the police to challenge inaccurate reports
filed by journalists, and that this was also time-consuming. The SP of
Davangere, the report says, ‘readily acknowledged the leakage of
information to the press through the lower rung officials though they
were expressly forbidden from doing so.’ She admitted its continuance
despite the issuing of a whip asking all police officials below the
rank of SP to refrain from interactions with journalists, and
suggested that journalists should depend on official press communiqués
released by SPs.
Among the many cases of false framing of Muslims as ‘terrorists’ in
Karnataka that the report highlights, one deserves special mention to
indicate the deep-rootedness of anti-Muslim prejudices in the state
machinery, particularly since the BJP emerged as such a powerful force
in Karnataka. The team met with judicial officer Jinaralkar at the
judicial magistrate’s first class court at Honnali, where two Muslim
youths, Abdullah and Nasir, had been arrested on grounds of allegedly
being terrorists. Jinaralkar defended his awarding of the two to
police custody, although they were initially arrested and presented as
bike thieves, a decision the media highlighted and lauded, crediting
the judge with foresight in identifying the arrested duo as ‘suspected
terrorists’. The judge explained his decision by stating that the
material seized from them when they were arrested indicated that they
might in fact have been terrorists, rather than bike-robbers as was
initially claimed: duplicate identity cards, a dagger, a map of south
India with red marks against Udupi and Goa, an American dollar, two
pieces of paper, with the phrase www.com written on one and ‘Jungle
King Behind Back Me’ on another.
The judge told the team, ‘When I looked at these materials in their
entirety, several things were clear to me. I felt that these were
definitely not just bike thieves—why would bike thieves carry around
duplicate identity cards and a map of south India? The fact that they
had an American dollar seemed to indicate their international links,
while the paper with www.com indicated that they were tech-savvy […]
Definitely enough grounds in my opinion to grant the police their
custody to facilitate their further investigations’ .
The report indicates that journalists in Karnataka (and this probably
holds true for the rest of the country) typically see terrorism as a
specifically Muslim phenomenon, and do not even consider the
possibility of Hindu ‘terrorists’, although, as the report points out,
in Karnataka today, particularly with the rise of the BJP, scores of
incidents of terror against Muslims (as well as Dalits) by Hindu
groups have been recorded. Predictably, the media does not describe
these as instances of ‘Hindu terrorism’. This points to what the
report terms as the dangerously marked ‘internalisation of Hindu
nationalism’ by media professionals in Karnataka, and the projection
by the media of the Hindutva lobby as the presumed ‘sole
representative’ of the Hindus.
‘Media on Terror’ can be procured from Column 9, No. 51, 29th Cross,
9th Main, Banashankari 2nd Stage, Bangalore 560070. Price: Rs. 25.
--
Dr.A.Mohamed Ajmal
ajmal.doc@gmail.com
ajmal017@yahoo.co.in
+91 9843505035
Muslim ‘Terrorists’ Manufactured by the Media
Submitted by mumtaz on 26 August 2009 - 6:40pm.
By Yoginder Sikand,
It is not just the ‘loony’ ‘vernacular’ media, as many are given to
believe, but even the ‘respectable’, ‘mainstream’, ‘national’
English-language press in India that have sedulously cultivated the
notion of ‘Islamic terrorism,’ so much so that the image of Muslims in
general being either terrorists or their sympathizers enjoys wide
currency today. While it is true that some of the most dastardly
terror attacks that India has witnessed in recent years have been the
handiwork of some Muslims—and this is something that the vast majority
of the Indian Muslims themselves deplore—it is also undeniable that
Muslims have been unfairly blamed for many other attacks or alleged
‘terror plots’ by the police as well as the media in which they have
had no role to play at all. Many Muslims—and others, too—believe that
these false allegations are not innocent errors, but can be said to
represent a deliberate and concerted effort to defame and demonise an
entire community and the religion with which it is associated.
That, precisely, is what a recently-released report, brought out by a
team of secular, leftist non-Muslim activists from Karnataka argues.
Titled ‘Media on Terror’, and issued by the activist group ‘Column 9’
[so named, the report says, because in a standard newspaper of eight
columns, issues and perspectives that deserve a column of their own
generally go missing), it is a detailed examination of the coverage
and projection of ‘terrorism’ in the state of Karnataka. It is based
on an analysis of the reporting of ‘terrorism’ in the Bangalore
editions of leading Kannada and English newspapers over several months
in 2008, supplemented with in-depth interviews with journalists,
stringers and police officials in Honnali, Davangere, Hubli, Kalghatgi
and Bangalore—places where, the media had reported, ‘terrorists’—all
of them incidentally Muslims—had been apprehended. This was a period
when the media was awash with stories of Muslim ‘terrorists’ allegedly
plotting to ‘take over’ the whole of Karnataka.
A striking finding of the report is that the media in Karnataka, both
Kannada and English, ‘dangerously seemed to pronounce judgments on
those arrested, much before the due process of law was played out’. In
fact, the report says, there was ‘no material basis to most of the
news reports’. The tone of their reporting was sharply ‘jingoistic’,
and ‘none of the standards’ expected of professional journalism
‘seemed to be in evidence’. Alleged terrorists—in many cases innocent
Muslim youths arbitrarily picked up by the police—were subjected to
‘media trials’ based simply on unsubstantiated police claims. The
report speaks of ‘the blurring of lines between police officials and
investigative journalists, who seemed to pre-empt “official”
investigation.’ The language and rhetoric used in the reporting
reflected, the report says, an obvious and deep-rooted bias against
Muslims, and a deliberate effort to create a sense of siege among
Hindus.
Scores of sensational stories of Muslims being picked up for being
‘suspected’ terrorists published in the Karnataka media were based on
information allegedly received from what were routinely called ‘highly
placed police officials’ or ‘intelligence bureau officials’.
Predictably, the report says, the names of these police or
investigating officials were not provided, which meant that these
stories—many of which were patently fabricated—could not be
substantiated by these officials. In numerous instances, the reports
were based on ‘news’ wholly manufactured by reporters and stringers,
as evidenced from the denials that emerged from the police officials
themselves a day after these reports were published, which many papers
chose to ignore. In almost all such cases, the newspapers did not
bother to issue an apology despite irrefutable confirmation of their
falsity. In most instances where the stories about alleged Muslim
terrorists were based on information supplied by the police,
journalists simply asked no questions at all as to the process of
investigation that took place within the police stations despite it
being common knowledge that torture is widely used by the police in
such cases to extract information or else to force detainees to admit
to crimes that they have had no hand in. Consequently, the arrested
Muslims were uncritically presented in the media as ‘hardcore Islamist
terrorists’, even without the courts having made their judgments. By
presenting no version other than that of the police, the report
remarks, the ‘investigative’ aspect of journalism in Karnataka on the
matter of alleged Muslim involvement in ‘terrorism’ has in fact been
reduced to what it calls ‘stenographic reporting’. The report adds
that the few journalists who tried to balance the stories with the
other views about reported incidents about Muslim ‘terrorism’ or
foiled ‘terrorist plots’ rarely found space in the newspapers.
In this regard, it is significant to note that, as the report says, it
was mainly at the lower-rungs of the police that journalists depended
for their ‘stories’ (often, for a price it suggests). The journalists
interviewed by the team that commissioned the report confirmed that to
sustain their relations with police constables they needed to ‘keep
them happy’ and desist from ‘undertaking any steps to antagonize
them’. This, the report points out, greatly affected the credibility
of their reports since they assumed the police version as valid and
often failed to critique or to ask any questions about that version.
The report adds:
‘Across the board, journalists specifically mentioned lower rung
police officials, including constables and head constables within the
concerned police stations, as sources of information. The journalists’
access to these police officials was determined entirely on the basis
of their personal rapport and connections staked out within the police
stations. It was fairly obvious that the journalists nurtured these
relationships with the officials very carefully since the
relationships were the base for a potential “exclusive” story”[…]
Despite the team’s repeated questions seeking names of police
officials who acted as sources of information, not a single reporter
was willing to share these details.’
Another alarming finding of the report was the arbitrary branding by
both the police and the media of literature and CDs allegedly seized
by the police from the Muslims who had been arrested as ‘jihadi
materials’. These were presented as ‘proof’ of those arrested as being
behind acts of terror or even as would-be terrorists. In many cases,
the police officials simply refused to share the material with
journalists, at most showing them only photos of the covers of books
seized from the arrested Muslims. Amazingly, the report relates,
according to the journalists they interviewed, ‘evidence of the books
indeed being jihadi materials lay in the fact that most were books
written in Urdu.’ In one location where alleged Muslim terrorists had
been arrested and so-called jihadi material recovered from them,
journalists interviewed by the team mentioned that the police had
produced a panel of Urdu experts at a press briefing to confirm that
the seized materials were indeed ‘jihadi’. Strikingly, none of the
journalists had any clue about the identity of these so-called Urdu
‘experts’. A journalist in Honnali spoke about a particular CD that
was seized by the police from an arrested Muslim, whom the police and
the media had alleged was a ‘terrorist’. Far from being incendiary
material, as was alleged, the CD, it turned out, was actually about an
orphanage. Another journalist provided the team that had prepared the
report a photograph taken on a mobile phone, where they could read the
titles of two books since they were printed in English—one of these
was ‘The Spirit of Islam’ and the other was the ‘Holy Quran’, books
that, needless to say, are not proscribed and are readily available in
the market. In this regard, the report rightly asks, ‘How can
possession of the Holy Koran be presented as proof that the people
owning them are suspected terrorists? Why weren’t any questions or
objections raised about this new tendency of the Indian police who
chose to present the possession of the Holy Koran as proof of possible
terrorism?’. Thus, the report argues, ‘It was very clear that the
journalists had labeled books and other seized materials primarily on
the basis of their interactions with the police and, to some extent,
on the basis of internalized personal prejudice’.
Yet another striking finding of the report is that not a single
journalist whom the team met and who had reported on the arrest of
alleged Muslim terrorists had received clear instructions or editorial
guidelines pertaining to coverage of sensitive issues such as
terrorism from their respective editorial chiefs. Many journalists
spoke of the pressure to meet the evening deadlines for daily reports,
and so, they admitted, there were several occasions when they did not
have the time to verify the claims of police officials in cases of
real or alleged terrorist attacks or plots, and merely carried police
version without cross-checking. Equally distressingly, the report
unveiled, reporters located in regions that usually received no print
space or attention in the press found themselves catapulted to
attention through the sensationalist, and often false, reports that
they filed during the time of the arrests’ and got front page
coverage. The reporters also mentioned the pressure exerted on them by
the state bureau chiefs to file reports that were “exclusive” to the
organisation. This conduced, the report says, to sensationalism and
even to the fabrication of reports. As the report puts it, ‘In the
consequent one-upmanship created by the pressure to perform within the
confines of a profit-driven industry, the journalists admitted to
several compromises on the articles’ authenticity and their contents.’
Some journalists interviewed unanimously admitted that the reports
they had filed were intentionally sensationalist in nature. According
to them, what was of paramount importance was for them to ‘prove’ that
the arrested persons were in fact guilty, that they were in fact
members of ‘Islamist terrorist’ organisations, even much before the
courts were given the chance to lay down their verdicts. Sadly, as the
report says, these reporters saw their ‘sensationalist reporting’, not
as a crime, but, rather, as ‘a service that they were rendering to the
nation’—they claimed that in this way they were exposing ‘hardened
criminals’ and potential terrorists who were capable of inflicting
much harm to society.
One of the persons interviewed by the team, the reporter for the
Kannada Prabha in Hubli, openly admitted that ‘60% of the reports that
he had filed were false and inaccurate’. Similarly, the Hubli reporter
for the Times of India admitted to using a photograph of an unrelated
dargah with his report about an alleged Muslim terrorist camp, and and
falsely described the flag near the dargah as a Pakistani one. In
fact, it so turned out, the correspondent himself had never been to
the location. In an incident in coastal Karnataka, after two Muslim
men were paraded naked and brutally assaulted in public by Hindu Yuva
Sena activists for transporting cows, a Muslim protest rally was taken
out in Udipi. Kannada papers falsely alleged that the demonstrators
had unfurled a Pakistani flag and raised pro-Pakistan slogans and,
without any evidence, accused them of being linked to Al-Qaeda and the
Lashkar-e Tayyeba. Although the police denied these claims, the papers
pressed on with their accusations. In another bizarre case, a Muslim
man from Bangalore associated with the Muslim IT Association was
wrongly accused by the Times of India of being linked to a terrorist
organization. Despite these blatant falsehoods, the report notes with
distress, in the overwhelming majority of cases the newspapers did not
issue any apologies or acknowledge their (possibly deliberate) errors.
The team also met with senior police officials in Bangalore and
Davangere. It found that ‘they appeared to be less concerned and
engaged with the prevention of biased media reporting and
introspection into the role of the police.’ They argued that it was
not the responsibility of the police to challenge inaccurate reports
filed by journalists, and that this was also time-consuming. The SP of
Davangere, the report says, ‘readily acknowledged the leakage of
information to the press through the lower rung officials though they
were expressly forbidden from doing so.’ She admitted its continuance
despite the issuing of a whip asking all police officials below the
rank of SP to refrain from interactions with journalists, and
suggested that journalists should depend on official press communiqués
released by SPs.
Among the many cases of false framing of Muslims as ‘terrorists’ in
Karnataka that the report highlights, one deserves special mention to
indicate the deep-rootedness of anti-Muslim prejudices in the state
machinery, particularly since the BJP emerged as such a powerful force
in Karnataka. The team met with judicial officer Jinaralkar at the
judicial magistrate’s first class court at Honnali, where two Muslim
youths, Abdullah and Nasir, had been arrested on grounds of allegedly
being terrorists. Jinaralkar defended his awarding of the two to
police custody, although they were initially arrested and presented as
bike thieves, a decision the media highlighted and lauded, crediting
the judge with foresight in identifying the arrested duo as ‘suspected
terrorists’. The judge explained his decision by stating that the
material seized from them when they were arrested indicated that they
might in fact have been terrorists, rather than bike-robbers as was
initially claimed: duplicate identity cards, a dagger, a map of south
India with red marks against Udupi and Goa, an American dollar, two
pieces of paper, with the phrase www.com written on one and ‘Jungle
King Behind Back Me’ on another.
The judge told the team, ‘When I looked at these materials in their
entirety, several things were clear to me. I felt that these were
definitely not just bike thieves—why would bike thieves carry around
duplicate identity cards and a map of south India? The fact that they
had an American dollar seemed to indicate their international links,
while the paper with www.com indicated that they were tech-savvy […]
Definitely enough grounds in my opinion to grant the police their
custody to facilitate their further investigations’ .
The report indicates that journalists in Karnataka (and this probably
holds true for the rest of the country) typically see terrorism as a
specifically Muslim phenomenon, and do not even consider the
possibility of Hindu ‘terrorists’, although, as the report points out,
in Karnataka today, particularly with the rise of the BJP, scores of
incidents of terror against Muslims (as well as Dalits) by Hindu
groups have been recorded. Predictably, the media does not describe
these as instances of ‘Hindu terrorism’. This points to what the
report terms as the dangerously marked ‘internalisation of Hindu
nationalism’ by media professionals in Karnataka, and the projection
by the media of the Hindutva lobby as the presumed ‘sole
representative’ of the Hindus.
‘Media on Terror’ can be procured from Column 9, No. 51, 29th Cross,
9th Main, Banashankari 2nd Stage, Bangalore 560070. Price: Rs. 25.
--
Dr.A.Mohamed Ajmal
ajmal.doc@gmail.com
ajmal017@yahoo.co.in
+91 9843505035
Tuesday, September 1, 2009
RIGHTS OF CITIZENS ON ARREST BY THE POLICE
RIGHTS OF CITIZENS ON ARREST BY THE POLICE
Individual citizens in the event of arrest by the police have the right
Ø To be informed of the ground of arrest
Ø To inform a relative or friend
Ø To have a lawyer of his/her choice present
Ø To know the identity of the police personnel effecting the arrest
Ø To be examined by a medical practitioner.
SPECIFIC RIGHTS OF WOMEN
Ø Women witnesses will only be examined at their residence. In the case of women accused they will be questioned only in the presence of women police.
SPECIFIC RIGHTS OF CHILDREN
Ø Children accused of any offence will be dealt with according to the provisions of the Juvenile Justice Act. They will not be held in custody along with adult offenders, and in the event of being convicted for an offence for the first time will be released on probati
Rights on Arrest according to supreme court, constitution of India 1950,and Human rights act 1993
Persons, who are arrested, have certain rights - both at the time of arrest and immediately thereafter which are inherent in Articles 21 and 22(1) of the Constitution. The Supreme Court has observed in several decisions that these rights are to be recognised and scrupulously protected. These rights are:
Ø Police personnel carrying out the arrest and handling the interrogation of the arrestee should bear accurate, visible and clear identification and name tags with their designations. The particulars of all such police personnel who handle interrogation of the arrestee must be recorded in a register.
Ø That the police officer carrying out the arrest shall prepare a memo of arrest at the time of arrest and such memo shall be attested by at least one witness, who may either be a member of the family of the arrestee or a respectable person of the locality from where the arrest is made. It shall also be countersigned by the arrestee and shall contain the time and date of arrest.
Ø A person who has been arrested or detained and is being held in custody in a police station or interrogation centre or other lock-up, shall be entitled to have one friend or relative or other person known to him or having interest in his welfare being informed, as soon as practicable, that he has been arrested and is being detained at the particular place, unless the attesting witness of the memo of arrest is himself such a friend or a relative of the arrestee.
Ø The time, place of arrest and venue of custody of an arrestee must be notified by the police where the next friend or relative of the arrestee lives outside the district or town through the Legal Aid Organisation in the District and the police station of the area concerned telegraphically within a period of 8 to 12 hours after the arrest.
Ø The person arrested must be made aware of his right to have someone informed of his arrest or detention as soon as he is put under arrest or is detained.
Ø As entry must be made in the diary at the place of detention regarding the arrest of the person which shall also disclose the name of the next friend of the person who has been informed of the arrest and the names and particulars of the police officials in whose custody the arrestee is.
Ø The arrestee should, where he so requests, be also examined at the time of his arrest and major and minor injuries, if any present of his/her body, must be recorded at that time. The "Inspection Memo" must be signed both by the arrestee and the police officer effecting the arrest and its copy provided to the arrestee.
Ø The arrestee should be subjected to medical examination by a trained doctor every 48 hours during his detention in custody by a doctor on the panel of approved doctors appointed by Director, Health Services should prepare such a panel for all Tahsils and districts as well.
Ø Copies of all the documents including the memo of arrest, referred to above, should be sent to the jurisdictional Magistrate for his record.
Ø The arrestee may be permitted to meet his lawyer during interrogation, though not throughout the interrogation.
Ø A police control room should be provided at all district and State headquarters, where information regarding the arrest and the place of custody of the arrestee shall be communicated by the officer causing the arrest, within 12 hours of effecting the arrest and the police control room it should be displayed on a conspicuous notice board.
Individual citizens in the event of arrest by the police have the right
Ø To be informed of the ground of arrest
Ø To inform a relative or friend
Ø To have a lawyer of his/her choice present
Ø To know the identity of the police personnel effecting the arrest
Ø To be examined by a medical practitioner.
SPECIFIC RIGHTS OF WOMEN
Ø Women witnesses will only be examined at their residence. In the case of women accused they will be questioned only in the presence of women police.
SPECIFIC RIGHTS OF CHILDREN
Ø Children accused of any offence will be dealt with according to the provisions of the Juvenile Justice Act. They will not be held in custody along with adult offenders, and in the event of being convicted for an offence for the first time will be released on probati
Rights on Arrest according to supreme court, constitution of India 1950,and Human rights act 1993
Persons, who are arrested, have certain rights - both at the time of arrest and immediately thereafter which are inherent in Articles 21 and 22(1) of the Constitution. The Supreme Court has observed in several decisions that these rights are to be recognised and scrupulously protected. These rights are:
Ø Police personnel carrying out the arrest and handling the interrogation of the arrestee should bear accurate, visible and clear identification and name tags with their designations. The particulars of all such police personnel who handle interrogation of the arrestee must be recorded in a register.
Ø That the police officer carrying out the arrest shall prepare a memo of arrest at the time of arrest and such memo shall be attested by at least one witness, who may either be a member of the family of the arrestee or a respectable person of the locality from where the arrest is made. It shall also be countersigned by the arrestee and shall contain the time and date of arrest.
Ø A person who has been arrested or detained and is being held in custody in a police station or interrogation centre or other lock-up, shall be entitled to have one friend or relative or other person known to him or having interest in his welfare being informed, as soon as practicable, that he has been arrested and is being detained at the particular place, unless the attesting witness of the memo of arrest is himself such a friend or a relative of the arrestee.
Ø The time, place of arrest and venue of custody of an arrestee must be notified by the police where the next friend or relative of the arrestee lives outside the district or town through the Legal Aid Organisation in the District and the police station of the area concerned telegraphically within a period of 8 to 12 hours after the arrest.
Ø The person arrested must be made aware of his right to have someone informed of his arrest or detention as soon as he is put under arrest or is detained.
Ø As entry must be made in the diary at the place of detention regarding the arrest of the person which shall also disclose the name of the next friend of the person who has been informed of the arrest and the names and particulars of the police officials in whose custody the arrestee is.
Ø The arrestee should, where he so requests, be also examined at the time of his arrest and major and minor injuries, if any present of his/her body, must be recorded at that time. The "Inspection Memo" must be signed both by the arrestee and the police officer effecting the arrest and its copy provided to the arrestee.
Ø The arrestee should be subjected to medical examination by a trained doctor every 48 hours during his detention in custody by a doctor on the panel of approved doctors appointed by Director, Health Services should prepare such a panel for all Tahsils and districts as well.
Ø Copies of all the documents including the memo of arrest, referred to above, should be sent to the jurisdictional Magistrate for his record.
Ø The arrestee may be permitted to meet his lawyer during interrogation, though not throughout the interrogation.
Ø A police control room should be provided at all district and State headquarters, where information regarding the arrest and the place of custody of the arrestee shall be communicated by the officer causing the arrest, within 12 hours of effecting the arrest and the police control room it should be displayed on a conspicuous notice board.
Subscribe to:
Posts (Atom)