துபாய் தமிழ்ச் சங்கத்தில் வேலூர் எம்பிக்கு பாராட்டு விழா மற்றும் கலை நிகழ்ச்சி
துபாய் : துபாய் தமிழ்ச் சங்கம் அமீரகத்தின் 38 ஆவது தேசிய தினம், வேலூர் எம்.பி. எம். அப்துல் ரஹ்மானுக்கு பாராட்டு விழா மற்றும் கலை நிகழ்ச்சிகளை டிசம்பர் 2 ஆம் தேதி இந்திய உயர்நிலைப்பள்ளி ஷேக் ராஷித் அரங்கில் நடத்த இருக்கிறது.
இம்மாபெரும் விழாவில் அமீரகத்தில் வாழ்ந்து வரும் இந்திய மக்களுக்குப் பல்வேறு சேவைகளை ஆற்றிவரும் இந்திய கன்சல் ஜெனரல் வேணு ராஜாமணி, தொழில்துறை மற்றும் மனிதநேயப்பணிகளுக்கு உதவி வரும் ஈடிஏ அஸ்கான் ஸ்டார் குழும நிர்வாக இயக்குநர் செய்யது எம். ஸலாஹுத்தீன், சமூக சேவைக்காக இந்திய கம்யூனிட்டி வெல்ஃபேர் கமிட்டியின் கன்வீனர் கே. குமார் உள்ளிட்டோர் கௌரவப்படுத்தப்பட உள்ளனர்.
மேலும் வேலூர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எம். அப்துல் ரஹ்மானுக்கு பாராட்டு நிகழ்ச்சியும் நடைபெற உள்ளது.
இவ்விழாவிற்கு கலைப்புலி தாணு சிறப்பு விருந்தினராக பங்கேற்கிறார். சன்டிவி கல்யாணமாலை புகழ் வாசுகி மனோகரன் குழுவினரின் பட்டிமன்றம், இசையமைப்பாளர் கங்கை அமரன் தலைமையில் பாட்டுக்கு பாட்டு நிகழ்ச்சியும் நடைபெற உள்ளது. துபாய் தமிழ்ச் சங்க குழந்தைகளின் நடன நிகழ்ச்சியும் இடம்பெற இருக்கிறது.
அனுமதிச் சீட்டு உள்ளவர்கள் மட்டுமே அரங்கினுள் அனுமதிக்கப்படுவர். அனுமதிச் சீட்டுகளை பெற துபாய் தமிழ்ச் சங்க பொதுச்செயலாளர் சி. ஜெகநாதன் 050 5787657 / விழாக்குழு செயலாளர் ஏ. முஹம்மது தாஹா 050 467 4399 / 050 51 96 433 / dubaitamilsangam@gmail.com உள்ளிட்ட எண்களில் தொடர்பு கொண்டு பெறலாம்.
Tuesday, November 24, 2009
Thursday, November 19, 2009
பெருமானார்(ஸல்) அவர்கள் அரபாத் பெருவெளி உரை
அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்! வரஹ்மத்துல்லாஹ்.
http://islamintamil.blogspot.com/2009_08_01_archive.html
1417 ஆண்டுகளுக்கு முன் …. ஹிஜ்ரி பத்தாம் ஆண்டு….
பெருமானார்(ஸல்) அவர்கள் அரபாத் பெருவெளியில் உரை நிகழ்த்தினார்கள்:-
அதில் பத்து விசயங்களை தமது அன்புக் கட்டளைகளாக உலகின் முன் வைத்தார்கள்.
1.( மக்களே! ) நன்றாகக் கவனத்துடன் கேட்டுக்கொள்ளுங்கள். ஏனெனில், அடுத்த வருடம் இதே நாளில் இதே இடத்தில் உங்கள் மத்தியில் நான் இருப்பேனாவென்பது எனக்குத் தெரியாது.
இந்த நாளும், இந்த மாதமும், இந்த நகரமும் பரிசுத்தமானவை. அதுபோலவே உங்களது உயிரும், உடைமையும்,கண்ணியமும் பரிசுத்தமானவையாகும். (இறுதிநாள்வரை அவை பரிசுத்தமாக இருக்க வேண்டும். யாரும் அவற்றில் தலையிடவோ, அபகரிக்கவோ கூடாது.)இறைவனின் சமூகத்திலே இவற்றிற்கெல்லாம் நீங்கள் கணக்களிக்க வேண்டியதிருக்கும் என்பதை நினைவில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.
2.( மக்களே! ) ஒருவர் குற்றம் செய்தால் அக்குற்றத்தின் தண்டனை அவரது குடும்பமத்தினருக்கல்ல.,அவருக்கே வழங்கப்படும். தந்தை தன் பிள்ளைக்கோ,பிள்ளை தன் தந்தைக்கோ அநியாம் செய்யவேண்டாம். தந்தையின் குற்றத்திற்காக பிள்ளையையோ,பிள்ளையின் குற்றத்திற்காகத் தந்தையையோ தண்டிக்கப்படமாட்டாது.
3.( மக்களே! ) அஞ்ஞான காலத்தில் (இஸ்லாத்திற்கு முன்பு ஏற்பட்ட) கொலைகளுக்கும், கொடுஞ்செயல்களுக்கும், பழிவாங்கும் உரிமை இன்று முதல் ரத்து செய்யப்பட்டுவிட்டது. முதலாவது எனது குடும்பத்தைச்சார்ந்த ரபீஆ இப்னுல் ஹாரிதின் கொலைக்கு பழிவாங்குவதை நான் மனப்பூர்வமாக நிறுத்திவிட்டேன்.(அறியாமைக்காலத்தில் நிலவிய பழிக்குப்பழியும் உயிர்போக்கும் மடமையும் இனி கூடாது.)
4.( மக்களே! ) வட்டி வாங்குதல் இனி உங்களுக்குத் தடுக்கப்படுகிறது. அஞ்ஞான காலத்தில் ஏற்பட்ட வட்டித் தொகையனைத்தும் இன்று முதல் ரத்து செய்யப்படுகின்றன. (கடன்பட்டவர்கள் முதலை மட்டும் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டால் போதுமானது.)முதலாவது எனது பெரிய தந்தையார் அப்பாஸ் இப்னு அப்துல் முத்தலிப்
அவர்களுக்கு வரவேண்டிய வட்டித் தொகையனைத்தும் தள்ளுபடி செய்துவிட்டேன்...
5.மக்களே! பெண்கள் குறித்து அல்லாஹ்வை அஞ்சிக் கொகொள்ளுங்கள். உங்கள் மனைவியர் மீது உங்களுக்கு உரிமை உள்;ளது போல், உங்கள் மீதும் உங்கள் மனைவியர் மீது உரிமையுண்டு). அவர்கள் உங்கள் கைகளிலே ஒப்படைக்கப்பட்ட (அமானிதம்) அடைக்கலப் பொருள்களாவர். அல்லாஹ்வின் பெயரால் அவர்களை உங்கள் மனைவியராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கிறீர்கள். அவர்களின் கடமை, நீங்கள் விரும்பாதவர்களை உங்கள் இல்லத்திற்குள் அனுமதிக்கலாகாது. மீறினால் படுக்கையை விட்டு சிறிது காலம் விலக்கிவைக்கவோ,காயம் ஏற்படாதவாறு அடிக்கவோ செய்யுங்;கள். (அதுபோல) உங்களது கடமை நீங்கள் அவர்களுக்கு வேண்டிய உணவு,உடைகளை வழங்கி (அன்புடனும் கருணையுடனும் நடந்து கொள்ளுங்கள். இறைவனுக்குப் பயந்து அவர்களது) நன்மைகளைப் பேணி வாருங்கள்.
6.மக்களே! எனது வார்த்தைகளை கவனத்துடன் கேளுங்கள், கேட்டு நன்றாகப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். எல்லா முஸ்லிம்களும் ஒருவருக்கொருவர் சகோதரரே என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். ஒரே சகோதரத்துவத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் நீங்கள! ஒருவருடைய பொருளை அவர் மனப்பூர்வமாகக் கொடுத்தாலன்றி, மற்றவர் எடுப்பது (ஹராம்) தடுக்கப்படுகிறது. அநியாயம் செய்வதிலிருந்து கவனத்துடன் விலகிக் கொள்ளுங்கள். உங்களிடம் இரு பெரும் பொக்கிஷங்களை வி;டுச்செல்கிறேன்... அவைகளை பின்பற்றும் வரையில் வழி தவறமாட்டீர்கள்.
முதலாவது எனது திருவேதமான திருக்குர்ஆன!
இரண்டாவது இறைவனது தூதரான எனது வாழ்கை நெறிகள் (ஸுன்னத்)!
7.மக்களே! எனக்குப்பிறகு எந்த ஒரு இறைதூதரும் (நபியும்) இல்லை. உங்களுக்குப்பின் எந்த ஒரு சமுதாயமும் வரப்போவதில்லை. தெரிந்து கொள்ளுங்கள்! உங்களைப்படைத்துக் காக்கும் உங்கள் இறைவனையே வணங்குங்கள். உங்களுக்குக் கடமையாக்கப்பட்ட ஐவேளைத் தொழுகைகளை சரிவர நிறைவேற்றி வாருங்கள்.
ரமளான் (என்னும் புனித) மாதத்தில் நோன்பு நோற்று வாருங்கள். உங்கள் செல்வத்துக்குரிய ஸகாத்தை (கணக்கிட்டு) உங்ளைப் பரிசுத்தப் படுத்துவதற்காக வழங்கி வாருங்கள். உங்கள் இறைவனின் இல்லத்திற்குச் சென்று ஹஜ்ஜுக் கடமையையை நிறைவேற்றி வாருங்கள். உங்களை ஆளும் தலைவர்களுக்குக் கட்டுப்படுங்கள். இவற்றால் நீங்கள் உங்களுக்காகச் சித்தப்படுத்தப்பட்டுள்ள சுவனத்திற:குச் செல்வீர்கள்.
8.மக்களே! உங்கள் இறைவனை மிக விரைவில் நீங்கள் சந்திப்பீர்கள். அவன் உங்கள் செயல்கள் அனைத்தையும் பற்றி விசாரணை செய்வான். எனக்குப்பிறகு நீங்கள் உங்ளுக்கிடையே கொலைக் குற்றம் புரிந்து வழிகேடர்களாக மாறிவிடவேண்டாம். அறிந்து கொள்ளுங்கள்! நிச்சயமாக சைத்தான் உங்களின் இந்த பூமியில் அவனை வணங்குவதைக் குறித்து (ஏமாற்றமடைந்து) முற்றிலும் நிராசையடைந்து விட்டான். ஆயினும் நீங்கள் மிக இலேசாகக் கருதும் செயல்களில் அல்லாஹ்வுக்கு மாறு செய்யவைத்து சைத்தானுக்கு (உடன்பட்டு) தலைவணங்குவீர்கள். அதன் மூலம் அவன் மகிழ்சியடைவான். ( எந்தவகையிலும் சைத்தானியச் செயல்களுக்கு இசைந்துவிடாதீhகள்)
9.மக்களே! அறிந்து கொள்ளுங்கள!. உங்கள் இறைவன் ஒருவனே! உங்கள் தந்தையும் ஒருவரே!
இறையச்சம் கொண்டோரைத்தவிர, 'அரபிகள் அஜமி (அரபியல்லாதார்)களை விட உயர்ந்தோருமல்ல. அதுபோல் அஜமிகள் அரபிகளைவிட உயர்ந்தோருமல்ல. வெள்ளை நிறத்தவர் கறுப்பு நிறத்தவரை விடவோ, கறுப்பு நிறத்தவர் வெள்ளை நிறத்தை விடவோ சிறந்தோருமல்ல. அனைவரும் ஆதமுடைய மக்களே! அந்த ஆதம் மண்ணால் படைக்கப்பட்டவரே. (ஜாதித்திமிர், நிறத்திமிர்,குலத்திமிர் அனைத்தையும் இதோ எனது காலின் போட்டு மிதிக்கிறேன்.) சொற்பொழிவை முடித்த வள்ளல் பெருமானார்(ஸல்) வெள்ளம்போல் திரண்டிருந்த கூட்டத்தினரை நோக்கிக் கேட்டனர்.
10.( மக்களே! ) இறைவனது கட்டளைகளை நான் உங்களுக்கு அறிவித்து விட்டேனா? இறைவன் எனக்களித்த தூதை நிறை வேற்றிவிட்டேனா? என என்னைப்பற்றி உங்களிடம் விசாரிக்கும் போது), இறுதித் தீர்ப்பு நாளில் என்ன பதில் கூறுவீர்கள்?
'நிச்சயமாக (இறைவனது கட்டளைகளை) எங்களுக்கு) அறிவித்துவிட்டீர்கள்! இறைவன் தங்களுக்கு வழங்கிய தூதுவத்தை (நபித்துவத்தை) முழுமையாக நிறைவேற்றிவிட்டீர்கள்! எங்கள் வாழ்வுக்குத் தேவையான அனைத்து அறிவுரைகளையும் வழங்கிவிட்டீர்கள். என்றும் சாட்சியம் கூறுவோம்.!'
அந்த மாபெரும் மனிதக்கடலிலிருந்து ஒருமுகமாக வான்முட்ட எழுந்தது இந்தப் பேரொலி.
இதைக்கேட்ட இறுதித்தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வானத்தை நோக்கி தங்களது திருக்கரங்களை உயர்த்தி,' அல்லாஹும்மஷ்ஹது! அல்லாஹும்மஷ்ஹது!! அல்லாஹும்மஷ்ஹது!!!
இறைவா!நீயேஇதற்கு சாட்சி! இறiவா!நீயே இதற்கு சாட்சி!
இறைவா! நீயே இதற்கு சாட்சி! என்று மும்முறை முழங்கினார்கள்.
மேலும் இங்கு வந்திருப்பவர்கள், வராதவர்களுக்கும் என்னுடைய இந்தச் செய்திகளைத் தெரிவித்துவிடுங்கள்... ஏனெனில் நேரில் கேட்போரைவிட கேள்விப்படுவோரில் சிலர் நன்கு விளக்கமுடையோராக இருப்பர்.
(ஆதார நூற்கள்: புகாரி,முஸ்லிம்,அபூதாவூது,திர்மிதி,முஸ்னது அஹ்மது, இப்னு ஜரீர்,இப்னுஹிஷhம்,ரஹமத்துன் லில் ஆலமீன், முஹம்மது ரஸூலுல்லாஹ்.
http://islamintamil.blogspot.com/2009_08_01_archive.html
1417 ஆண்டுகளுக்கு முன் …. ஹிஜ்ரி பத்தாம் ஆண்டு….
பெருமானார்(ஸல்) அவர்கள் அரபாத் பெருவெளியில் உரை நிகழ்த்தினார்கள்:-
அதில் பத்து விசயங்களை தமது அன்புக் கட்டளைகளாக உலகின் முன் வைத்தார்கள்.
1.( மக்களே! ) நன்றாகக் கவனத்துடன் கேட்டுக்கொள்ளுங்கள். ஏனெனில், அடுத்த வருடம் இதே நாளில் இதே இடத்தில் உங்கள் மத்தியில் நான் இருப்பேனாவென்பது எனக்குத் தெரியாது.
இந்த நாளும், இந்த மாதமும், இந்த நகரமும் பரிசுத்தமானவை. அதுபோலவே உங்களது உயிரும், உடைமையும்,கண்ணியமும் பரிசுத்தமானவையாகும். (இறுதிநாள்வரை அவை பரிசுத்தமாக இருக்க வேண்டும். யாரும் அவற்றில் தலையிடவோ, அபகரிக்கவோ கூடாது.)இறைவனின் சமூகத்திலே இவற்றிற்கெல்லாம் நீங்கள் கணக்களிக்க வேண்டியதிருக்கும் என்பதை நினைவில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.
2.( மக்களே! ) ஒருவர் குற்றம் செய்தால் அக்குற்றத்தின் தண்டனை அவரது குடும்பமத்தினருக்கல்ல.,அவருக்கே வழங்கப்படும். தந்தை தன் பிள்ளைக்கோ,பிள்ளை தன் தந்தைக்கோ அநியாம் செய்யவேண்டாம். தந்தையின் குற்றத்திற்காக பிள்ளையையோ,பிள்ளையின் குற்றத்திற்காகத் தந்தையையோ தண்டிக்கப்படமாட்டாது.
3.( மக்களே! ) அஞ்ஞான காலத்தில் (இஸ்லாத்திற்கு முன்பு ஏற்பட்ட) கொலைகளுக்கும், கொடுஞ்செயல்களுக்கும், பழிவாங்கும் உரிமை இன்று முதல் ரத்து செய்யப்பட்டுவிட்டது. முதலாவது எனது குடும்பத்தைச்சார்ந்த ரபீஆ இப்னுல் ஹாரிதின் கொலைக்கு பழிவாங்குவதை நான் மனப்பூர்வமாக நிறுத்திவிட்டேன்.(அறியாமைக்காலத்தில் நிலவிய பழிக்குப்பழியும் உயிர்போக்கும் மடமையும் இனி கூடாது.)
4.( மக்களே! ) வட்டி வாங்குதல் இனி உங்களுக்குத் தடுக்கப்படுகிறது. அஞ்ஞான காலத்தில் ஏற்பட்ட வட்டித் தொகையனைத்தும் இன்று முதல் ரத்து செய்யப்படுகின்றன. (கடன்பட்டவர்கள் முதலை மட்டும் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டால் போதுமானது.)முதலாவது எனது பெரிய தந்தையார் அப்பாஸ் இப்னு அப்துல் முத்தலிப்
அவர்களுக்கு வரவேண்டிய வட்டித் தொகையனைத்தும் தள்ளுபடி செய்துவிட்டேன்...
5.மக்களே! பெண்கள் குறித்து அல்லாஹ்வை அஞ்சிக் கொகொள்ளுங்கள். உங்கள் மனைவியர் மீது உங்களுக்கு உரிமை உள்;ளது போல், உங்கள் மீதும் உங்கள் மனைவியர் மீது உரிமையுண்டு). அவர்கள் உங்கள் கைகளிலே ஒப்படைக்கப்பட்ட (அமானிதம்) அடைக்கலப் பொருள்களாவர். அல்லாஹ்வின் பெயரால் அவர்களை உங்கள் மனைவியராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கிறீர்கள். அவர்களின் கடமை, நீங்கள் விரும்பாதவர்களை உங்கள் இல்லத்திற்குள் அனுமதிக்கலாகாது. மீறினால் படுக்கையை விட்டு சிறிது காலம் விலக்கிவைக்கவோ,காயம் ஏற்படாதவாறு அடிக்கவோ செய்யுங்;கள். (அதுபோல) உங்களது கடமை நீங்கள் அவர்களுக்கு வேண்டிய உணவு,உடைகளை வழங்கி (அன்புடனும் கருணையுடனும் நடந்து கொள்ளுங்கள். இறைவனுக்குப் பயந்து அவர்களது) நன்மைகளைப் பேணி வாருங்கள்.
6.மக்களே! எனது வார்த்தைகளை கவனத்துடன் கேளுங்கள், கேட்டு நன்றாகப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். எல்லா முஸ்லிம்களும் ஒருவருக்கொருவர் சகோதரரே என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். ஒரே சகோதரத்துவத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் நீங்கள! ஒருவருடைய பொருளை அவர் மனப்பூர்வமாகக் கொடுத்தாலன்றி, மற்றவர் எடுப்பது (ஹராம்) தடுக்கப்படுகிறது. அநியாயம் செய்வதிலிருந்து கவனத்துடன் விலகிக் கொள்ளுங்கள். உங்களிடம் இரு பெரும் பொக்கிஷங்களை வி;டுச்செல்கிறேன்... அவைகளை பின்பற்றும் வரையில் வழி தவறமாட்டீர்கள்.
முதலாவது எனது திருவேதமான திருக்குர்ஆன!
இரண்டாவது இறைவனது தூதரான எனது வாழ்கை நெறிகள் (ஸுன்னத்)!
7.மக்களே! எனக்குப்பிறகு எந்த ஒரு இறைதூதரும் (நபியும்) இல்லை. உங்களுக்குப்பின் எந்த ஒரு சமுதாயமும் வரப்போவதில்லை. தெரிந்து கொள்ளுங்கள்! உங்களைப்படைத்துக் காக்கும் உங்கள் இறைவனையே வணங்குங்கள். உங்களுக்குக் கடமையாக்கப்பட்ட ஐவேளைத் தொழுகைகளை சரிவர நிறைவேற்றி வாருங்கள்.
ரமளான் (என்னும் புனித) மாதத்தில் நோன்பு நோற்று வாருங்கள். உங்கள் செல்வத்துக்குரிய ஸகாத்தை (கணக்கிட்டு) உங்ளைப் பரிசுத்தப் படுத்துவதற்காக வழங்கி வாருங்கள். உங்கள் இறைவனின் இல்லத்திற்குச் சென்று ஹஜ்ஜுக் கடமையையை நிறைவேற்றி வாருங்கள். உங்களை ஆளும் தலைவர்களுக்குக் கட்டுப்படுங்கள். இவற்றால் நீங்கள் உங்களுக்காகச் சித்தப்படுத்தப்பட்டுள்ள சுவனத்திற:குச் செல்வீர்கள்.
8.மக்களே! உங்கள் இறைவனை மிக விரைவில் நீங்கள் சந்திப்பீர்கள். அவன் உங்கள் செயல்கள் அனைத்தையும் பற்றி விசாரணை செய்வான். எனக்குப்பிறகு நீங்கள் உங்ளுக்கிடையே கொலைக் குற்றம் புரிந்து வழிகேடர்களாக மாறிவிடவேண்டாம். அறிந்து கொள்ளுங்கள்! நிச்சயமாக சைத்தான் உங்களின் இந்த பூமியில் அவனை வணங்குவதைக் குறித்து (ஏமாற்றமடைந்து) முற்றிலும் நிராசையடைந்து விட்டான். ஆயினும் நீங்கள் மிக இலேசாகக் கருதும் செயல்களில் அல்லாஹ்வுக்கு மாறு செய்யவைத்து சைத்தானுக்கு (உடன்பட்டு) தலைவணங்குவீர்கள். அதன் மூலம் அவன் மகிழ்சியடைவான். ( எந்தவகையிலும் சைத்தானியச் செயல்களுக்கு இசைந்துவிடாதீhகள்)
9.மக்களே! அறிந்து கொள்ளுங்கள!. உங்கள் இறைவன் ஒருவனே! உங்கள் தந்தையும் ஒருவரே!
இறையச்சம் கொண்டோரைத்தவிர, 'அரபிகள் அஜமி (அரபியல்லாதார்)களை விட உயர்ந்தோருமல்ல. அதுபோல் அஜமிகள் அரபிகளைவிட உயர்ந்தோருமல்ல. வெள்ளை நிறத்தவர் கறுப்பு நிறத்தவரை விடவோ, கறுப்பு நிறத்தவர் வெள்ளை நிறத்தை விடவோ சிறந்தோருமல்ல. அனைவரும் ஆதமுடைய மக்களே! அந்த ஆதம் மண்ணால் படைக்கப்பட்டவரே. (ஜாதித்திமிர், நிறத்திமிர்,குலத்திமிர் அனைத்தையும் இதோ எனது காலின் போட்டு மிதிக்கிறேன்.) சொற்பொழிவை முடித்த வள்ளல் பெருமானார்(ஸல்) வெள்ளம்போல் திரண்டிருந்த கூட்டத்தினரை நோக்கிக் கேட்டனர்.
10.( மக்களே! ) இறைவனது கட்டளைகளை நான் உங்களுக்கு அறிவித்து விட்டேனா? இறைவன் எனக்களித்த தூதை நிறை வேற்றிவிட்டேனா? என என்னைப்பற்றி உங்களிடம் விசாரிக்கும் போது), இறுதித் தீர்ப்பு நாளில் என்ன பதில் கூறுவீர்கள்?
'நிச்சயமாக (இறைவனது கட்டளைகளை) எங்களுக்கு) அறிவித்துவிட்டீர்கள்! இறைவன் தங்களுக்கு வழங்கிய தூதுவத்தை (நபித்துவத்தை) முழுமையாக நிறைவேற்றிவிட்டீர்கள்! எங்கள் வாழ்வுக்குத் தேவையான அனைத்து அறிவுரைகளையும் வழங்கிவிட்டீர்கள். என்றும் சாட்சியம் கூறுவோம்.!'
அந்த மாபெரும் மனிதக்கடலிலிருந்து ஒருமுகமாக வான்முட்ட எழுந்தது இந்தப் பேரொலி.
இதைக்கேட்ட இறுதித்தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வானத்தை நோக்கி தங்களது திருக்கரங்களை உயர்த்தி,' அல்லாஹும்மஷ்ஹது! அல்லாஹும்மஷ்ஹது!! அல்லாஹும்மஷ்ஹது!!!
இறைவா!நீயேஇதற்கு சாட்சி! இறiவா!நீயே இதற்கு சாட்சி!
இறைவா! நீயே இதற்கு சாட்சி! என்று மும்முறை முழங்கினார்கள்.
மேலும் இங்கு வந்திருப்பவர்கள், வராதவர்களுக்கும் என்னுடைய இந்தச் செய்திகளைத் தெரிவித்துவிடுங்கள்... ஏனெனில் நேரில் கேட்போரைவிட கேள்விப்படுவோரில் சிலர் நன்கு விளக்கமுடையோராக இருப்பர்.
(ஆதார நூற்கள்: புகாரி,முஸ்லிம்,அபூதாவூது,திர்மிதி,முஸ்னது அஹ்மது, இப்னு ஜரீர்,இப்னுஹிஷhம்,ரஹமத்துன் லில் ஆலமீன், முஹம்மது ரஸூலுல்லாஹ்.
Monday, November 16, 2009
Reduce your salt intake, live longer
Reduce your salt intake, live longer
16 Mar 2009, 0000 hrs IST, ANI
A reduction in salt consumption by people may help decrease the incidences of death, say researchers.
Making a presentation at the American Heart Association's 49th Annual Conference on Cardiovascular Disease Epidemiology and Prevention, University of California-San Francisco researchers said that for every gram of salt that people reduce in their diets daily, a quarter of a million fewer new heart disease cases and over 200,000 fewer deaths would occur over a decade.
The researchers revealed that the results were derived from a validated computer-simulation of heart disease among U.S. adults.
"A very modest decrease in the amount of salt -- hardly detectable in the taste of food -- can have dramatic health benefits for the US. It was a surprise to see the magnitude of the impact on the population, given the very small reductions in salt that we were modelling," said Dr. Kirsten Bibbins-Domingo, lead author of the study and an assistant professor of Medicine and of Epidemiology at the university.
The researchers say that a 3-gram-a-day reduction in salt intake could result in six percent fewer cases of new heart disease, eight percent fewer heart attacks, and three percent fewer deaths.
They said that African Americans, who are more likely to have high blood pressure and whose blood pressure may be more sensitive to salt, could derive even more health benefits.
They reckoned that among African Americans, new heart disease cases could be reduced by 10 percent, heart attacks by 13 percent, and deaths by six percent.
"It's clear that we need to lower salt intake, but individuals find it hard to make substantial cuts because most salt comes from processed foods, not from the salt shaker," Bibbins-Domingo said.
"Our study suggests that the food industry and those who regulate it could contribute substantially to the health of the nation by achieving even small reductions in the amount of salt in these processed foods," the researcher added.
Because the majority of salt in the diet comes from prepared and packaged foods, the results of the study reveal the need for regulatory changes or voluntary actions by the food industry to make achievable changes in heart health, Bibbins-Domingo said.
The researchers say that they will next try to assess the cost-effectiveness of various interventions already being used to reduce salt consumption in other countries, including industry collaborations, regulations and labelling changes.
16 Mar 2009, 0000 hrs IST, ANI
A reduction in salt consumption by people may help decrease the incidences of death, say researchers.
Making a presentation at the American Heart Association's 49th Annual Conference on Cardiovascular Disease Epidemiology and Prevention, University of California-San Francisco researchers said that for every gram of salt that people reduce in their diets daily, a quarter of a million fewer new heart disease cases and over 200,000 fewer deaths would occur over a decade.
The researchers revealed that the results were derived from a validated computer-simulation of heart disease among U.S. adults.
"A very modest decrease in the amount of salt -- hardly detectable in the taste of food -- can have dramatic health benefits for the US. It was a surprise to see the magnitude of the impact on the population, given the very small reductions in salt that we were modelling," said Dr. Kirsten Bibbins-Domingo, lead author of the study and an assistant professor of Medicine and of Epidemiology at the university.
The researchers say that a 3-gram-a-day reduction in salt intake could result in six percent fewer cases of new heart disease, eight percent fewer heart attacks, and three percent fewer deaths.
They said that African Americans, who are more likely to have high blood pressure and whose blood pressure may be more sensitive to salt, could derive even more health benefits.
They reckoned that among African Americans, new heart disease cases could be reduced by 10 percent, heart attacks by 13 percent, and deaths by six percent.
"It's clear that we need to lower salt intake, but individuals find it hard to make substantial cuts because most salt comes from processed foods, not from the salt shaker," Bibbins-Domingo said.
"Our study suggests that the food industry and those who regulate it could contribute substantially to the health of the nation by achieving even small reductions in the amount of salt in these processed foods," the researcher added.
Because the majority of salt in the diet comes from prepared and packaged foods, the results of the study reveal the need for regulatory changes or voluntary actions by the food industry to make achievable changes in heart health, Bibbins-Domingo said.
The researchers say that they will next try to assess the cost-effectiveness of various interventions already being used to reduce salt consumption in other countries, including industry collaborations, regulations and labelling changes.
Sunday, November 15, 2009
Muslim leaders demand reservation, implementation of Sachar report
Muslim leaders demand reservation, implementation of Sachar report
Patna: Muslim leaders from across the country and heads of some political parties shared the dais of the newly formed Muttahida Milli Mahaz group in Patna on November 11 to reiterate the demand of reservation for the Muslim community and full implementation of the Rajendra Sachar Committee recommendations.
Thousands of Muslims had thronged the Krishna Memorial Hall in the capital city of Patna to attend the Insaf Rally organized by the Mahaz.
“Muslims as a community are most backward of all communities as Sachar Committee described and Ranganath Misra Commission recommended 10% reservation for Muslims. I ask the government that when a retired chief justice of India has recommended for Muslim reservation then why it is in doubt about implementation” said ex-MP and diplomat Mr. Syed Shahabuddin.
“There has been a propaganda that Muslims cannot be given reservation as a community while other communities have benefited in the past and Indian constitution has space for that” said Shahabuddin.
“Muslims should take part in politics but not form a Muslim party. Muslims should ask the political parties before voting as to how many tickets they give to Muslims and also if they support reservation for Muslims or not. If yes then vote and if not then no votes” he added.
He also demanded that government should give constitutional status to 15-point program so that its effect would be seen on the ground.
“It was propagated that Muslims have been appeased but Sachar Committee report has disclosed the reality. We politicians are really responsible for worst condition of the community. Secular parties should come up to take on Muslims problems because country cannot progress ignoring the Muslims” said NCP leader and MP Tariq Anwer.
The daylong program began with the recitation of the glorious Quran. It was presided over by former Bihar chief minister Dr. Jagannnath Misra and conducted by Congress leader Azmi Bari.
In his welcome speech, ex-minister of Bihar Mr. Akhlaq Ahmad informed the audience about objective and purposes behind the conference.
“We demand the government to put Ranganath Misra Commission report on the floor of Parliament in coming session. For that we gathered here and it is not last but first step in this regard. We will continue until our demands are fulfilled” he said.
Mr. E.M. Abdur Rahman, president of Popular Front of India, said: “Sachar Committee identified the sorry condition of Muslims but did not prescribe the solution which is sorrowful but Misra Commission recommended reservation for Muslims which is the real solution to the problem.”
“Communal forces say that if Muslims would be given reservation, the country would be partitioned again but we say that if Muslim would be provided with reservation, it would be in the interest of the country” Rahman said.
He also said that Muslims should make all efforts for getting reservation then no party can stop them from getting their constitutional rights.
“Muslims did not come from anywhere; on the contrary they have embraced Islam here and because of their good character they ruled over India for centuries. Muslims have struggled for freedom of the country along with other communities but after the independence they have been pushed behind and ignored in all spheres of life. Therefore, reservation is necessary to uplift them and include them in national mainstream” said Akhtrul Iman, RJD MLA.
RJD MLC Ghulam Ghaus said that he appealed to Mr. Nitesh Kumar, Chief Minister of Bihar, to give 5% reservation to Muslims on the pattern of Andhra Pradesh, Kerala, Karnataka and Tamil Nadu but he refused to do so.
Former union minister Mr. Aslam Sher Khan who came from MP to attend the program said: “Bihar has played vital role in Indian politics so this program will leave positive impact all over the country. We have only two demands. First is to table Misra Commission report in Parliament and second is to implement Fatmi committee recommendations.”
“India is like a garden where various kinds of people are living. It is the responsibility of gardener to take care of all. But Muslims have been discriminated in independent India. Muslims will have to come forward to take part in government and then make all efforts to solve their problems” said LJP chief Ram Vilas Paswan.
RJD supremo Mr. Lalu Prasad assured that he is with Muslims in this movement and will offer all kinds of help, if needed. He also told president of Muttahida Milli Mahaz to hold a program in Gandhi Maidan.
“Ranganath Misra Commission was set up by government and not by Muslims so government should put it in Parliament in next parliament session” he demanded.
Former union minister M. Ali Ashraf Fatmi who was also the chairman of Fatmi Committee, said: “Fatmi Committee has recommended for spending 7000 crore for welfare of Muslims in five years. Of them 200 crore for 5 campuses of Aligarh Muslim University in Murshidabad, Kishanganj, Malappuram, Bhopal, and Pune but so far only 50 crore has been granted for Murshidabad and Malappuram”
“We demand full implementation of Fatmi Committee recommendations and reservation on the basis of Ranganath Misra Commission” he said.
Notably, Sachar Committee disclosed that Muslims are lagging behind in education and their representation in government jobs is poor. On the basis of that, Fatmi Committee recommended various programs to meet educational problems of the community and Ranganath Misra Commission recommended many schemes to solve their financial problems. The commission also recommended 10% reservation for Muslims.
It was first time in Bihar when Muslim leaders irrespective of their parties and groups came together to press government to table Ranganath Misra Commission Report in Parliament and to implement Fatmi Committee recommendations.
It is to be noted that a national convention for Muslim reservation was organized at India Islamic Cultural Centre in New Delhi under the banner of Joint Committee of Muslim Organizations for Empowerment. The convention had appealed to attendees to start this movement in their areas to make it powerful.
Mr. Akhlaq Ahmad, the ex-minister of Bihar, who attended the convention, was inspired by this initiative and decided to take this ahead. On 13 June 2009 the first meeting about this matter was held in MLA Club, Patna where Muttahida Milli Mahaz was launched. Since then several programs were held in almost all districts of the state to create awareness among Muslims about reservation.
Mr. Tanveer Hasan, the convener of the Muttahida Milli Mahaz, said: “If our demand will not be fulfilled in next parliament session we will hold agitation before parliament in Delhi.”
A large number of people from across the state as well as outside of the state attended the program. The Krishna Memorial Hall was not enough space for people who came to attend the program which sent a message for politicians that Muslims are no longer to be ignored.
Dr. Ayyub Ansari, president of Peace Party, Shoaib Iqbal, Delhi MLA, Abdul Khaliq, national secretary of LJP, LJP leader Ezhar Ahmad, Pervez Ahmad, Zafar Emam, noted journalist Mr. Saeed Naqvi and several others also spoke on the occasion.
Patna: Muslim leaders from across the country and heads of some political parties shared the dais of the newly formed Muttahida Milli Mahaz group in Patna on November 11 to reiterate the demand of reservation for the Muslim community and full implementation of the Rajendra Sachar Committee recommendations.
Thousands of Muslims had thronged the Krishna Memorial Hall in the capital city of Patna to attend the Insaf Rally organized by the Mahaz.
“Muslims as a community are most backward of all communities as Sachar Committee described and Ranganath Misra Commission recommended 10% reservation for Muslims. I ask the government that when a retired chief justice of India has recommended for Muslim reservation then why it is in doubt about implementation” said ex-MP and diplomat Mr. Syed Shahabuddin.
“There has been a propaganda that Muslims cannot be given reservation as a community while other communities have benefited in the past and Indian constitution has space for that” said Shahabuddin.
“Muslims should take part in politics but not form a Muslim party. Muslims should ask the political parties before voting as to how many tickets they give to Muslims and also if they support reservation for Muslims or not. If yes then vote and if not then no votes” he added.
He also demanded that government should give constitutional status to 15-point program so that its effect would be seen on the ground.
“It was propagated that Muslims have been appeased but Sachar Committee report has disclosed the reality. We politicians are really responsible for worst condition of the community. Secular parties should come up to take on Muslims problems because country cannot progress ignoring the Muslims” said NCP leader and MP Tariq Anwer.
The daylong program began with the recitation of the glorious Quran. It was presided over by former Bihar chief minister Dr. Jagannnath Misra and conducted by Congress leader Azmi Bari.
In his welcome speech, ex-minister of Bihar Mr. Akhlaq Ahmad informed the audience about objective and purposes behind the conference.
“We demand the government to put Ranganath Misra Commission report on the floor of Parliament in coming session. For that we gathered here and it is not last but first step in this regard. We will continue until our demands are fulfilled” he said.
Mr. E.M. Abdur Rahman, president of Popular Front of India, said: “Sachar Committee identified the sorry condition of Muslims but did not prescribe the solution which is sorrowful but Misra Commission recommended reservation for Muslims which is the real solution to the problem.”
“Communal forces say that if Muslims would be given reservation, the country would be partitioned again but we say that if Muslim would be provided with reservation, it would be in the interest of the country” Rahman said.
He also said that Muslims should make all efforts for getting reservation then no party can stop them from getting their constitutional rights.
“Muslims did not come from anywhere; on the contrary they have embraced Islam here and because of their good character they ruled over India for centuries. Muslims have struggled for freedom of the country along with other communities but after the independence they have been pushed behind and ignored in all spheres of life. Therefore, reservation is necessary to uplift them and include them in national mainstream” said Akhtrul Iman, RJD MLA.
RJD MLC Ghulam Ghaus said that he appealed to Mr. Nitesh Kumar, Chief Minister of Bihar, to give 5% reservation to Muslims on the pattern of Andhra Pradesh, Kerala, Karnataka and Tamil Nadu but he refused to do so.
Former union minister Mr. Aslam Sher Khan who came from MP to attend the program said: “Bihar has played vital role in Indian politics so this program will leave positive impact all over the country. We have only two demands. First is to table Misra Commission report in Parliament and second is to implement Fatmi committee recommendations.”
“India is like a garden where various kinds of people are living. It is the responsibility of gardener to take care of all. But Muslims have been discriminated in independent India. Muslims will have to come forward to take part in government and then make all efforts to solve their problems” said LJP chief Ram Vilas Paswan.
RJD supremo Mr. Lalu Prasad assured that he is with Muslims in this movement and will offer all kinds of help, if needed. He also told president of Muttahida Milli Mahaz to hold a program in Gandhi Maidan.
“Ranganath Misra Commission was set up by government and not by Muslims so government should put it in Parliament in next parliament session” he demanded.
Former union minister M. Ali Ashraf Fatmi who was also the chairman of Fatmi Committee, said: “Fatmi Committee has recommended for spending 7000 crore for welfare of Muslims in five years. Of them 200 crore for 5 campuses of Aligarh Muslim University in Murshidabad, Kishanganj, Malappuram, Bhopal, and Pune but so far only 50 crore has been granted for Murshidabad and Malappuram”
“We demand full implementation of Fatmi Committee recommendations and reservation on the basis of Ranganath Misra Commission” he said.
Notably, Sachar Committee disclosed that Muslims are lagging behind in education and their representation in government jobs is poor. On the basis of that, Fatmi Committee recommended various programs to meet educational problems of the community and Ranganath Misra Commission recommended many schemes to solve their financial problems. The commission also recommended 10% reservation for Muslims.
It was first time in Bihar when Muslim leaders irrespective of their parties and groups came together to press government to table Ranganath Misra Commission Report in Parliament and to implement Fatmi Committee recommendations.
It is to be noted that a national convention for Muslim reservation was organized at India Islamic Cultural Centre in New Delhi under the banner of Joint Committee of Muslim Organizations for Empowerment. The convention had appealed to attendees to start this movement in their areas to make it powerful.
Mr. Akhlaq Ahmad, the ex-minister of Bihar, who attended the convention, was inspired by this initiative and decided to take this ahead. On 13 June 2009 the first meeting about this matter was held in MLA Club, Patna where Muttahida Milli Mahaz was launched. Since then several programs were held in almost all districts of the state to create awareness among Muslims about reservation.
Mr. Tanveer Hasan, the convener of the Muttahida Milli Mahaz, said: “If our demand will not be fulfilled in next parliament session we will hold agitation before parliament in Delhi.”
A large number of people from across the state as well as outside of the state attended the program. The Krishna Memorial Hall was not enough space for people who came to attend the program which sent a message for politicians that Muslims are no longer to be ignored.
Dr. Ayyub Ansari, president of Peace Party, Shoaib Iqbal, Delhi MLA, Abdul Khaliq, national secretary of LJP, LJP leader Ezhar Ahmad, Pervez Ahmad, Zafar Emam, noted journalist Mr. Saeed Naqvi and several others also spoke on the occasion.
Saturday, November 7, 2009
Chidambram's speech at Jamiet Coference
FOR THE RECORD
'It Is The Duty Of The Majority To Protect The Minority'
This is the golden rule in a democracy. Its sub-rule is that what is a minority in one place could well be the majority in another, says the home minister. 'Alas, some think that the golden rule is dispensable or that it can be applied selectively.'
P. CHIDAMBARAM
The Union Home Minister's address to the Annual Conference of the Jamiat Ulema e Hind.
Today, you hold your 30th Annual Conference and I offer you my greetings and felicitations. I also bring to you a special message of greetings from Smt. Sonia Gandhi, Congress President and Chairperson, UPA. The most learned Ulemas of India – over 10,000 – are present this morning, and it is my honour to address them. I also greet the Rector of the Darul Uloom and recognize the presence of many renowned scholars.
We know that the JUH was founded in 1919 in order to lend the support of the Muslim clergy to the anti-British movement. It was among the first organizations that stood firmly on the side of the nationalist forces and resolutely opposed the two-nation theory espoused by the Muslim League. After Independence, the JUH has focused on the promotion of the social, religious and economic interests of the Muslim community. I am therefore very happy to be able to share some thoughts with this august assembly.
Your invitation to me is a significant gesture. I take the view that it is part of my duty to reach out to every section of the people and understand their problems, their aspirations, their doubts, and their fears. It is my duty to learn about their history, their society, their evolution, and their place in contemporary India. It is also my responsibility to communicate to them the arduous nature of the task of nation-building and the duty of every citizen to contribute to making India a modern, strong, prosperous, just, humane and peaceful country.
Since the beginning of civilization, the world has always been torn by conflicts. The birth of free India was under circumstances that could only be described as traumatic. The scars of partition and of the largest migration in human history still remain. Post-Independence too, the country has witnessed numerous conflicts – caste against caste, religion against religion, language against language.
Nevertheless, we must always remember that pluralism is our inheritance. Pluralism should be our strength. It is only due to the thoughtless words and actions of some that we have, sadly, allowed our diversity to become differences.
The advent of Islam in the Indian sub-continent may have occurred during the life time of the Prophet himself. The Cheruman Juma Masjid in Kodungallur, in Kerala, is believed to be the oldest mosque in India. It was constructed in 629 A.D. by Malik Bin Deenar. According to historians, the first ship bearing Muslim travellers was seen on the Indian coast as early as 630 A.D.
The spread of Islam was largely owing to the efforts of numerous Sufis. Sufis acted as missionaries and spread the message of Islam in a manner that the laity could understand.
India had always welcomed men imbued with high moral and spiritual ideas. It was a sign of our confidence in our innate strength. India thus became the most diverse multi-racial, multi-religious and multi-lingual society in human history. That is a matter of pride, especially when we see some countries struggling to come to terms with their new-found diversity.
We should not turn our back on our history and our heritage. We should not discount or diminish our unique strength; nor view our pluralism as a source of perennial conflict.
Let me recall some facts of history. One of the earliest acts of resistance to British rule was the Vellore Mutiny. It was in 1806, a good 50 years before the First War of Independence in 1857.
During the freedom struggle, hundreds of Muslim leaders fought and suffered, shoulder to shoulder, with leaders belonging to other faiths. Who can forget the glorious contribution of Maulana Mehmoodul Hassain, popularly known as Sheikhul Hind, Maulana Qasim Nanauti, Maulana Abul Kalam Azad, Maulana Ubaidullah Sindhi, Saifuddin Kichlu, Khan Abdul Gaffar Khan, M.A. Ansari, Rafi Ahmed Kidwai and Badruddin Tyabjee and many other freedom fighters?
No less has been the contribution of Muslims in modern India. Among them were outstanding Deobandi scholars such as Maulana Hassan Ahmed Madani, Maulana Hibzur Rehman and Maulana Asad Madani. Other renowned Muslims including political leaders and scholars, actors and artists, and sportspersons and scientists, too numerous to be recounted by name, have enriched our society.
We cannot view Islam as an alien faith. Our Muslim brethren are honoured citizens of India. This is the land of your forbears; this is the land of your birth; and this is where you will live and work. It is a matter of pride for us that all major religions of the world, including Islam, exist and thrive in India.
A nation can ignore its minorities only at its peril. The golden rule in a democracy is that it is the duty of the majority to protect the minority, be it religious, racial or linguistic. It is a self-evident rule. It is a rule that is firmly rooted in the universality of human rights. Hence, we have no hesitation in invoking that rule when Tamils are denied their rights in Sri Lanka or Indian students are assaulted in Australia.
There is also a sub-rule to the golden rule. What is a minority in one place could well be the majority in another place: for example, Muslims in Jammu & Kashmir or Sikhs in Punjab. In such situations, the roles will be reversed. Although a minority nation-wide, the Muslim community in Jammu & Kashmir is bound by the golden rule as well as the tenets of Islam to protect the minority communities in that State.
Alas, some think that the golden rule is dispensable or that it can be applied selectively. It is that thought that is pernicious. It is that thought that sows the seeds of communalism.
We must deplore communalism whenever and wherever it manifests itself in word or action.
Communalism is the negation of pluralism. Communalism also opposes modernity, rejects the idea of civil society, and opposes political freedom to the people.
Three lessons flow from a true assessment of the perils of communalism. Firstly, we must strive to build a modern nation. Secondly, we must reiterate the concepts of a civil society. And thirdly, we must expand the political freedoms and ensure that every person enjoys those undeniable and inalienable freedoms.
I believe that all Indians share a common cause – to fight communalism. That cause cannot be advanced by rhetoric alone. We must confront communalism with the instruments that will defeat communalism.
Moral and spiritual values form the core of a civilization. The education system must instil these values in its citizens, especially its children. Education, however, has a larger purpose. It must empower the child. The education system must turn the wonder of the child into inquiry and the bewilderment of the adolescent into discovery. It is mathematics and science, and that fruit of a historical conjunction, English, that will equip our children to build a modern India. The implementation of Sarva Shiksha Abhiyan, especially the Scheme for Providing Quality Education in Madrasas (SPQEM) and Infrastructure Development in Minority Institutions (IDMI) and the setting up of Kasturba Gandhi Balika Vidyalayas (KGBV) provide the best assurance of quality education to Muslim children.
Civil society is based on a compact. There is an unspoken understanding among people who live together. At the core of this compact is tolerance. The sharper the differences, the greater must be the degree of tolerance. When this compact is eroded, the foundations of civil society are shaken. It is our duty to spread the message of tolerance and strengthen the strands that bind civil society.
In the final analysis, it is the assurance of political freedom, and all the rights associated with such freedom, that will defeat communalism. Equality, equal status, personal liberty, freedom of speech and expression, freedom of worship, right to education, right to work, right to property, right to information, and the other freedoms are the hallmark of a civilized nation. The Prime Minister’s 15-point programme is intended to ensure that these freedoms are enjoyed by all minority communities, including the Muslim community.
While all manifestations of communalism are deplorable, the worst kind of communalism is unleashing communal violence. Violence and violent means to achieve any objective is the anti-thesis of a civilized society governed by the rule of law. The demolition of the Babri Masjid was a manifestation of religious fanaticism and an act of extreme prejudice. Likewise, taking to the path of violence in the name of religion must also be deplored in unequivocal terms. I am glad to note that the Darul Ulloom at Deoband issued a Fatwa against terrorism on February 25, 2008 and categorically stated that “Islam rejects all kinds of unwarranted violence, breach of peace, bloodshed, killing and plunder and does not allow it in any form.” I regard that decree as a call to duty to not only Muslims but to all right thinking people. I would urge that more voices be raised, loudly and clearly, against terrorism and all forms of violence.
I belong to a political party, the Indian National Congress, that has for over a hundred years championed the cause of all the people of India without distinction of caste or creed. I represent a Government that is sworn to uphold the values of secularism, equality and democracy. I bring you the greetings and good wishes of my party and my government. I wish your deliberations success. May peace be with you and may your endeavours be blessed with success.
http://www.outlookindia.com/article.aspx?262634
'It Is The Duty Of The Majority To Protect The Minority'
This is the golden rule in a democracy. Its sub-rule is that what is a minority in one place could well be the majority in another, says the home minister. 'Alas, some think that the golden rule is dispensable or that it can be applied selectively.'
P. CHIDAMBARAM
The Union Home Minister's address to the Annual Conference of the Jamiat Ulema e Hind.
Today, you hold your 30th Annual Conference and I offer you my greetings and felicitations. I also bring to you a special message of greetings from Smt. Sonia Gandhi, Congress President and Chairperson, UPA. The most learned Ulemas of India – over 10,000 – are present this morning, and it is my honour to address them. I also greet the Rector of the Darul Uloom and recognize the presence of many renowned scholars.
We know that the JUH was founded in 1919 in order to lend the support of the Muslim clergy to the anti-British movement. It was among the first organizations that stood firmly on the side of the nationalist forces and resolutely opposed the two-nation theory espoused by the Muslim League. After Independence, the JUH has focused on the promotion of the social, religious and economic interests of the Muslim community. I am therefore very happy to be able to share some thoughts with this august assembly.
Your invitation to me is a significant gesture. I take the view that it is part of my duty to reach out to every section of the people and understand their problems, their aspirations, their doubts, and their fears. It is my duty to learn about their history, their society, their evolution, and their place in contemporary India. It is also my responsibility to communicate to them the arduous nature of the task of nation-building and the duty of every citizen to contribute to making India a modern, strong, prosperous, just, humane and peaceful country.
Since the beginning of civilization, the world has always been torn by conflicts. The birth of free India was under circumstances that could only be described as traumatic. The scars of partition and of the largest migration in human history still remain. Post-Independence too, the country has witnessed numerous conflicts – caste against caste, religion against religion, language against language.
Nevertheless, we must always remember that pluralism is our inheritance. Pluralism should be our strength. It is only due to the thoughtless words and actions of some that we have, sadly, allowed our diversity to become differences.
The advent of Islam in the Indian sub-continent may have occurred during the life time of the Prophet himself. The Cheruman Juma Masjid in Kodungallur, in Kerala, is believed to be the oldest mosque in India. It was constructed in 629 A.D. by Malik Bin Deenar. According to historians, the first ship bearing Muslim travellers was seen on the Indian coast as early as 630 A.D.
The spread of Islam was largely owing to the efforts of numerous Sufis. Sufis acted as missionaries and spread the message of Islam in a manner that the laity could understand.
India had always welcomed men imbued with high moral and spiritual ideas. It was a sign of our confidence in our innate strength. India thus became the most diverse multi-racial, multi-religious and multi-lingual society in human history. That is a matter of pride, especially when we see some countries struggling to come to terms with their new-found diversity.
We should not turn our back on our history and our heritage. We should not discount or diminish our unique strength; nor view our pluralism as a source of perennial conflict.
Let me recall some facts of history. One of the earliest acts of resistance to British rule was the Vellore Mutiny. It was in 1806, a good 50 years before the First War of Independence in 1857.
During the freedom struggle, hundreds of Muslim leaders fought and suffered, shoulder to shoulder, with leaders belonging to other faiths. Who can forget the glorious contribution of Maulana Mehmoodul Hassain, popularly known as Sheikhul Hind, Maulana Qasim Nanauti, Maulana Abul Kalam Azad, Maulana Ubaidullah Sindhi, Saifuddin Kichlu, Khan Abdul Gaffar Khan, M.A. Ansari, Rafi Ahmed Kidwai and Badruddin Tyabjee and many other freedom fighters?
No less has been the contribution of Muslims in modern India. Among them were outstanding Deobandi scholars such as Maulana Hassan Ahmed Madani, Maulana Hibzur Rehman and Maulana Asad Madani. Other renowned Muslims including political leaders and scholars, actors and artists, and sportspersons and scientists, too numerous to be recounted by name, have enriched our society.
We cannot view Islam as an alien faith. Our Muslim brethren are honoured citizens of India. This is the land of your forbears; this is the land of your birth; and this is where you will live and work. It is a matter of pride for us that all major religions of the world, including Islam, exist and thrive in India.
A nation can ignore its minorities only at its peril. The golden rule in a democracy is that it is the duty of the majority to protect the minority, be it religious, racial or linguistic. It is a self-evident rule. It is a rule that is firmly rooted in the universality of human rights. Hence, we have no hesitation in invoking that rule when Tamils are denied their rights in Sri Lanka or Indian students are assaulted in Australia.
There is also a sub-rule to the golden rule. What is a minority in one place could well be the majority in another place: for example, Muslims in Jammu & Kashmir or Sikhs in Punjab. In such situations, the roles will be reversed. Although a minority nation-wide, the Muslim community in Jammu & Kashmir is bound by the golden rule as well as the tenets of Islam to protect the minority communities in that State.
Alas, some think that the golden rule is dispensable or that it can be applied selectively. It is that thought that is pernicious. It is that thought that sows the seeds of communalism.
We must deplore communalism whenever and wherever it manifests itself in word or action.
Communalism is the negation of pluralism. Communalism also opposes modernity, rejects the idea of civil society, and opposes political freedom to the people.
Three lessons flow from a true assessment of the perils of communalism. Firstly, we must strive to build a modern nation. Secondly, we must reiterate the concepts of a civil society. And thirdly, we must expand the political freedoms and ensure that every person enjoys those undeniable and inalienable freedoms.
I believe that all Indians share a common cause – to fight communalism. That cause cannot be advanced by rhetoric alone. We must confront communalism with the instruments that will defeat communalism.
Moral and spiritual values form the core of a civilization. The education system must instil these values in its citizens, especially its children. Education, however, has a larger purpose. It must empower the child. The education system must turn the wonder of the child into inquiry and the bewilderment of the adolescent into discovery. It is mathematics and science, and that fruit of a historical conjunction, English, that will equip our children to build a modern India. The implementation of Sarva Shiksha Abhiyan, especially the Scheme for Providing Quality Education in Madrasas (SPQEM) and Infrastructure Development in Minority Institutions (IDMI) and the setting up of Kasturba Gandhi Balika Vidyalayas (KGBV) provide the best assurance of quality education to Muslim children.
Civil society is based on a compact. There is an unspoken understanding among people who live together. At the core of this compact is tolerance. The sharper the differences, the greater must be the degree of tolerance. When this compact is eroded, the foundations of civil society are shaken. It is our duty to spread the message of tolerance and strengthen the strands that bind civil society.
In the final analysis, it is the assurance of political freedom, and all the rights associated with such freedom, that will defeat communalism. Equality, equal status, personal liberty, freedom of speech and expression, freedom of worship, right to education, right to work, right to property, right to information, and the other freedoms are the hallmark of a civilized nation. The Prime Minister’s 15-point programme is intended to ensure that these freedoms are enjoyed by all minority communities, including the Muslim community.
While all manifestations of communalism are deplorable, the worst kind of communalism is unleashing communal violence. Violence and violent means to achieve any objective is the anti-thesis of a civilized society governed by the rule of law. The demolition of the Babri Masjid was a manifestation of religious fanaticism and an act of extreme prejudice. Likewise, taking to the path of violence in the name of religion must also be deplored in unequivocal terms. I am glad to note that the Darul Ulloom at Deoband issued a Fatwa against terrorism on February 25, 2008 and categorically stated that “Islam rejects all kinds of unwarranted violence, breach of peace, bloodshed, killing and plunder and does not allow it in any form.” I regard that decree as a call to duty to not only Muslims but to all right thinking people. I would urge that more voices be raised, loudly and clearly, against terrorism and all forms of violence.
I belong to a political party, the Indian National Congress, that has for over a hundred years championed the cause of all the people of India without distinction of caste or creed. I represent a Government that is sworn to uphold the values of secularism, equality and democracy. I bring you the greetings and good wishes of my party and my government. I wish your deliberations success. May peace be with you and may your endeavours be blessed with success.
http://www.outlookindia.com/article.aspx?262634
Thursday, November 5, 2009
10 Reasons why SMS is the easy way out
10 Reasons why SMS is the easy way out
Bypass the spell check You don't need to worry about the correct placement of characters, spelling or about using shorthand. Everything sent over SMS becomes a part of the lingo.
How you sound is not important You don't need a voice like Morgan Freeman.
The reaction to your action isn't visible No more worrying about how violently your wife will react to your message.
Privacy is possible Privacy of conversation is guaranteed, even when you're sitting in the midst of a hundred people.
Passing the buck is easy You can use excuses like: “Something must be wrong with the network. I was wondering why you didn't show up for the party when I sent the invite text well in time.”
Creativity criteria doesn't exist You don't have to ponder over a thousand different card designs in order to send out a party invite.
Bad breath? No longer a problem! You won't need any mouthwash before this conversation.
Looks just don't matter You can communicate by SMS even while you're in a crumpled night gown. And bad hair days no longer matter either.
No need to mind the mannerisms Conscious about how your head shakes when you talk? SMS conversations will let you be yourself at all times.
Celebs are no different A smiley sent from my phone looks the same as one sent from Obama's. Now that's cool, isn't it?!
Your Brother in faith,
Javeed Iqbal Sait
saitji@yahoo.com
Bypass the spell check You don't need to worry about the correct placement of characters, spelling or about using shorthand. Everything sent over SMS becomes a part of the lingo.
How you sound is not important You don't need a voice like Morgan Freeman.
The reaction to your action isn't visible No more worrying about how violently your wife will react to your message.
Privacy is possible Privacy of conversation is guaranteed, even when you're sitting in the midst of a hundred people.
Passing the buck is easy You can use excuses like: “Something must be wrong with the network. I was wondering why you didn't show up for the party when I sent the invite text well in time.”
Creativity criteria doesn't exist You don't have to ponder over a thousand different card designs in order to send out a party invite.
Bad breath? No longer a problem! You won't need any mouthwash before this conversation.
Looks just don't matter You can communicate by SMS even while you're in a crumpled night gown. And bad hair days no longer matter either.
No need to mind the mannerisms Conscious about how your head shakes when you talk? SMS conversations will let you be yourself at all times.
Celebs are no different A smiley sent from my phone looks the same as one sent from Obama's. Now that's cool, isn't it?!
Your Brother in faith,
Javeed Iqbal Sait
saitji@yahoo.com
Monday, November 2, 2009
Online Jobs available without investment
Online Jobs available without investment**
Dear Friend,
Are you looking for Home based data entry jobs at your convenient time?
If yes! you have entered in right place.
We are providing a Home based Data Entry Jobs / Online Jobs for for Single system / Multi system without any investment.
Typing knowledge preferable.
Payment will be done on weekly basis.
Assure income proof.
For more details log on to :http://www.trueinfos.com/
Dear Friend,
Are you looking for Home based data entry jobs at your convenient time?
If yes! you have entered in right place.
We are providing a Home based Data Entry Jobs / Online Jobs for for Single system / Multi system without any investment.
Typing knowledge preferable.
Payment will be done on weekly basis.
Assure income proof.
For more details log on to :http://www.trueinfos.com/
Sunday, November 1, 2009
Indira: Great heroes make great mistakes
Indira: Great heroes make great mistakes
By M J Akbar
Sunday Times of India, New Delhi
Sunday, November 01, 2009
Gandhi gave us freedom, Nehru protected our independence and Indira Gandhi saved the nation. Is that too neat to be correct?
A leader, unlike a mere office-bearer, possesses the ability to define the existential challenge of the moment, and guide a generation towards a promised destination. Gandhi, Nehru and Indira were leaders, albeit on different tiers of history, each a mixture of success and failure. Gandhi's pedestal is secure from controversy but elevation tends to deflect his achievement. As Jawaharlal observed, Gandhi freed Indians from fear; freedom from the British was a consequence. Gandhi's most significant failure, by his own values, was surely that he could not free Indians from violence.
Did Gandhi insist on non-violence for both moral and tactical reasons? He was committed to the principle, of course, but did he also suspect that only an inherently violent people needed the imposition of non-violence in order to save themselves from themselves? Did he suspect that armed Indians might destroy each other in the name of caste or creed long before they identified the true enemy? Untouchability is best described as insidious and silent violence. Gandhi lost his life to the gun he could not eliminate, but his cathartic death exhausted India's surge towards civil war.
Nehru understood, better than some of his successors, that freedom was not synonymous with independence. Neo-colonization is, after all, the grant of independence on condition you do not exercise it. British India was both colony and neo-colony, the latter being the status of princely states. Nehru saw, all around him, how quickly the post-colonial world sought the sanctuary of nurseries set up by both Washington and Moscow. He believed that India's tryst with destiny was something more substantive than occasional lollipops; that India's success could not be outsourced to even a well-wisher, let alone any cynical superpower searching for allies in a Cold War. He needed to look no further than Pakistan for a narrative of dependency. He stumbled when he trusted the Third World as much as he distrusted the First. His Himalayan blunder was a calculation, or miscalculation, that China would be a partner in such a world view. He confused himself with others, and the Chinese laughed at his commitment to peace. Trust is so often the ultimate naivete.
India welcomed the realism of Indira Gandhi after the travails of Nehru's idealism. Her two decades, between 1964 and 1984, as cabinet minister and prime minister, constituted an age of violence in all its myriad complexities: communal, ethnic, linguistic, Communist, secessionist. Language riots in the south; Hindu-Muslim mayhem across the map; Naxalite insurgents lighting a Maoist prairie fire; radical trade unions; a war with Pakistan; Emergency; and, in her second term as prime minister, upheaval in Assam, explosions across the North-East and a full-fledged rebellion in Punjab led by a charismatic theocrat. Calm was not written in Mrs Gandhi's fate lines. Was Bangladesh her high point and Emergency the nadir?
India could have gone the way so many post-colonial dictatorships in Africa and Asia if the Emergency, justified by sycophants as essential to the national interest, had stratified into long-term one-person rule. Some of her closest advisers were determined that it should continue for 20 years. The government had survived the initial outburst by sending the Opposition into prison and the press into coma. Individuals and institutions were gradually co-opted into the quasi-dictatorship. But just when hope for democracy had begun to ebb, one person realized that a government without a mandate was illegitimate. That person was Mrs Gandhi. In January 1977, she shocked friend and foe by calling a general election. In March, she was shocked when the Congress was routed. Democracy has never been challenged again.
It is odd that a leader who was so adept at war in 1971 should prove so gullible in the subsequent peace process. No matter which way you look at it, the Simla Agreement of 1972 was an opportunity thrown away. The cease-fire line of 1948 should have been converted into the permanent border, sealing, thereby, the 1966 Tashkent Agreement in which India and Pakistan inked a commitment to respect this line. Mrs Gandhi held all the trumps in 1972, and lost the hand to Zulfiqar Bhutto. His successor, Zia-ul-Haq, took revenge for Bangladesh by helping foment the Punjab revolt: its apex, in 1984, saw the destruction of the Golden Temple, the assassination of Indira Gandhi, and the frenzied massacre of Sikhs. Zia-ul-Haq could not tear India apart, but he left a wound in India's heart.
Mrs Gandhi's martyrdom washed away her mistakes from public memory. But only great heroes make great mistakes.
- Appeared in Times of India - November 1, 2009
http://www.mjakbar.org/
By M J Akbar
Sunday Times of India, New Delhi
Sunday, November 01, 2009
Gandhi gave us freedom, Nehru protected our independence and Indira Gandhi saved the nation. Is that too neat to be correct?
A leader, unlike a mere office-bearer, possesses the ability to define the existential challenge of the moment, and guide a generation towards a promised destination. Gandhi, Nehru and Indira were leaders, albeit on different tiers of history, each a mixture of success and failure. Gandhi's pedestal is secure from controversy but elevation tends to deflect his achievement. As Jawaharlal observed, Gandhi freed Indians from fear; freedom from the British was a consequence. Gandhi's most significant failure, by his own values, was surely that he could not free Indians from violence.
Did Gandhi insist on non-violence for both moral and tactical reasons? He was committed to the principle, of course, but did he also suspect that only an inherently violent people needed the imposition of non-violence in order to save themselves from themselves? Did he suspect that armed Indians might destroy each other in the name of caste or creed long before they identified the true enemy? Untouchability is best described as insidious and silent violence. Gandhi lost his life to the gun he could not eliminate, but his cathartic death exhausted India's surge towards civil war.
Nehru understood, better than some of his successors, that freedom was not synonymous with independence. Neo-colonization is, after all, the grant of independence on condition you do not exercise it. British India was both colony and neo-colony, the latter being the status of princely states. Nehru saw, all around him, how quickly the post-colonial world sought the sanctuary of nurseries set up by both Washington and Moscow. He believed that India's tryst with destiny was something more substantive than occasional lollipops; that India's success could not be outsourced to even a well-wisher, let alone any cynical superpower searching for allies in a Cold War. He needed to look no further than Pakistan for a narrative of dependency. He stumbled when he trusted the Third World as much as he distrusted the First. His Himalayan blunder was a calculation, or miscalculation, that China would be a partner in such a world view. He confused himself with others, and the Chinese laughed at his commitment to peace. Trust is so often the ultimate naivete.
India welcomed the realism of Indira Gandhi after the travails of Nehru's idealism. Her two decades, between 1964 and 1984, as cabinet minister and prime minister, constituted an age of violence in all its myriad complexities: communal, ethnic, linguistic, Communist, secessionist. Language riots in the south; Hindu-Muslim mayhem across the map; Naxalite insurgents lighting a Maoist prairie fire; radical trade unions; a war with Pakistan; Emergency; and, in her second term as prime minister, upheaval in Assam, explosions across the North-East and a full-fledged rebellion in Punjab led by a charismatic theocrat. Calm was not written in Mrs Gandhi's fate lines. Was Bangladesh her high point and Emergency the nadir?
India could have gone the way so many post-colonial dictatorships in Africa and Asia if the Emergency, justified by sycophants as essential to the national interest, had stratified into long-term one-person rule. Some of her closest advisers were determined that it should continue for 20 years. The government had survived the initial outburst by sending the Opposition into prison and the press into coma. Individuals and institutions were gradually co-opted into the quasi-dictatorship. But just when hope for democracy had begun to ebb, one person realized that a government without a mandate was illegitimate. That person was Mrs Gandhi. In January 1977, she shocked friend and foe by calling a general election. In March, she was shocked when the Congress was routed. Democracy has never been challenged again.
It is odd that a leader who was so adept at war in 1971 should prove so gullible in the subsequent peace process. No matter which way you look at it, the Simla Agreement of 1972 was an opportunity thrown away. The cease-fire line of 1948 should have been converted into the permanent border, sealing, thereby, the 1966 Tashkent Agreement in which India and Pakistan inked a commitment to respect this line. Mrs Gandhi held all the trumps in 1972, and lost the hand to Zulfiqar Bhutto. His successor, Zia-ul-Haq, took revenge for Bangladesh by helping foment the Punjab revolt: its apex, in 1984, saw the destruction of the Golden Temple, the assassination of Indira Gandhi, and the frenzied massacre of Sikhs. Zia-ul-Haq could not tear India apart, but he left a wound in India's heart.
Mrs Gandhi's martyrdom washed away her mistakes from public memory. But only great heroes make great mistakes.
- Appeared in Times of India - November 1, 2009
http://www.mjakbar.org/
செருப்பின் செய்தி எப்படி ?
செருப்பின் செய்தி எப்படி ?
குறிப்பு: ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் மீது செருப்பை வீசியெறிந்த ‘குற்றத்திற்காக’ ஒன்பது மாத சிறை வாசத்திற்குப் பின், கடந்த வாரம் விடுதலையாகியுள்ள முன்தாஜர் அல் ஜய்தி எழுதிய கீழ்க்காணும் கட்டுரை, கார்டியன் செய்தித்தாளில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து வெளியிடப்பட்டது. அதன் தமிழாக்கம் கீழே தரப்பட்டுள்ளது.
…
நான் விடுதலையடைந்து விட்டேன்.
ஆனால், எனது நாடு இன்னமும்
போர்க் கைதியாக சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.
செயல் குறித்தும்,
செயல்பட்டவர் குறித்தும்,
நாயகனைக் குறித்தும்,
நாயகத்தன்மை வாய்ந்த செயல் குறித்தும்,
குறியீடு குறித்தும்,
குறியீடான செயல் குறித்தும்
நிறையப் பேச்சுக்கள் அடிபடுகின்றன.
ஆனால், எனது எளிமையான பதில் இதுதான்.
என் மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதியும்,
எனது தாயகத்தை
ஆக்கிரமிப்பானது எவ்வாறு தனது பூட்சுக் கால்களால்
நசுக்கி இழிவுபடுத்த விரும்பியதென்பதும்தான்,
என்னை செயல்படக் கட்டாயப்படுத்தியது.
கடந்த சில ஆண்டுகளில்,
ஆக்கிரமிப்பின் துப்பாக்கி ரவைகளுக்கு இரையாகி
பத்து இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட தியாகிகள்
தமது இன்னுயிரை இழந்தார்கள்.
கணவனை இழந்த பத்து இலட்சம் பெண்களும்,
ஐம்பது லட்சம் அனாதைகளும்,
உடல் உறுப்புகளை இழந்த லட்சக்கணக்கான மக்களும்
நிறைந்து கிடக்கும் தேசம்தான்
இன்றைய இராக்.
நாட்டுக்குள்ளும், வெளியிலும் இலட்சக்கணக்கானவர்கள்
அகதிகளாய் உழன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.
துருக்கியர், அசிரியர், சபியர், யாசித்
அனைவரோடும் தனது அன்றாட உணவை
அரபு இனத்தவன் பகிர்ந்துண்ட ஒரு தேசமாக
நாங்கள் வாழ்ந்திருந்தோம்.
சன்னியுடன் ஷியா
ஒரே வரிசையில் நின்று வழிபட்ட காலமது.
கிறிஸ்துவின் பிறந்தநாளை
கிறிஸ்தவரோடு இசுலாமியர் இணைந்து கொண்டாடிய நாட்கள் அவை.
இவையனைத்தும்
பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலான பொருளாதாரத் தடைகளுக்கிடையே,
பசியை பகிர்ந்து கொள்ள நேர்ந்த போதிலும் கூட
நீடித்திருந்தன.
எமது பொறுமையும், ஒற்றுமையும்
ஏவப்பட்ட ஒடுக்குமுறையை மறக்கவிடாமல் தடுத்தன.
ஆனால்,
ஆக்கிரமிப்போ
சகோதரர்களையும், நெருக்கமானவர்களையும்
பிரித்துத் துண்டாடியது.
எங்கள் வீடுகளை சுடுகாடுகளாக்கியது.
நான் நாயகனல்ல.
ஆனால் எனக்கு ஒரு கண்ணோட்டம் உண்டு.
ஒரு நிலைப்பாடு உண்டு.
எனது நாடு இழிவுபடுத்தப்படுவதைக் கண்ட பொழுது,
எனது பாக்தாத் நகரம் தீயில் கருகிய பொழுது,
எனது மக்கள் படுகொலை செய்யப்பட்ட பொழுது,
நான் இழிவுபடுத்தப்பட்டவனாக உணர்ந்தேன்.
ஆயிரக்கணக்கான துயரம் தோய்ந்த காட்சிகள்
எனது மனதில் அலைமோதிக் கொண்டிருந்தன.
என்னை போரிடத் தூண்டின.
இழிவுபடுத்தப்பட்ட
அபுகிரைப்…பலூஜா, நஜாஃப், ஹடிதா, சதர் நகரம்,
பஸ்ரா, தியாலா, மொசூல், தல் அஃபர்
என ஒவ்வொரு இடத்திலும் நடைபெற்ற படுகொலைகள்…
ஒரு அங்குலம் குறையாமல் காயமுற்ற எனது நாடு…
எரியும் தேசத்தினூடாகப் பயணம் செய்து,
நேரடியாக பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியைக்
கண்ணால் கண்டேன்.
துயருற்றவர்களின் ஓலத்தை,
அனாதைகளாக்கப்பட்டவர்களின் அலறலை காதுகளில் கேட்டேன்.
ஒரு அவமானம் என்னை அழுத்தி வாட்டியது.
நான் பலவீனனாக உணர்ந்தேன்.
அன்றாடம் நிகழ்ந்த துயரங்களை தெரிவிக்கும்
ஒரு தொலைக்காட்சி நிருபராக,
எனது தொழில்சார்ந்த கடமைகளை முடித்த பின்னால்,
தரைமட்டமாக்கப்பட்ட இராக்கிய வீடுகளின்
இடிபாடுகளின்
தூசியையோ
அல்லது
ஆடைகளில் படிந்த இரத்தக் கறைகளையோ,
நான் தண்ணீரால் கழுவிய பொழுதுகளில்,
பற்கள் நெறுநெறுக்க,
பாதிக்கப்பட்ட எனது நாட்டு மக்களின் பேரால்
பழிக்குப் பழி வாங்குவேனென
நான் உறுதிமொழி எடுத்துக் கொள்வேன்.
வாய்ப்பு வழிதேடி வந்தது.
நான் அதனைக் கைப்பற்றிக் கொண்டேன்.
ஆக்கிரமிப்பினூடாகவும்,
ஆக்கிரமிப்பின் விளைவாகவும்
சிந்தப்பட்ட அப்பாவிகளின்
ஒவ்வொரு இரத்தத் துளிக்கும்,
வேதனையில் கதறிய ஒவ்வொரு தாயின் ஒலத்திற்கும்,
துயரத்தில் முனகிய ஒவ்வொரு அனாதையின் கண்ணீருக்கும்,
பாலியல் வன்புணர்ச்சியால் சிதைக்கப்பட்ட பெண்களின் அலறலுக்கும்,
நான் செய்ய வேண்டிய கடமையாகக் கருதியதனால்தான்
அச்செயலை செய்தேன்.
என்னைக் கண்டிப்பவர்களுக்கு நான் சொல்வது:
“நான் வீசியெறிந்த காலணி,
உடைந்து நொறுங்கிய எத்தனை வீடுகளை தாண்டி வந்திருக்கிறதென்று
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
பலியான எத்தனை அப்பாவிகளின் குருதியைக் கடந்து வந்திருக்கிறதென்று
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
எல்லா மதிப்பீடுகளும் மீறப்படும்பொழுது
செருப்புதான் சரியான பதிலடியாகத் தோன்றுகிறது.”
குற்றவாளியான ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் மீது
செருப்பை வீசியெறிந்த பொழுது,
எனது நாட்டின் மீதான ஆக்கிரமிப்பை,
எனது மக்களைப் படுகொலை செய்ததை,
எனது நாட்டின் வளத்தை கொள்ளையடித்ததை,
அதன் கட்டுமானங்களை தரைமட்டமாக்கியதை,
அதன் குழந்தைகளை அகதிகளாக்கியதை,
நான் ஏற்க மறுக்கிறேன்
என்பதையே தெரிவிக்க விரும்பினேன்.
ஒரு தொலைக்காட்சி நிருபராக,
நிர்வாகத்திற்கு தொழில்ரீதியாக ஏற்பட்ட சங்கடத்திற்கும்,
ஒருவேளை நான் பத்திரிக்கை தருமத்திற்கும்
ஊறு விளைவித்திருப்பதாகக் கருதினால்,
அத்தகைய நோக்கம் எனக்கு இல்லாத போதும்,
எனது வருத்தத்தை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
ஒட்டுமொத்தத்தில்,
ஒவ்வொரு நாளும்
தனது தாயகம் இழிவுபடுத்தப்படுவதைக்
காணச் சகியாத ஒரு குடிமகனின்
அணையாத மனசாட்சியை
வெளிப்படுத்தவே நான் விரும்பினேன்.
ஆக்கிரமிப்பின் அரவணைப்பிற்குள்ளிருந்து
தொழில் தர்மம குறித்து முனகுவோரின் குரல்
நாட்டுப்பற்றின் குரலை விடவும் ஓங்கி ஒலிக்கக் கூடாது.
நாட்டுப்பற்று பேச விரும்பும் பொழுது,
அதனோடு தொழில் தர்மம இணைந்து கொள்ள வேண்டும்.
எனது பெயர் வரலாற்றில் இடம் பெறுமென்றோ,
காசு, பணம் கிடைக்குமென்றோ,
இதனைச் செய்யவில்லை.
நான் எனது நாட்டைக் காக்க மட்டுமே விரும்பினேன்.
…
-நன்றி, போராட்டம்.
குறிப்பு: ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் மீது செருப்பை வீசியெறிந்த ‘குற்றத்திற்காக’ ஒன்பது மாத சிறை வாசத்திற்குப் பின், கடந்த வாரம் விடுதலையாகியுள்ள முன்தாஜர் அல் ஜய்தி எழுதிய கீழ்க்காணும் கட்டுரை, கார்டியன் செய்தித்தாளில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து வெளியிடப்பட்டது. அதன் தமிழாக்கம் கீழே தரப்பட்டுள்ளது.
…
நான் விடுதலையடைந்து விட்டேன்.
ஆனால், எனது நாடு இன்னமும்
போர்க் கைதியாக சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.
செயல் குறித்தும்,
செயல்பட்டவர் குறித்தும்,
நாயகனைக் குறித்தும்,
நாயகத்தன்மை வாய்ந்த செயல் குறித்தும்,
குறியீடு குறித்தும்,
குறியீடான செயல் குறித்தும்
நிறையப் பேச்சுக்கள் அடிபடுகின்றன.
ஆனால், எனது எளிமையான பதில் இதுதான்.
என் மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதியும்,
எனது தாயகத்தை
ஆக்கிரமிப்பானது எவ்வாறு தனது பூட்சுக் கால்களால்
நசுக்கி இழிவுபடுத்த விரும்பியதென்பதும்தான்,
என்னை செயல்படக் கட்டாயப்படுத்தியது.
கடந்த சில ஆண்டுகளில்,
ஆக்கிரமிப்பின் துப்பாக்கி ரவைகளுக்கு இரையாகி
பத்து இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட தியாகிகள்
தமது இன்னுயிரை இழந்தார்கள்.
கணவனை இழந்த பத்து இலட்சம் பெண்களும்,
ஐம்பது லட்சம் அனாதைகளும்,
உடல் உறுப்புகளை இழந்த லட்சக்கணக்கான மக்களும்
நிறைந்து கிடக்கும் தேசம்தான்
இன்றைய இராக்.
நாட்டுக்குள்ளும், வெளியிலும் இலட்சக்கணக்கானவர்கள்
அகதிகளாய் உழன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.
துருக்கியர், அசிரியர், சபியர், யாசித்
அனைவரோடும் தனது அன்றாட உணவை
அரபு இனத்தவன் பகிர்ந்துண்ட ஒரு தேசமாக
நாங்கள் வாழ்ந்திருந்தோம்.
சன்னியுடன் ஷியா
ஒரே வரிசையில் நின்று வழிபட்ட காலமது.
கிறிஸ்துவின் பிறந்தநாளை
கிறிஸ்தவரோடு இசுலாமியர் இணைந்து கொண்டாடிய நாட்கள் அவை.
இவையனைத்தும்
பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலான பொருளாதாரத் தடைகளுக்கிடையே,
பசியை பகிர்ந்து கொள்ள நேர்ந்த போதிலும் கூட
நீடித்திருந்தன.
எமது பொறுமையும், ஒற்றுமையும்
ஏவப்பட்ட ஒடுக்குமுறையை மறக்கவிடாமல் தடுத்தன.
ஆனால்,
ஆக்கிரமிப்போ
சகோதரர்களையும், நெருக்கமானவர்களையும்
பிரித்துத் துண்டாடியது.
எங்கள் வீடுகளை சுடுகாடுகளாக்கியது.
நான் நாயகனல்ல.
ஆனால் எனக்கு ஒரு கண்ணோட்டம் உண்டு.
ஒரு நிலைப்பாடு உண்டு.
எனது நாடு இழிவுபடுத்தப்படுவதைக் கண்ட பொழுது,
எனது பாக்தாத் நகரம் தீயில் கருகிய பொழுது,
எனது மக்கள் படுகொலை செய்யப்பட்ட பொழுது,
நான் இழிவுபடுத்தப்பட்டவனாக உணர்ந்தேன்.
ஆயிரக்கணக்கான துயரம் தோய்ந்த காட்சிகள்
எனது மனதில் அலைமோதிக் கொண்டிருந்தன.
என்னை போரிடத் தூண்டின.
இழிவுபடுத்தப்பட்ட
அபுகிரைப்…பலூஜா, நஜாஃப், ஹடிதா, சதர் நகரம்,
பஸ்ரா, தியாலா, மொசூல், தல் அஃபர்
என ஒவ்வொரு இடத்திலும் நடைபெற்ற படுகொலைகள்…
ஒரு அங்குலம் குறையாமல் காயமுற்ற எனது நாடு…
எரியும் தேசத்தினூடாகப் பயணம் செய்து,
நேரடியாக பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியைக்
கண்ணால் கண்டேன்.
துயருற்றவர்களின் ஓலத்தை,
அனாதைகளாக்கப்பட்டவர்களின் அலறலை காதுகளில் கேட்டேன்.
ஒரு அவமானம் என்னை அழுத்தி வாட்டியது.
நான் பலவீனனாக உணர்ந்தேன்.
அன்றாடம் நிகழ்ந்த துயரங்களை தெரிவிக்கும்
ஒரு தொலைக்காட்சி நிருபராக,
எனது தொழில்சார்ந்த கடமைகளை முடித்த பின்னால்,
தரைமட்டமாக்கப்பட்ட இராக்கிய வீடுகளின்
இடிபாடுகளின்
தூசியையோ
அல்லது
ஆடைகளில் படிந்த இரத்தக் கறைகளையோ,
நான் தண்ணீரால் கழுவிய பொழுதுகளில்,
பற்கள் நெறுநெறுக்க,
பாதிக்கப்பட்ட எனது நாட்டு மக்களின் பேரால்
பழிக்குப் பழி வாங்குவேனென
நான் உறுதிமொழி எடுத்துக் கொள்வேன்.
வாய்ப்பு வழிதேடி வந்தது.
நான் அதனைக் கைப்பற்றிக் கொண்டேன்.
ஆக்கிரமிப்பினூடாகவும்,
ஆக்கிரமிப்பின் விளைவாகவும்
சிந்தப்பட்ட அப்பாவிகளின்
ஒவ்வொரு இரத்தத் துளிக்கும்,
வேதனையில் கதறிய ஒவ்வொரு தாயின் ஒலத்திற்கும்,
துயரத்தில் முனகிய ஒவ்வொரு அனாதையின் கண்ணீருக்கும்,
பாலியல் வன்புணர்ச்சியால் சிதைக்கப்பட்ட பெண்களின் அலறலுக்கும்,
நான் செய்ய வேண்டிய கடமையாகக் கருதியதனால்தான்
அச்செயலை செய்தேன்.
என்னைக் கண்டிப்பவர்களுக்கு நான் சொல்வது:
“நான் வீசியெறிந்த காலணி,
உடைந்து நொறுங்கிய எத்தனை வீடுகளை தாண்டி வந்திருக்கிறதென்று
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
பலியான எத்தனை அப்பாவிகளின் குருதியைக் கடந்து வந்திருக்கிறதென்று
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
எல்லா மதிப்பீடுகளும் மீறப்படும்பொழுது
செருப்புதான் சரியான பதிலடியாகத் தோன்றுகிறது.”
குற்றவாளியான ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் மீது
செருப்பை வீசியெறிந்த பொழுது,
எனது நாட்டின் மீதான ஆக்கிரமிப்பை,
எனது மக்களைப் படுகொலை செய்ததை,
எனது நாட்டின் வளத்தை கொள்ளையடித்ததை,
அதன் கட்டுமானங்களை தரைமட்டமாக்கியதை,
அதன் குழந்தைகளை அகதிகளாக்கியதை,
நான் ஏற்க மறுக்கிறேன்
என்பதையே தெரிவிக்க விரும்பினேன்.
ஒரு தொலைக்காட்சி நிருபராக,
நிர்வாகத்திற்கு தொழில்ரீதியாக ஏற்பட்ட சங்கடத்திற்கும்,
ஒருவேளை நான் பத்திரிக்கை தருமத்திற்கும்
ஊறு விளைவித்திருப்பதாகக் கருதினால்,
அத்தகைய நோக்கம் எனக்கு இல்லாத போதும்,
எனது வருத்தத்தை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
ஒட்டுமொத்தத்தில்,
ஒவ்வொரு நாளும்
தனது தாயகம் இழிவுபடுத்தப்படுவதைக்
காணச் சகியாத ஒரு குடிமகனின்
அணையாத மனசாட்சியை
வெளிப்படுத்தவே நான் விரும்பினேன்.
ஆக்கிரமிப்பின் அரவணைப்பிற்குள்ளிருந்து
தொழில் தர்மம குறித்து முனகுவோரின் குரல்
நாட்டுப்பற்றின் குரலை விடவும் ஓங்கி ஒலிக்கக் கூடாது.
நாட்டுப்பற்று பேச விரும்பும் பொழுது,
அதனோடு தொழில் தர்மம இணைந்து கொள்ள வேண்டும்.
எனது பெயர் வரலாற்றில் இடம் பெறுமென்றோ,
காசு, பணம் கிடைக்குமென்றோ,
இதனைச் செய்யவில்லை.
நான் எனது நாட்டைக் காக்க மட்டுமே விரும்பினேன்.
…
-நன்றி, போராட்டம்.
Subscribe to:
Posts (Atom)