Eight ways to befriend journalists via e-mail

Eight ways to befriend journalists via e-mail
By: Christine Kent
How to approach and build reporter relationships, one e-mail message at a time

Back when PR pros schmoozed with journalists at a local bar, or bumped into them at events around town, it was a lot easier to make connections and start lobbing a few pitches their way. Now, years after e-mail took over our lives, PR people have to rely on an impersonal and easily disposable method of communication to make these crucial connections.

Since e-mail is what we're stuck with, how can you engage a media contact in few words, and without the force of your personal charm? PR pros say that getting too chummy in an e-mail—especially a message to a journalist you've never met—usually has the opposite effect (i.e., you sound a bit like a stalker). And a too-formal tone comes off as extra-stiff in an e-mail.
Here's some guidance on hitting the right note in those first-approach e-mails.

1. Show you're a fan. "I can't think of a more simple, intuitive or appropriate approach to building relationships with journalists and editors via e-mail than actually reading their content, and then commenting to them via e-mail," says David Muise, vice president of PR at Full Spectrum Media in Fort Lauderdale, Fla.
"It's a great introduction, requires no fluff and shows that you are practicing due diligence. It also shows that you are an active player in the story, and that you're not just sending materials blindly when you need something."

2. Give it the personal touch. Along those same lines, Kevin Aschenbrenner, senior account supervisor/PR for Jaffe Associates in Victoria, Canada, says to use names in your e-mail pitch, and not just the ones you get from a mail merge. "Even if you're working off of a huge media list, start it with their name," says Aschenbrenner. "I actually think it's better to use Outlook and not some mail merge program because, wearing my other hat as the editor of the Jaffe Legal News Service, I've seen e-mail pitches that are so obviously mail merges it's painful."

3. Spell-check makes perfect. Christine Hohlbaum, a Munich, Germany-based PR consultant for U.S.-based Wasabi Publicity, relies heavily on e-mail relationships given the distance between her and her media contacts.
She says that a polished message is key to making a good first impression. "I avoid typos," says Hohlbaum. "Using improper grammar and spelling in an e-mail is like stuttering."

4. Just the facts, ma'am. "E-mailing press isn't writing a love letter," says David Libby, principal of Libby Communications in Oakland, Calif. "It's akin to a job application.
The information should be factual, pertinent to the reporter's audience, quick to the point and mirror the reporter's style. If the information in an e-mail, to a reporter, carries these qualities, consistently, e-mail after e-mail, then the reporter will develop trust for the PR person and might respond."

5. E-mail to help out, not just to pitch. Dylan Powell, a PR writer at Houston's Origin Design, practices the "three to one" rule. He contacts journalists three times with helpful background info or comments before sending them one pitch.

6. The need for speed. "If a PR representative replies to journalists' questions with lightning speed, it automatically shows diligence and a commitment to assist," says Matthew Zintel, managing director of Zintel PR in Los Angeles. "That goes a long way in forming a relationship outside of e-mail. I can't tell you how many times an editor or writer has thanked us for quickly answering e-mail questions just minutes after receiving them, no matter the time."

7. Chill out. "Relax your tone," advises Kevin Quartz, PR director at Harrisburg, Pa., ad agency Pavone.
"Many pitches sound too polished, like every word has been agonized over and scrutinized by a team of writers, because they often have. The most effective and personal e-mail communications read like conversations between two friends—as if you wrote the e-mail just for them."

Kacie Main, an account executive at O'Connell & Goldberg PR in Hollywood, Fla., says she imagines she's chatting up a media contact over the phone.

"I think as PR professionals we get into our 'writing modes' and write e-mails as if we're drafting an overall PR plan we are going to send to the CEO of a major company," Main says. "In order to build relationships through e-mail, you have to write them as if you're on the phone. You would never call someone and immediately jump into your pitch. You would say 'hi, how are you?' And when hanging up, you wouldn't say 'best regards,' you would say 'thanks' or 'talk to you soon.'"

But don't get too friendly: "Don't act like someone's best friend in the first e-mail," says Karen Campbell, senior public relations manager for Zondervan, a publisher based in Grand Rapids. Kevin Quartz agrees: "Keep it professional. There's a fine line between conversational and awkwardly personal. Don't ask how their family is doing if you've never met them."

Think hard about that subject line: "You need to make your subject lines count," says Aschenbrenner. "'New Partners Join Firm' is something I see a lot. They don't even put the firm name in the subject. I try to write subjects like headlines. You want to snag a reporter so they open the e-mail, or at least read the first few sentences in the preview pane."

8. The five-second scan. Elizabeth Robinson, president of Volume PR in Centennial, Colo., got a grateful response to a short-and-sweet pitch she sent to a Fortune Small Business reporter who liked the fact that she didn't waste his time. "This is not an age where people curl up with a cup of a coffee to read e-mails," says Robinson. "We scan everything."

Robinson gives her pitches the "five-second scan test" to see if they're succinct and short enough to be digested in just a few seconds. "Set a timer, and see if the pitch entices you to read on," she suggests.
In her pitch to Fortune Small Business, she reduced the news to a few bullet points. The editor contacted her within three minutes, telling her that he was thankful he "didn't have to unpack paragraphs of text."

Kevin Quartz also likes the bulleted approach. "We've moved away from the 'pitch and attached release' format towards a series of easily digestible bullets of information incorporated into the body of the e-mail," he says. "This makes the entire e-mail look like the information is being delivered directly to the recipient."

Aschenbrenner also believes in the Gospel of Keeping it Short.

"When it comes to the body of the e-mail, the way you're going to let a reporter know that they're dealing with a flack who will be an asset and not a pest is to keep it short, and to the point," he explains. "I write out all my pitches ahead of time and make sure that they are no longer than five to seven sentences. That ensures they don't run beyond the first part of an e-mail. Reporters don't scroll."

--
Thanks & Regards

Poornima B iyer
Public Relations Consultant
Mobile: +91-9820682391
Email: godessofpr@gmail.com
godessofpr@yahoo.com

செய்திகளைப் படிக்க மொபைல் போன் சாஃப்ட்வேர்

செய்திகளைப் படிக்க மொபைல் போன் சாஃப்ட்வேர்


மொபைல் போனில் செய்தித் தாள்களைப் படிப்பதற்கான புதிய சாஃப்ட்வேரை எடெர்னோ இன்ஃபோடெக் நிறுவனம் அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது.

இந்த சாஃப்ட்வேர் நியூஸ்ஹன்ட் என்ற பெயரில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
இதன் மூலம் ஆங்கிலம் மற்றும் பிராந்திய மொழி செய்தி பத்திரிகைகளை மொபைல் போனில் படிக்க முடியும்.

மொபைல் போன் ஜிபிஆர்எஸ் திறன் கொண்டதாக இருக்க வேண்டும்.
பிராந்திய மொழிக்கான ஃபான்ட் வாடிக்கையாளரின் மொபைல் போனில் இல்லையென்றாலும் 'நியூஸ் ஹன்ட்' சாஃப்ட்வேர் அதைச் செயல்படுத்தும்.
எனவே சிரமம் இன்றி பிராந்திய மொழி செய்திகளையும் படிக்கலாம்.
தற்போது இந்த சாஃப்ட்வேர் மூலம் 15 ஆங்கில மற்றும் பிராந்திய மொழி செய்தித்தாள்களை படிக்க வசதி ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

இந்த வசதியைப் பெற விரும்புவோர் அதற்கான சாஃப்ட்வேரை இலவசமாகப் பெறலாம்.
இதை எஸ்எம்எஸ் மூலம் அனுப்பியும் பெறலாம். ‘hunt’ என டைப் செய்து 57333 என்ற எண்ணுக்கு அனுப்பினால் இதற்கான சாஃப்ட்வேரைப் பெறலாம்.
அல்லது http://newshunt.com என்ற இணையதளத்திலிருந்தும் பெறலாம்.

மேலதிக செய்திகளுக்கு: www.mypno.com

ஆங்கிலம் தெரிந்தால் போதும் தமிழில் டைப் செய்யலாம்!

ஆங்கிலம் தெரிந்தால் போதும் தமிழில் டைப் செய்யலாம்!

வாசகர்களே!

இப்போது நமக்கு வந்து கொண்டிருக்கும் இமெயில்களில் பல மெயில்கள் தமிழிலேயே வருவதைக் கண்டிருப்பீர்கள். நம்மால் தமிழில் டைப் செய்ய முடியவில்லையேவென உங்களுக்கும் கவலையாகவிருக்கலாம். இதோ உங்களுக்காக நமது வி களத்தூர்.காம் ( www.vkalathur.com ) வலைதளத்தில், ஆங்கிலத்தில் டைப் செய்தாலே தமிழில் எழுத்துக்கள் வருமாறு அமைத்துள்ளோம். உதாரணத்திற்கு ‘amma’ என ஆங்கிலத்தில் டைப் செய்தால், தானாகவே தமிழில் ‘அம்மா’ என்று எழுதிவிடும். நீங்கள் நினைப்பதை, நமது தாய்மொழியிலேயே எழுதி உங்கள் நண்பர்களுக்கு அனுப்பலாம்.
எழுதியதைக் காப்பியெடுத்து உங்கள் இமெயிலில் பேஸ்ட் செய்ய வேண்டும்.

http://www.vkalathur.com/pad.php

வெங்காயத்தின் 50 மருத்துவ குணங்கள்

வெங்காயத்தின் 50 மருத்துவ குணங்கள்

வெங்காயத்தை ஆனியன் என்கிறார்கள். இது யூனியோ என்ற லத்தீன் வார்த்தையிலிருந்து தோன்றியது. இதற்கு பெரிய முத்து என்று அர்த்தம்.

வெங்காயத்தின் காரத்தன்மைக்குக் காரணம் அதில் அலைல் புரோப்பைல் டை சல்பைடு என்ற எண்ணெயாகும். இதுவே வெங்காயத்தின் நெடிக்கும் நமது கண்களில் பட்டு கண்ணீர் வரவும் காணமாக இருக்கிறது.. சிறிய வெங்காயம், பெல்லாரி வெங்காயம் இரண்டும் ஒரே தன்மையை உடையன. ஒரே பலனைத்தான் தருகின்றன.

வெங்காயத்தில் புரதச்சத்துக்கள், தாது உப்புக்கள், வைட்டமின்கள் உள்ளன. எனவே நம் உடம்புக்கு இது ஊட்டச்சத்து தருகிறது.

பல நாடுகளில் வெங்காயத்தை மருந்துப் பொருளாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள். நமது பாட்டி வைத்தியத்திலும், வெங்காயம் முக்கிய இடம் வகிக்கிறது. விஞ்ஞானிகள் வெங்காயத்தின் மகிமையைப் பாராட்டுகிறார்கள்.

வெங்காயத்தை எப்படி பயன்படுத்தினால், என்ன பலன்கள் கிடைக்கும்?

1. நாலைந்து வெங்காயத்தை தோலை உரித்து அதோடு சிறிது வெல்லத்தைச் சேர்த்து அரைத்து சாப்பிட பித்தம் குறையும், பித்த ஏப்பம் மறையும்.

2. சமஅளவு வெங்காயச் சாறு, வளர்பட்டை செடி இலைச் சாற்றை கலந்து காதில்விட காதுவலி, குறையும்.

3. வெங்காயச் சாறு, கடுகு எண்ணெய் இரண்டையும் சம அளவில் எடுத்து சூடாக்கி இளம் சூட்டில் காதில்விட, காது இரைச்சல் மறையும்.

4. வெங்காயத் தைத் துண்டுகளாக நறுக்கி, சிறிது இலவம் பிசினைத்தூள் செய்து சேர்த்து, சிறிது கற்கண்டு தூளையும் எடுத்து, அனைத்தையும் பாலுடன் சேர்த்து சிறிது சாப்பிட எல்லா மூலக்கோளாறுகளும் நீங்கும்.

5. வெங்காய நெடி சில தலைவலிகளைக் குறைக்கும். வெங்காயத்தை வதக்கிச் சாப்பிட உஷணத்தால் ஏற்படும் ஆசனக் கடுப்பு நீங்கும்

6. வெங்காயத்தைச் சுட்டு, சிறிது மஞ்சள், சிறிது நெய் சேர்த்து, பிசைந்து மீண்டும் லேசாக சுடவைத்து உடையாத கட்டிகள் மேல் வைத்துக்கட்ட கட்டிகள் உடனே பழுத்து உடையும்.

7. வெங்காயச் சாறு சில வயிற்றுக் கோளாறுகளை நீக்கும். இதை மோரில் விட்டுக் குடிக்க இருமல் குறையும்.

8. வெங்காயச் சாற்றையும், வெந் நீரையும் கலந்து வாய் கொப்பளித்து, வெறும் வெங்காயச் சாறை பஞ்சில் நனைத்து பல் ஈறுகளில் தடவிவர பல்வலி, ஈறுவலி குறையும்.

9. வெங்காயப், வெங்காயத்தை சமைத்து உண்ண உடல் வெப்பநிலை சமநிலை ஆகும். மூலச்சூடு தணியும்.

10. வெங்காயத்தை அவித்து தேன், கற்கண்டு சேர்த்து சாப்பிட உடல் பலமாகும்.

11. வெங்காயத்தை வதக்கி வெறும் வயிற்றில் சாப்பிட்டுவர நரம்புத் தளர்ச்சி குணமாகும்.

12. வெங்காயத்தை வதக்கி தேன் விட்டு இரவில் சாப்பிட்டு, பின் பசும் பால் சாப்பிட ஆண்மை பெருகும்.

13. படை, தேமல் மேல் வெங்காயச் சாற்றை சிவர மறைந்துவிடும்.

14. திடீரென மூர்ச்சையானால் வெங்காயத்தை கசக்கி முகரவைத்தால் மூர்ச்சை தெளியும்.

15. வெங்காயச் சாற்றையும் தேனையும் கலந்து அல்லது வெங்காயச் சாற்றையும்,
குல்கந்தையும் சேர்த்து சாப்பிட்டால் சீதபேதி நிற்கும்.

16. வெங்காய ரசத்தை நீர் கலந்து குடிக்க நன்கு தூக்கம் வரும்.

17.பனைமர பதநீரோடு வெங்காயத்தை நறுக்கிப் போட்டு சூடுபடுத்தி குடித்து வர மேகநோய் நீங்கும்.

18. வெங்காயம், அவரை இலை இரண்டையும் சம அளவு எடுத்து அரைத்து சாப்பிட மேகநோய் குறையும்.

19. வெங்காயம் குறைவான கொழுப்புச்சத்து உள்ளது. எனவே குண்டானவர்கள் தாராளமாக வெங்காயத்தைப் பயன்படுத்தலாம்.

20. பச்சை வெங்காயம் நல்ல தூக்கத்தை தரும். பச்சை வெங்காயத்தை தேனில் கலந்து சாப்பிடுவது நல்லது.

21. வெங்காயம் வயிற்றிலுள்ள சிறுகுடல் பாதையை சுத்தப்படுத்துகிறது. ஜீரணத்துக்கும் உதவுகிறது.

22. வெங்காயம் ரத்த அழுத்தத்தை குறைக்கும், இழந்த சக்தியை மீட்கும்.

23. தொடர்ந்து புகைப்பிடிப்பவர்கள் வெங்காயச் சாற்றை நாள் ஒன்றுக்கு அரை அவுன்ஸ் வீதம் மூன்றுவேளை சாப்பிட்டு வர நுரையீரல் சுத்தமாகும்.

24. வெங்காயச் சாற்றுடன், கடுகு எண்ணெய் கலந்து கீல் வாயு காரணமாக மூட்டுக்களில்ஏற்படும் வலி நேரத்தில் தடவிவர வலி குணமாகும்.

25. நறுக்கிய வெங்காயத்தை முகப்பரு உள்ள இடத்தில் தேய்த்தால் முகப்பரு நீங்கும்.

26. வெங்காயச் சாற்றோடு சிறிது உப்பு கலந்து அடிக்கடி சாப்பிட்டுவர, மாலைக்கண் நோய் சரியாகும்.

27. வெங்காயச் சாறையும், தேனையும் சம அளவு கலந்து கண்வலிக்கு ஒரு சொட்டுவிட கண்வலி, கண் தளர்ச்சி நீங்கும்.

28. ஜலதோஷ நேரத்தில் வெங் காயத்தை முகர்ந்தால் பலன் கிட்டும்.

29. வெங்காயத்தை அரைத்து தொண்டையில்பற்றுப்போட ஏற்படும் தொண்டை வலி குறையும்.

30. பாம்பு கடித்துவிட்டால் நிறைய வெங்காயத்தைத் தின்னவேண்டும். இதனால் விஷம் இறங்கும்.

31 ஆறு வெங்காயத்தை ஐநூறு மில்லி நீரிலிட்டு, கலக்கிப் பருக சிறுநீர் கடுப்பு, எரிச்சல் நீங்கும்.

32. வெங்காயம் சோடா உப்பு இரண்டையும் சேர்த்து அரைத்து நாய் கடித்த இடத்தில் தடவி, வெங்காய சாறை குடிக்க நாய் விஷம் இறங்கும். பிறகு டாக்டரிடம் செல்லலாம்.

33. வெங்காயச் சாறோடு சர்க்கரை சேர்த்துக்குடிக்க மூலநோய் குணமாகும்.

34. காலரா பரவியுள்ள இடத்தில் பச்சை வெங்காயத்தை மென்றுதின்ன காலரா தாக்காது.
35. ஒரு பிடி சோற்றுடன் சிறிது உப்பு, நான்கு வெங்காயம் இவற்றை சேர்த்து அரைத்து, ஒரு வெற்றிலையில் வைத்து நகச்சுற்றுள்ள விரலில் காலை, மாலை வைத்துக்கட்ட நோய் குறையும்.

36. சிறிய வெங்காயத்தில் இன்சுலின் உள்ளது. நீரிழிவு நோயாளிகள் இதை அதிகமாகப் பயன்படுத்தலாம்.

37. தலையில் திட்டுத்திட்டாக முடி உதிர்ந்து வழுக்கை விழுந்திருந்தால் சிறு வெங்காயத்தை இரு துண்டாக நறுக்கி தேய்த்துவர முடிவளரும்..

38. காக்காய் வலிப்பு நோய் உள்ள வர்கள் தினசரி ஓர் அவுன்ஸ் வெங்காயச் சாறு சாப்பிட்டுவர வலிப்பு குறையும்.

39. வெங்காயத்தை தினமும் சாப்பிட்டுவர டி.பி.நோய் குறையும்.

40. வெங்காயச் சாற்றோடு சர்க்கரை சேர்த்து சாப்பிட வாதநோய் குறையும்.

41. தேள்கொட்டிய இடத்தில் வெங்காயத்தை நசுக்கித் தேய்க்க விஷம் இறங்கும்.

42. வெங்காயத்தை பசும் தயிருடன் சேர்த்து சாப்பிட்டுவர தாது பலமாகும்.

43. வெங்காயம் சாப்பிட தொண்டை கரகரப்பு நீங்கி குரல் வளமாகும்.

44. தினமும் மூன்று வெங்காயம் சாப்பிட்டுவர பெண்களுக்கு ஏற்படும் உதிரச் சிக்கல் நீங்கும்

45. வெங்காயத்தை துண்டு துண்டாக நறுக்கி விளக்கெண்ணெயில் வதக்கி சாப்பிட, மலச்சிக்கல் குறையும்.

46. வெங்காயத்தை அரைத்து முன் நெற்றி, பக்கவாட்டு நெற்றியில் பற்றுப் போட தலைவலி குறையும்.

47. மாரடைப்பு நோயாளிகள், ரத்தநாள கொழுப்பு உள்ளவர்கள் சின்ன வெங்காயம் சாப்பிடுவது நல்லது.

48. சின்ன வெங்காயச் சாறு கொழுப்பை உடனே கரைக்கும்.

49. வெங்காயத்தை ஒரு மண்டலம் தொடர்ந்து சாப்பிட்டுவர உடல் குளிர்ச்சி யும், மூளை பலமும் உண்டாகும்.

50. வெங்காயத்தை வதக்கிக் கொடுத்தால் பிள்ளைகள் விரும்பி சாப்பிடுவர். ஊட்டச்சத்து கிடைக்கும்.

பி.எஸ். அப்துல் ரஹ்மான் ஜக்காத் ஃபண்ட் பவுண்டேஷன்

கல்வி உதவித்தொகை பெற‌ உத‌வும் முகவ‌ரிக‌ள்


பி.எஸ். அப்துல் ரஹ்மான் ஜக்காத் ஃபண்ட் பவுண்டேஷன்

நோக்கம் : சிறந்த மதிப்பெண் பெற்று, ஜகாத் பெறக்கூடிய குடும்ப சூழலில் படிப்பைத் தொடர முடியாத மாணவர்களுக்கு கல்வி உதவித் தொகை வழங்குதல்

தகுதி : நடந்து முடிந்துள்ள இறுதித் தேர்வில் குறைந்தது முதல் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றிருத்தல் வேண்டும்.

பெற்றோர்களின் குறைந்த வருமானம் காரணமாக கல்விக் கட்டணம் செலுத்த முடியாதவர்களாய் இருத்தல் வேண்டும்.

விதிமுறைகள் :

ஜகாத் தொகை பெறுவதற்கு தகுதியுடைவர்களாக இருத்தல்

படிப்பில் முழு கவனம் செலுத்த வேண்டும். தேர்வில் தவறினால் உதவித் தொகை நிறுத்தப்படும்.

படிப்பு முடியும் வரை ஒவ்வொரு வருடமும் மதிப்பெண் பட்டியலை சமர்பித்தல் வேண்டும்.
படிக்கின்ற போதும், படிப்பிற்கு பிறகும் ஒழுக்க நடைமுறைகளை / இஸ்லாமிய நடைமுறைகளை பின்பற்றுதல் வேண்டும்.

விண்ணப்பங்கள் பெற மதிப்பெண் விவரத்துடன் கோரிக்கை மனு அனுப்பவும்.
அல்லது

விண்ணப்பத்தினை கீழ்க்கண்ட இணையத்தளத்தில் இருந்தும் பெறலாம்

பூர்த்தி செய்யப்பட்ட விண்ண்ப்பங்கள் வந்து சேர கடைசி நாள்
செப்டம்பர் 30, 2009 ( முதலாம் ஆண்டு ம‌ருத்துவ‌ம் ம‌ற்றும் பொறியிய‌ல் படிப்புகள் )
ஜுலை 31,2009 ( ம‌ற்ற‌ படிப்புகள் )

CONTACT
B.S. ABDUR RAHMAN ZAKAAT FUND FOUNDATION
BUHARI BUILDING
NO 4 MOORES ROAD
CHENNAI 600 006
PHONE : 044 4226 1100
FAX : 044 2823 1950
E mail : admin©bsazakaat.org
bsazakaat©gmail.com
www.bsazakaat.org

பெற்றோர்கள் சிந்தனைக்கு … சில துளிகள் !

பெற்றோர்கள் சிந்தனைக்கு … சில துளிகள் !

வழக்கறிஞர் உதுமான் மைதீன்

கல்வி

கல்வியின் முக்கியத்துவம் பற்றி அறியாதவர்கள் அகிலத்தில் மிக அரிது. பொதுவாக அனைத்து நாடுகளிலும் கல்வி கற்பிக்கப்பட்டு வருகிறது. இஸ்லாமும் கல்வி கற்பது ஆண் – பெண் ஆகிய இருபாலருக்கும் கட்டாயக் கடமை என்கிறது. தற்போது கல்வியைக் காசு கொடுத்து வாங்கக் கூடிய அளவில் ஒவ்வொரு கல்விக்குமென தனித் தனியான மதிப்பீடுகளை அரசாங்கமும் நிர்ணயித்துள்ளது. அது போன்றே காசுக்காக பட்டங்கள் வழங்கவும் பல்வேறு பல்கலைக்கழகங்களும் தோன்றியுள்ளன. இவ்வாறு அரசும், தனியார் நிறுவனங்களும் கல்வியைத் தாராளமயமாக்கி விட்டதால் கற்றவர்களின் எண்ணிக்கையும் பட்டதாரிகளின் எண்ணிக்கையும் பல்கிப் பெருகிக் கொண்டிருக்கின்றன.

யார் மீது குற்றம்?

கல்லாதவர்களைக் காட்டுமிராண்டிகள் என்றும், கல்வி மனிதனை மேம்படுத்தும் என்றும் காலம்காலமாய்ச் சொல்லிக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். ஆனால் கற்றவர்கள் நிரம்பி விட்ட இக்காலத்தில் கற்காலத்தை விடவும் தீமைகள் பெருகிக் கொண்டல்லவா இருக்கின்றன.
மது – போதை போன்றவை அதிகரித்து, இலஞ்சம், வழிப்பறி, வன்முறை, கலப்படம், கொலை – கொள்ளை- ஆபாசம் ஆகிய கொடுமைகள் அதிகரித்துக் கொண்டல்லவா இருக்கின்றன. அதிலும் இது போன்ற செயல்களில் கற்றவர்களும் அதிகமாக ஈடுபடுகிறார்கள் என்பதுதான் உச்சக்கட்ட வேதனை. கல்வி ஏன் மனிதனை நல்வழிப்படுத்தவில்லை என்ற எண்ணமும் நம் நெஞ்சங்களில் எழுகின்றது.

இது கல்வியின் மேலுள்ள குற்றமா?

கல்வி கற்றவர்கள் மேலுள்ள குற்றமா?

கற்பித்தவர்கள் மீதுள்ள குற்றமா?

என்பது பற்றி சிந்திக்க வேண்டிய கட்டாய காலகட்டத்தில் உள்ளோம்.



அக்கால கல்விமுறை

நமது நாட்டை எடுத்துக் கொண்டால் அக்கால குருகுலக் கல்விமுறை உயர்குல மக்களை மட்டுமாவது நல்வழிப் படுத்த உதவியது எனலாம். ஒரு குருவை – ஆசிரியரைத் தங்களது வழிகாட்டியாக எடுத்துக் கொண்டு அவரிடம் கல்வி கற்கும் மாணவர்கள் அனைவரும் குருவையே தங்கள் முன் மாதிரியாக கொள்வார்கள். படிப்புடன் பல்வேறு கலைகளையும் – வாழ்க்கை நுணுக்கங்களையும் கற்றார்கள். அடுத்து முகலாய ஆட்சியின் போது ‘மத்ரஸா’ கல்விமுறை பின்பற்றப்பட்டது. இதில் எல்லா மாணவர்களும் கல்வி கற்க முடிந்தது. இதிலும் கல்வி கற்பிக்கும் ஆசிரியர் – (உஸ்தாது) நன்னெறி மிக்கவராகவே இருப்பதால் அவரிடம் கல்வி கற்கும் மாணவர்களும் அவரையே தங்கள் முன்மாதிரியாகக் கொண்டு தங்கள் பழக்கவழக்கங்களையும் அமைத்துக் கொண்டார்கள். மத்ரஸாக்களில் கணிதம், விஞ்ஞானம், மருத்துவம், புவியியல், வானவியல் மற்றும் தர்க்கவியல் போன்ற பாடங்களும் கற்பிக்கப்பட்டு வந்தன.

மெக்காலேயின் கல்வி

மேற்சொன்ன இரு காலகட்டங்களிலும் கற்றவர்களில் மிகப் பெரும்பான்மையோர் நன்னெறி மிக்கவர்களாகவே இருந்தனர். ஆனால் ஆங்கிலேயர்கள் நம்மை ஆண்ட போது அடிமைகளுக்கென ஒரு கல்வித்திட்டம் அப்போதைய லார்ட் மெக்காலேயால் உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால் நம்நாடு சுதந்திரம் பெற்ற பின்னரும் அக்கால – மெக்காலேயின் கல்வித்திட்டத்தைத்தான் நாமும் பின்பற்றினோம். இந்தக் கல்வித்திட்டத்தில் மனித நன்னெறிகளுக்கான எத்தகைய வழிகாட்டல்களும் இல்லை. மனிதன் யார்? அவன் எதற்காகப் படைக்கப்பட்டுள்ளான்? அவன் மரணத்திற்குப் பின் எங்கு செல்வான்? இவ்வுலகில் மனிதன் செய்ய வேண்டிய நற்கருமங்கள் என்னென்ன? போன்ற எந்த நல் வழிகாட்டல்களும் இல்லை. மனித வளத்தின் மேம்பாடு பற்றி சிந்திக்கவேயில்லை. வெறும் கல்வியுடன் மட்டும் தனது கடமையை அந்தக் கல்வித்திட்டம் நிறுத்திக் கொண்டதால் மாணவர்களின் குணநல மாண்புகள் படிப் படியாக தரம் இறங்கி ஒருகால கட்டத்தில் ’கண்டதே காட்சி கொண்டதே கோலம்’ என்ற அளவில் தங்கள் மனம் போன போக்கில் மாணவர்கள் நடக்க முற்பட்டு விட்டனர். மேற்கத்திய பண்பாட்டுச் சீரழிவுகளிலும் சிக்க ஆரம்பித்து விட்டனர். ஒரு நாட்டின் மிகச்சிறந்த மனித வளமாக முதுகெலும்பாக இருக்க வேண்டிய இளைய சமுதாயம் எவ்வித நெறிமுறைகளுக்கும் மதபோதனைகளுக்கும் கட்டுப் படாமல் தன்னிச்சையாக மனம் போன போக்கில் வரம்பற்ற சுதந்திரமாகத் திரிய ஆரம்பித்து விட்டதன் விளைவுகளைத் தான் தற்போது நாம் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கின்றோம். கல்வி அவர்களுக்குத் தேவையான நேரத்தில் கடிவாளமிட்டு அவர்களை நேர்வழியில் செலுத்தத் தவறியதால் தறிகெட்டுப் பாயும் காளைகளைப் போல் இளைய சமுதாயம் சீர்கேடு களில் சிக்கித் தவிக்க ஆரம்பித்து விட்டது.


நெறிகெட்ட கல்வியின் விளைவுகள்

இதன் விளைவாகத்தான் நம் நாட்டிலும் டிஸ்கோத்தே, காபரே கிளப்புகள், சூதாட்ட விடுதிகள், ஆபாச அரங்குகள், வன்முறை, மனிதநேயமற்ற செயல்முறைகள், குறுக்கு வழியில் பணம் சம்பாதிக்கும் முறைகள், கந்து வட்டிக் கடைகள், மது அடிமைகளை உருவாக்கும் மதுபான பார்கள், கஞ்சா – அபின் – ஹெராயின் போன்ற போதை வகைகள், கொலை செய்யும் கூலிப்படைகள், திருடர்கள், கொள்ளையர் களின் சாம்ராஜ்யங்கள், கள்ள நோட்டுக் கும்பல்கள், வெடிகுண்டு கலாச்சாரங்கள் ஆகியன படிப்படியாகப் பெருக ஆரம்பித்தன. இவற்றை பெரிய திரைகளிலும், சின்னத்திரை களிலும் திரும்பத் திரும்ப ஒளிபரப்பி பட்டி – தொட்டி களிலுள்ள பாமர மக்களுக்கும் இந்தத் தீமைகளைக் கொண்டு சேர்ந்த பெருமை நிச்சயமாக திரைப் படங்களையும் தொலைக்காட்சிகளையும் தான் சேரும்


இளைய சமுதாயம்

தீமைகளை மட்டும் சொல்லி விட்டு தீர்வைச் சொல்லா விட்டால் பயனேதும் இல்லை. இவற்றிலிருந்து மீள்வதற்கான தீர்வுதான் என்ன? சென்று விட்ட சமுதாயத்தைப் பற்றி சிந்தித்துப் பயன் இல்லை. இப்போது இருக்கின்ற சமுதாயத்தை நெறிமுறைப்படுத்த நாட்கள் பல ஆகலாம். அல்லது நாம் நினைப்பது போல் நடக்காமலும் போகலாம். ஆனால் இனி வரும் இளைய சமுதாயத்தை – வருங்கால சமுதாயத்தை வார்த்தெடுக்கின்ற பணிகளை நாம் மேற்கொண்டால் நிச்சயமாக அதுவே நமக்கு மிகவும் நன்மை பயப்பதாக அமையும்.

தீர்வு என்ன?

தற்போது நம்மில் பலரும் நமது குழந்தைகளின் எதிர்காலம் பற்றி சிந்திக்கும் போது அவர்களை என்ன படிக்க வைக்கலாம்? அதற்கென எந்தக் கல்வி நிலையத்தைத் தேர்வு செய்யலாம்? என்பதை மட்டும்தான் எண்ணுகிறோம். ஆனால் எந்தக்கல்வி நிலையம் என்பதைத் தேர்ந்தெடுப்பது தான் மிகவும் முக்கியமானது. பலமாடிக் கட்டிடங்களையும் நுனிநாக்கு ஆங்கிலத்தையும் அதிகமான கல்விக் கட்டணத்தையும் மட்டுமே நல்ல கல்விக் கூடத்துக்கான அளவு கோல்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டால் அதுவே நாம் செய்யும் மிகப் பெரிய தவறாகவும் அமைந்து விடலாம். இன்னும் சொல்ல வேண்டுமென்றால் நம்மில் பலர், குழந்தைகளுக்கான நேர்த்தியான உடைகள், பெல்ட், டை, ஷூ- ஷாக்ஸ், புத்தகப்பை – டிபன் பாக்ஸ் போன்றவற்றைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் உள்ள கவனத்தைக்கூட தங்கள் குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தை ஒப்படைக்கும் கல்வி நிலையத்தைத் தேர்வு செய்வதில் எடுப்பதில்லை என்றுதான் கூற வேண்டும். கல்வியை மட்டுமே கருத்தில் கொள்ளும் போது வாழ்க்கை நெறிமுறைகள், பண்பாடுகள், கண்ணியம் போன்ற பலவும் காணாமல் போய் விடுகின்றன. பின்னர் பல பட்டங்களுடன் கூடிய தனது வாரிசுகள் குடிகாரனாகவோ, வன்முறையாளனாகவோ மாறும் போதுதான் பெற்றோர்கள் மனம் பதைபதைக்கிறது. உள்ளம் உதிரத்தைக் கொட்டுகிறது. குதிரை ஓடிய பிறகு லாயத்தை மூடி என்ன பயன்? அது போல்தான் இவர்களது கதையும் எல்லாம் முடிந்தபின் என்ன செய்ய முடியும்? பல மெத்தப்படித்த மேதாவிப் பெற்றோர்களின் நிலையும் இதுதான்.

நெறிசார்ந்த கல்வி

எனவே இன்றைய தேவை நெறிசார்ந்த கல்வியாகும்.(value Based Education) ஒவ்வொரு பெற்றோரும் தங்கள் பிள்ளைகளை கல்வி நிலையங்களில் சேர்க்கும் போது அவர்களது எதிர்காலத்தையும் அங்கு அடைக்கலப் பொருளாகக் கொடுக்கிறார்கள். எனவே கல்வி நிலையத்தைத் தேர்வு செய்யும்போது கீழ்க்கண்டவற்றை முக்கியமாகக் கவனிக்க வேண்டும்.
கல்வி தரமானதாக இருக்க வேண்டும். கல்வியுடன் குழந்தைகளுக்கு நன்னெறி போதனைகளையும் நல்ல பண்புள்ள பழக்கவழக்கங்களையும் கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும். அந்தக் கல்வி நிலையங்கள் காசு ஒன்றினை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொள்ளாமல் தங்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட பிஞ்சுக் குழந்தைகளின் உள்ளங்கள் நஞ்சுகள் கலந்து விடாமல் பாதுகாத்து அவர்களை நல்லவர் களாக்குவதற்கான தார்மிகப் பொறுப்பேற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இன்று மாணவர்களுக்கான முன்மாதிரி அரிதாக இருக்கிறது. அதனால் ஆசிரியர்களே தியாக உணர்வுடன் நேர்மையாகச் செயல்பட்டு மாணவர்களுக்கு மாடல்களாக விளங்க வேண்டும். அத்தகைய அர்ப்பணிப்புள்ள ஆசிரியர்களை அதிக ஊதியம் கொடுத்தேனும் கல்வி நிலைய நிர்வாகிகள் பணியில் அமர்த்த வேண்டும். அது போன்ற கல்வி நிலையங்களால் மட்டுமே மாணவர்களுக்குத் தரமான கல்வி கற்பிப்பதுடன் நற்போதனை வகுப்புகளையும் நடத்தி தீமைகளிலிருந்து அவர்களைத் தடுத்து நல்லவர் களாக நாட்டின் நற்குடிமக்களாக பெற்றோரைப் பேணுபவர் களாக சுற்றத்தாரை மதிப்பவர்களாக அண்டை அயலாருடன் அன்புடன் பழகுபவர்களாக உருவாக்க முடியும்.

இஸ்லாமிய மாதிரிப் பள்ளி

மேற்சொன்ன கருத்துகள் வெறும் பேச்சுகள் அல்லது ஆலோசனைகள் மட்டும் அல்ல. செயல்வடிவங்கள். இது போன்ற எண்ணங்கள் ஏக்கங்களுடன் 1993 ஆம் ஆண்டு கன்னியாகுமரி மாவட்டம் – திருவிதாங்கோடு எனும் ஊரில் இஸ்லாமிய மாதிரிப் பள்ளி (Islamic Model School) எனும் மெட்ரிக்குலேஷன் பள்ளியை ஒரு சோதனைக்காக ஆரம்பித்தோம். இன்று இறைவன் அருளால் ஆயிரத்துக்கும் அதிகமான மாணவ – மாணவியருடன் சுமார் 60 ஆசிரியை களையும் கொண்ட ஒரு சிறந்த பள்ளியாக அது திகழ்கிறது. மாணவ – மாணவிகளுக்கு சிறப்பானதொரு அடித்தளத்தினை பாலர் பள்ளி முதல் பத்தாம் வகுப்பு வரை அமைத்துக் கொடுத்ததால் கல்வித் தரத்தில் சிறந்தவர்களாக கல்வி மாவட்டத்தின் 1வது 2வது மற்றும் 3வது இடங்களையும் அரசு மெட்ரிக் தேர்வில் ஒருங்கே பெற்று வரலாற்றுச் சாதனை படைத்தனர். வெறும் மதிப்பெண்களுடன் மட்டும் நின்று விடாது கலை, விளையாட்டுப்போட்டிகள், பேச்சு, கட்டுரை, கவிதை, வினாடி – வினா போன்ற திறனாய்வுப் போட்டிகளிலும் மாவட்ட அளவில் பல்வேறு பரிசுகளையும் மாநில அளவில் பரிசுகளையும் பெற்றனர். இவற்றைப் பெருமையாக பறைசாற்றவில்லை. ஏன் என்றால் இன்னும் பல பள்ளிகளும் இதுபோன்ற சாதனைகளை நிகழ்த்தி யிருக்கலாம். ஆனால் இங்கு 10 ஆம் வகுப்பு படித்து விட்டு வெளியே சென்ற மாணவர்களில் சிலர் பட்டங்கள் பெற்று பதவிகளில் உள்ளார்கள். இன்னும் பலர் பல்வேறு கல்லூரி களில் உயர்கல்வி கற்று வருகிறார்கள். ஆனால் எல்லா இடங்களிலும் நல்ல மாணவர்கள் என்று பலராலும் பாராட்டப்படுகிறார்கள். அதற்குக் காரணம் இந்தப் பள்ளியில் அவர்கள் நல்ல மாணவர்களாக வளர்க்கப்பட்டதுதான். மாணவ – மாணவிகள் அனைவருமே மது – போதை, வட்டி – வரதட்சணை, லஞ்சம், ஏமாற்று, திருட்டு போன்ற எந்த தீமைகளின் பக்கமும் செல்லாதவர்களாகவும், வன்முறை, பொதுச் சொத்துக்களுக்குத் தீங்கிழைத்தல் போன்றவற்றில் ஈடுபடாத பண்பாளர்களாகவும் விளங்கு கிறார்கள்.

இவர்களைப் போன்ற மாணவர்களை எல்லா பள்ளிக் கூடங்களுமே உருவாக்கி விட்டால் நிச்சயமாக இன்னும் குறுகிய காலத்தில் மகத்தானதொரு மறுமலர்ச்சியை எதிர் பார்க்கலாம். எங்கள் மாதிரிப்பள்ளியைப் பின்தொடர்ந்து குமரி மாவட்டத்தில் இன்னும் மூன்று பள்ளிகளும் தமிழக மெங்கும் பல இடங்களிலும் இதுபோன்ற பள்ளிகள் உருவாக்கப்பட்டு நல்ல மாணவர்கள் உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். தற்போது சிவகங்கை மாவட்டம் – இளையான்குடியில் 5 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆரம்பிக்கப்பட்ட இக்ரா மெட்ரிக்குலேஷன் பள்ளியும் நன்மக்களை உருவாக்கிடும் பணியில் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டு வெற்றியும் பெற்று வருகிறது.

இன்றைய உங்கள் குழந்தைகள்

நாளைய நமது சமுதாயம்

அவர்களை நன்மக்களாக வளர்க்கும் பொறுப்பு நம் அனைவருக்கும் உண்டு என்பதை நினைவில் கொண்டு நல்ல கல்வி நிலையத்தில் அவர்களை சேர்ப்பதைக் கடமை யாகக் கொள்ளுங்கள்.

(மாதிரிப் பள்ளிகள் அமைக்க அல்லது இருக்கின்ற பள்ளிகளை இது போன்ற நன்னெறி மிக்க சமுதாயத்தை உருவாக்கும் பள்ளியாக மாற்ற ஆலோசனைகள் பெற விரும்புபவர்கள் கட்டுரையாளருடன் தொடர்பு கொள்ளலாம். அலைப்பேசி: 94431 17984)

நன்றி : சமரசம் மாதமிருமுறை ( 16 – 31 ஜுன் 2009 )

எஸ்.எஸ்.எல்.சி, பிள‌ஸ் டூ, ப‌த்தாம் வ‌குப்பு ம‌ற்றும் மெட்ரிகுலேஷ‌ன் மாணவிக‌ள் க‌வ‌ன‌த்திற்கு

எஸ்.எஸ்.எல்.சி, பிள‌ஸ் டூ, ப‌த்தாம் வ‌குப்பு ம‌ற்றும் மெட்ரிகுலேஷ‌ன் மாணவிக‌ள் க‌வ‌ன‌த்திற்கு

அல்ஹாஜ் டாக்ட‌ர் ஏ. ஜ‌மீர் பாஷா ‍ ஹாஜியா ஷ‌கீலா த‌ம்ப‌திக‌ள்
அல்ஹாஜ் டாக்ட‌ர் எம்.எஸ். அஷ்ர‌ஃப் ஹாஜியா ஜீன‌த் த‌ம்ப‌திக‌ள்
அல்ஹாஜ் ஹெச். க்யூ. ந‌ஜ்முதீன் ஹாஜியா சைய‌து பாத்திமா த‌ம்ப‌திக‌ள்
அல்ஹாஜ் ஏ. ப‌ஷீர் அஹ்ம‌த் ஹாஜியா அப்ரோஜா க‌னி த‌ம்ப‌திக‌ள்

வ‌ழ‌மை போல் இவ்வ‌ருட‌மும் எஸ்.எஸ்.எல்.சி, பிள‌ஸ் டூ, ப‌த்தாம் வ‌குப்பு ம‌ற்றும் மெட்ரிகுலேஷ‌ன் தேர்வில் அதிக‌ ம‌திப்பெண்க‌ள் பெற்ற‌ முஸ்லிம் மாண‌விக‌ளுக்கு ந‌ர்கிஸ் சார்பில் ப‌ரிசுக‌ளை வ‌ழ‌ங்கி பாராட்ட‌ இருக்கிறார்க‌ள்.

அதிக‌ ம‌திப்பெண் பெற்ற‌வ‌ர்க‌ள் த‌ங்க‌ள‌து ம‌திப்பெண் சான்றித‌ழ்க‌ளை ஜுன் 30 க்குள் கைப்ப‌ட‌ எழுதிய‌ க‌டித‌ம், வீட்டு முக‌வ‌ரி, தொலைபேசி எண், 1 புகைப்ப‌ட‌ம், ரிப்ளை க‌வ‌ர் இணைத்து ந‌ர்கிஸ் முக‌வ‌ரிக்கு அனுப்பித் த‌ர‌ வேண்டும்.

எஸ்.எஸ்.எல்.சி, பிள‌ஸ் டூ, ப‌த்தாம் வ‌குப்பு ம‌ற்றும் மெட்ரிகுலேஷ‌ன் மாண‌விக‌ள் என்று க‌வ‌ரில் குறிப்பிட‌வும்.

முக‌வ‌ரி :

எம். அனீஸ் ஃபாத்திமா
ஆசிரியை, ந‌ர்கிஸ்
54 ம‌ரிய‌ம் ந‌க‌ர்
ம‌ல்லிகைபுர‌ம்
திருச்சி 620 001

Public Talk By Dr. Bilal Philip - in bangalore on 20-june-2009

Public Talk By Dr. Bilal Philip - in bangalore on 20-june-2009

Assalamualikum

Inshallah on Saturday 20th June 2009, Dr. Bilal Philip is giving a public talk on "Seeking knowledge a Duty upon Every Muslim" (Promotion on Preston internation Collage. www.prestonchennai.ac.in )

Duration 7:15 Pm to 9:00 Pm
Venu : Woodlands Hotel
near Richmond Circle
Bangalore

Separate seating for sisters.

This is organized by PERF and DIET.

(note: i have received this by sms from my friend)

Jazakallaha
Rizwan

லேப்டாப் வாங்கப் போறீங்களா?

லேப்டாப் வாங்கப் போறீங்களா?

அதிகமான விலை, கூடுதலான கவனத்துடன் கையாள வேண்டிய நிலை, தூக்கிச் செல்லும் சுமை, ஒத்துழைக்காத பேட்டரி, ஆண்மையை இழக்கச் செய்திடும் தொடர் பயன்பாடு, ரிப்பேர் ஆனால் சரி செய்ய முடியாது என்றெல்லாம் உண்மையும் பொய்மையும் கலந்த காரணங்களால் ஒரு காலத்தில் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட லேப் டாப் கம்ப்யூட்டர்கள் இன்று பலரின் முதுகோடு முதுகாக அமையும் தோழனாக உரு மாறி அனைவரும் விரும்பும் சாதனமாக அமைந்து விட்டது.

டெஸ்க்கில் வைத்துப் பயன்படுத்துவோர் கூட இவ்வளவு பெரிய சி.பி.யூ டவர், மானிட்ட ரெல்லாம் எதற்கு? லேப்டாப்பே வைத்துக் கொள்வோமே என்று எண்ணும் அளவிற்கு லேப் டாப் என்னும் மடிக் கம்ப்யூட்டர்கள் (மடியில் வைத்து பயன்படுத்தும் மடித்து எடுத்துச் செல்லக் கூடிய கம்ப்யூட்டர்கள்) இன்று பிரபலமாகி உள்ளன.

இன்று மார்க்கட்டில் டெஸ்க் டாப் கம்ப்யூட்டரைக் காட்டிலும் லேப்டாப் கம்ப்யூட்டருக்கு வரும் விளம்பரங்கள் தான் அதிகம். பல்வேறு பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் இந்தச் சந்தையில் கூடுதல் இடத்தைப் பிடிக்க போட்டி போட்டு வருகின்றன. எச்.பி, டெல், தோஷிபா, சோனி, லெனோவோ, ஏசர்,காம்பேக் என பல பிராண்டுகளின் மாடல்கள் எங்களிடம் இல்லாத வசதியா என தம்பட்டம் அடிக்கின்றன. திரை அளவு, எடை மற்றும் புராசசர் ஆகியவை குறித்து பல அளவுகளைத் தெரிவிக்கின்றன. முதன் முதலாக லேப் டாப் வாங்க முடிவெடுக்கும் ஒருவர் இவர்களின் விளம்பரத்தைப் பார்த்து எந்த முடிவிற்கும் வராமல் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்து போகிறார்.

இந்த தகவல்களை எப்படி அலசி ஆய்வு செய்து தனக்கு வேண்டிய சரியான லேப்டாப்பினை முடிவு செய்ய இயலாதவர்களாக பலர் உள்ளனர். இத்தகையவர்கள் முதலில் என்ன முடிவுகளை வரையறை செய்திட வேண்டும் எனப் பார்க்கலாம். கீழே தரப்பட்டுள்ளவை அனைத்துமே பொதுவான அனைவருக்கும் தெரிந்தது தான் நீங்கள் எண்ணினால் நல்லதை நினைத்துப் பார்ப்பது சிறந்தது என எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

1. விலையும் பணியின் தன்மையும்: முதலில் இன்ன விலை என பட்ஜெட் போட்டுக் கொள்ளுங்கள். ரூ.30,000 முதல் ரூ.90,000 வரை பல மாடல்கள் உள்ளன. விலையை நிர்ணயம் செய்கையில் வரி, வாரண்டி காலம், கூடுதல் வாரண்டி என்றால் கட்ட வேண்டிய தொகை என்பதனையும் சேர்த்து கணக்கிடுங்கள். சிறிய நகரங்களில் இருந்தால் லேப் டாப் வாங்கிட பெரிய நகரத்திற்குச் சென்று திரும்பும் செலவினையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

2. வேலை என்ன? அடுத்து என்ன வேலையை இந்த லேப் டாப் மூலம் மேற்கொள்ளப் போகிறீர்கள் என்று பார்க்கவும். செலிரான் பிராசசர் கொண்ட குறைந்த மெமரி கொண்ட லேப் டாப் தேர்ந்தெடுத்து அதில் போட்டோ ஷாப் மற்றும் படங்கள் எடிட்டிங் அடிக்கடி மேற்கொள்ளப் போகிறீர்கள் என்றால் சிரமமாகும். எனவே விலையை உங்கள் வேலையின் தன்மையை இணைத்து நிர்ணயம் செய்திடவும்.

3. அளவும் எடையும்: ஸ்கிரீன் அளவு மற்றும் எடையின் அடிப்படையில் லேப் டாப் கம்ப்யூட்டர்களை வகைப்படுத்துகின்றனர். 13,14,15 மற்றும் 17 அங்குல திரை கொண்ட லேப்டாப்கள் உள்ளன. சிறிய திரை கொண்டது எடை குறைவாக இருக்கும்; எடுத்துச் செல்வது எளிது. பேட்டரியின் லைப் வெகு நாட்கள் இருக்கும். 17 அங்குல திரை கொண்ட லேப் டாப் என்றால் செயல்பாடு நன்றாக இருக்கும். எடையும் விலையும் எடுத்துச் செல்வதும் சற்று சிக்கலாக இருக்கும். 14 மற்றும் 15 அங்குல திரை கொண்ட லேப் டாப்கள் இவற்றை அட்ஜஸ்ட் செய்து போவதாக இருக்கும்.

4. பிராசசிங் திறன், ஹார்ட் டிஸ்க் அளவு,மெமரி மற்றும் கிராபிக்ஸ் திறன்: இன்டெல் ஒவ்வொரு ஆறு மாத காலத்தில் ஏதேனும் ஒரு புதிய சிப் பிராசசரை அறிமுகப்படுத்துகிறது. குறைந்தது டூயல் கோர் சிப் லேப்டாப்பில் இருக்கவேண்டும். எனவே இன்டெல் நிறுவனத்தின் டூயல் கோர் 2 சிப் அல்லது ஏ.எம்.டி. எக்ஸ்2 பிராசசர் இருக்க வேண்டும். சிங்கிள் கோர் பிராசசர் என்றால் ஏற்றுக் கொள்ளவே வேண்டாம். அவை எல்லாம் காலாவதியாகி விட்டன. அடுத்து எந்த அளவில் ஹார்ட் டிஸ்க் இருக்க வேண்டும். பட்ஜெட் விலையில் கிடைக்கும் லேப்டாப்களில் கூட 160 ஜிபி ஹார்ட் டிஸ்க் உள்ளது. பலருக்கு இது போதுமானது. எனவே உங்கள் லேப்டாப்பில் குறைந்தது இது இருக்க வேண்டும். அடுத்ததாக ராம் மெமரி; பல லேப் டாப்களில் இது 1 ஜிபியாக இருக்கிறது. ஆனால் விஸ்டா ஆப்பரேட்டிங் சிஸ்டம் செயல்பாட்டிற்கு இது சரியாக அமைய வில்லை. எனவே 2 ஜிபி சிஸ்டம் மெமரி உள்ளதாகப் பார்க்கவும்.

டிஸ்கிரீட் கிராபிக்ஸ் (Discrete Graphics): என்வீடியா மற்றும் ஏ.டி.ஐ (Nvidia’s/ATI) வழங்கும் கிராபிக்ஸ் வசதிகளை இந்த சொற்களால் குறிப்பிடுகின்றனர். இதில் என்வீடியா தான் இன்றைக்கு முன்னணியில் உள்ளது. இன்டெல் நிறுவனம் தரும் இன்டக்ரெய்டட் சொல்யூசன்ஸ் சாதாரண கம்ப்யூட்டர் பயன்பாட்டிற்கு மட்டுமே சரியாக இருக்கும்.

5.பேட்டரியின் திறன்: பொதுவாக பேட்டரிகளை அது கொண்டுள்ள செல்களின் எண்ணிக்கையைப் பொறுத்து அளவிடுவார்கள். 4 செல் கொண்ட பேட்டரி லேப் டாப்பின் எடையை வெகுவாகக் குறைத்துவிடும்; ஆனால் பேட்டரி லைப் மிகவும் குறைந்துவிடும். 9 செல் பேட்டரி எடையை மிக அதிகமாக்கும். ஆனால் அந்த அளவிற்கு செயல் திறன் பெரிய அளவிலான வேறுபாட்டில் இருக்காது. எனவே 6 செல்கள் கொண்ட பேட்டரி தான் அனைவரும் விரும்பும் பேட்டரியாகவும் பல லேப்டாப்கள் கொண்டதாகவும் உள்ளது. இதனை ஒரு முறை முழுமையாக சார்ஜ் செய்தால் இரண்டரை மணி நேரம் லேப்டாப்பைப் பயன்படுத்தலாம்.

6. மற்றவற்றுடன் தொடர்பு: இது பல வகை தொடர்பினை உள்ளடக்கியது. யு.எஸ்.பி., ஈதர்நெட் மற்றும் பயர்வயர். பெரும்பாலான லேப்டாப் கம்ப்யூட்டர்கள் ஸ்டாண்டர்டாக சிலவற்றை ஒருங்கிணைந்த வடிவமைப்பில் தருகின்றனர். இருப்பினும் 3 யு.எஸ்.பி. போர்ட் உள்ளது மிக நல்லது. அத்துடன் விஜிஏ / டிவிஐ (VGA/DVI) போர்ட் இருக்க வேண்டும். வயர்லெஸ் கனெக்டிவிடி பக்கம் பார்த்தால் 802.11 a/b/g கட்டாயமாகத் தேவை. இதனை 802.11n க்கு மேம்படுத்த முடியும் என்றால் நிச்சயம் அதனையே கேட்கவும். இதனால் ஸ்பீட் அதிகமாகக் கிடைக்கும். புளுடூத் 2.0 ஈ.டி.ஆர். தரப்படுவதும் நல்லது. இதன் மூலம் போன் போன்ற சாதனத்துடன் பைல்களைப் பரிமாறுவது எளிதாகும்.

7. வாரண்டி: அனைத்து லேப்டாப்களும் குறைந்தது ஓராண்டு வாரண்டி தருகின்றனர். இது ரிப்பேர் மற்றும் தயாரிப்பில் காணப்படும் தவறுகளுக்கு பொறுப்பேற்கின்றன. இந்த காலத்திற்குப் பின் பிரச்னை வந்து ரிப்பேர் செய்திடப் போனால் எக்கச் சக்க செலவாகிறது. இந்த அதிர்ச்சி பின்னாளில் ஏற் படாமல் தடுக்க நீட்டிக் கப்பட்ட வாரண்டி தருவதாக இருந்தால் கேட்டு வாங்கவும். அல்லது தொடக்க வாரண்டியே மூன்று ஆண்டுகள் இருந்தால் கேட்டு வாங்கலாம்.

சரி வாங்கிவிட்டீர்களா! அடுத்து என்ன செய்திட வேண்டும்?

1. கிராப் வேர்களை (crapware) நீக்குங்கள்: முதல் முதலில் உங்கள் லேப்டாப்பினை இயக்கத் தொடங்கியவுடன் நிறைய சோதனை புரோகிராம்கள், தேவையற்ற பவர் மேனேஜ் மெண்ட் புரோகிராம்கள், புரடக்டிவிடி டூல்ஸ் என்ற பெயரில் நமக்கு என்றும் பயன்படாத புரோகிராம்கள் எல்லாவற்றையும் கம்ப்யூட்டர் தயாரிப்பாளருக்கு பிடிக்கும் என்பதால் மொத்தமாகப் பதிந்திருப்பார்கள். இவை அனைத்தையும் அன் இன்ஸ்டால் செய்து நீக்கி விட்டு உங்களுக்குப் பிடித்த புரோகிராம்களை மட்டும் இன்ஸ்டால் செய்திடவும்.

2. பேட்டரி பராமரிப்பு: பொதுவாக லேப்டாப் பேட்டரிகள் எல்லாம் எப்படி பயன்படுத்தினாலும் சரியாகவே இயங்கும். எளிதாக வீணாகிப் போகாது. இருந்தாலும் இவை கெட்டுப் போகாமல் இருக்க 2அல்லது திறன் இழக்காமல் இருக்க குறிப்பிட்ட கால கட்டத்தில் பேட்டரியை முழுவதுமாக டிஸ்சார்ஜ் செய்திட வேண்டும். மேலும் ஓரடியாக பேட்டரியை சார்ஜ் செய்திடக் கூடாது. நீங்கள் லேப் டாப் பயன்படுத்த வில்லை என்றால் மெயின் பிளக்கிலிருந்து பேட்டரிக்கான கனெக்ஷனை எடுத்துவிட வேண்டும்.

மேலே கூறப்பட்டவை எல்லாம் சில அடிப்படை செய்திகளே. எந்த ஒரு லேப் டாப் வாங்குவதாக இருந்தாலும் அவற்றின் திறன் கொண்ட மற்ற லேப் டாப்களுடன் ஒப்பிட்டு, பயன்பாடு குறித்து அவற்றின் இணையதளங் களில் தகவல்கள் தேடி பின் வாங்கவும். வாங் குவதற்கு முன் லேப் டாப் விற்பனை செய் பவரின் நிறுவனமும் நிலையானதுதானா என்று பார்க்கவும். அல்லது இணைய தளங்களில் குறிப்பிட்ட நிறுவனத்தின் அத்தாட்சி பெற்ற முகவர்களின் முகவரிகள், அதே நிறுவனங்களின் கிளைகள் பட்டியல் இருக்கும்.

அவற்றை பெற்று தொடர்பு கொண்டு வாங்கலாம். லேப் டாப் கம்ப்யூட்டர்களை பெர்சனல் கம்ப்யூட்டர்களை ரிப்பேர் நாம் பழுது பார்ப்பது போல பார்க்க முடியாது. மிக நுண்மையான சாதனமாகும். எனவே ஏதேனும் பிரச்னை ஏற்பட்டால் நீங்களே கையாளும் எண்ணத்தை விட்டுவிட்டு அதற்கான் நிறுவன அலுவலகத்திற்குச் செல்லவும். தகுதி கொண்ட டெக்னீஷியனிடம் மட்டுமே காட்டவும்.



--
அன்புடன்...
முஹம்மது இஸ்ஹாக்
Ishaq KAM

இ‌ஸ்லா‌‌ம் மாத‌த்‌தி‌ன் ‌சிற‌ப்ப‌ம்ச‌ம்

இ‌ஸ்லா‌‌ம் மாத‌த்‌தி‌ன் ‌சிற‌ப்ப‌ம்ச‌ம்

இ‌‌ஸ்லா‌மிய ஆ‌ண்டிலு‌ம் ம‌ற்ற எ‌ல்லா ஆ‌ண்டுகளை‌ப் போல 12 மாத‌ங்க‌ள் வகு‌க்க‌ப்ப‌ட்டு‌ள்ளன. ச‌ந்‌திர‌னி‌ன் ஓ‌ட்ட‌த்தை அடி‌ப்படையாக வை‌த்து அமை‌ந்த இ‌‌ஸ்ல‌ா‌மிய மாத‌ங்க‌ள் ஒ‌வ்வொ‌ற்‌றிலு‌ம் ‌சிற‌ப்ப‌ம்ச‌ங்க‌ள் ‌நிறை‌ந்து‌ள்ளது. அவ‌ற்றை பா‌ர்‌க்கலா‌ம்.

முகர‌ம் : இ‌ஸ்லா‌மிய ஆ‌ண்டி‌ன் முத‌ல் மாதமாகு‌ம். போ‌ர் செ‌ய்‌ய‌த் தடை செ‌ய்ய‌ப்ப‌ட்ட மாதமாக இரு‌ந்ததா‌ல், போ‌ர் ‌வில‌க்க மாத‌ம் எ‌ன்ற பொரு‌ளி‌ல் இட‌ம்‌ பெறு‌கிறது. இ‌ந்த மாத‌த்‌தி‌ல் தா‌ன் இ‌‌ஸ்லா‌ம் கூறு‌ம் பல மு‌க்‌கிய ‌‌நிக‌ழ்வுகளு‌ம், அ‌ற்புத‌ங்களு‌ம் நட‌ந்து‌ள்ளன.

‌ஸஃப‌ர் : பயண‌ம் எ‌ன்ற பொரு‌ளிலு‌ம், இலைக‌ள் பழு‌த்து ‌விழு‌ம் இலையு‌தி‌ர் கால‌த்‌‌தி‌ல் வருவதா‌‌ல் பழு‌ப்பு‌ ‌நிற‌ம் எ‌ன்ற பொரு‌ளிலு‌ம் இ‌ம்மாத‌ம் அழை‌க்க‌ப்படு‌‌கி‌ன்றது. ‌பீடை மாத‌ம் என ஒது‌க்கு‌ம் ஒரு ‌சிலரு‌க்காக ந‌பிக‌ள் நாயக‌ம் (ஸ‌ல்) அவ‌ர்க‌ள் இ‌ஸ்லா‌த்‌தி‌ல் இதுபோ‌ன்ற எ‌ண்ண‌‌த்தி‌ற்கே இட‌மி‌ல்லை என வ‌லியுறு‌த்‌தினா‌ர்க‌ள். வெ‌ற்‌றி‌யி‌ன் மாத‌ம் எ‌ன்று‌ம், ந‌ன்மை ந‌ல்கு‌ம் மாத‌ம் என்று‌ம் ந‌வி‌ன்றா‌ர்க‌ள்.

ர‌பீஉ‌ல் அ‌வ்வ‌ல் : வச‌ந்த‌ம் எனு‌ம் பொரு‌ள் கொ‌ண்ட ர‌ஃபீ எனு‌ம் அர‌பி மூல‌ச் சொ‌‌ல்‌லி‌ல் இரு‌ந்து வரு‌கி‌ன்றது. இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ல் வச‌ந்த கால‌ம் துவங்குவதா‌ல் முத‌ல் வச‌ந்த‌ம் அ‌ல்லது வச‌ந்த‌த்‌தி‌ன் துவ‌க்க‌‌ம் எ‌ன்று பொரு‌ள்படு‌கி‌ன்றது. ந‌பிக‌ள் நாயக‌ம் (‌ஸ‌ல்) அவ‌ர்க‌ள் ‌பிற‌ந்தது‌ம், மர‌ணி‌த்தது‌ம் இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ன் 12ஆ‌ம் நா‌ளி‌ல்தா‌ன் எ‌ன்பதா‌ல் இ‌ம்மாத‌ம் ‌மிகவு‌‌ம் ‌சிற‌ப்பு‌க்கு‌ரிய மாதமாகு‌ம்.

ர‌பீஉ‌ல் ஆ‌கி‌ர் : வச‌ந்த‌த்‌தி‌ன் இறு‌தி என‌ப் பொரு‌ளி‌ல் வரு‌ம் இ‌ந்த மாத‌த்‌தி‌ல் தா‌ன் ஆ‌‌ன்‌‌‌மிக‌ப் பேரொ‌ளி முஹ‌ி‌ய்யு‌த்‌தீ‌ன் அ‌ப்து‌ல் கா‌தி‌ர் (ர‌‌ஹ்) அவ‌ர்க‌ள் மர‌ணி‌த்தா‌ர்க‌‌ள்.

ஜமா‌தி‌ல் அ‌வ்வ‌ல் : இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ல் ப‌‌னி உறைய‌த் துவங்குவதா‌ல் இ‌ம்மாத‌ம் ப‌‌‌னி உறையு‌ம் மாத‌த் துவ‌க்க‌ம் எ‌ன்னு‌ம் பொரு‌ள்பட அழை‌க்க‌ப்படு‌கி‌ன்றது. இ‌ம்மாத‌த்‌‌தி‌ல் இறை‌த் தூத‌ர் ஸா‌லி‌ஹ் (அலை) அவ‌ர்க‌ள் ‌பிற‌ந்தா‌ர்க‌ள்.

ஜமா‌தி‌ல் ஆ‌கி‌ர் : ப‌னி உறையு‌‌ம் இறு‌‌தி மாத‌ம் எ‌ன்ற பொரு‌ளி‌ல் அழை‌க்க‌ப்படு‌கி‌ன்றது. ந‌பிக‌ள் நாயக‌ம் (‌ஸ‌‌ல்) அவ‌ர்க‌ளி‌ன் தோழ‌ர் அபூப‌க்க‌ர் ‌பிற‌ந்தா‌ர்க‌ள்.

ரஜ‌ப் த‌ர்‌ஜீ‌ப் : எ‌ன்ற சொ‌ல்‌லி‌ல் இரு‌ந்து வ‌ந்தது ரஜ‌ப் சொ‌ல்லாகு‌ம். க‌‌ண்‌ணிய‌மி‌க்க அ‌ல்லது ம‌தி‌ப்பு‌மி‌க்க எ‌ன்று பொரு‌ள்படு‌ம் இ‌‌ம்மாத‌த்‌தி‌‌ன் 27ஆ‌ம் தே‌தி இர‌வி‌ல்தா‌ன் அ‌ண்ண‌ல் ந‌பி (‌ஸ‌ல்) அவ‌ர்க‌ள் இறைவனை‌ச் ச‌ந்‌தி‌க்க ‌வி‌ண்ணே‌ற்ற‌ம் செ‌ய்தா‌ர்க‌ள்.

ஷஃபா‌ன் : ப‌ங்‌கிடுத‌ல் எ‌ன்ற பொரு‌ளி‌ல் இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ல் இறைவ‌ன் த‌ன் அடியா‌ர்க்கு உணவை‌ப் ப‌ங்‌கீடு செ‌ய்வதா‌ல் இ‌வ்வாறு அழை‌க்க‌ப்படு‌கிறது. ஷபேபராஅ‌த் எ‌ன்னு‌ம் பாவ ‌விடுதலை இரவு இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ல் தா‌‌ன் வரு‌கிறது. ரமலா‌ன் இறைவனுடைய மா‌த‌ம், ஷஅபா‌ன் எ‌ன்னுடைய மாத‌ம் என ந‌பிக‌ள் நாயக‌ம் (ஸ‌ல்) அவ‌ர்க‌ள் அரு‌ளி‌யிரு‌க்‌கி‌ன்றா‌ர்க‌ள்.

ரமலா‌ன் : ர‌மீது எ‌ன்ற வே‌ர்‌ச்சொ‌ல்‌லி‌ல் இரு‌ந்து ரமலா‌ன் ‌பிற‌ந்தது. இத‌ன் பொரு‌ள் எ‌ரி‌ப்பது எ‌ன்பதாகு‌ம். ஆர‌ம்ப‌க் கால‌த்‌தி‌ல் சூ‌ரிய‌க் கண‌க்கு‌ப்படி இ‌ம்மாத‌ம் கோடை கால‌த்‌தி‌ல் வ‌‌ந்ததா‌ல் எ‌ரி‌க்கு‌ம் கோடை வெ‌ப்ப‌த்‌தி‌ற்காகவு‌ம், இ‌ம்மாத‌ம் நோ‌ன்பு நோ‌ற்பதா‌ல் அடியா‌ர்க‌ளி‌ன் பாவ‌ங்க‌ள் எ‌ரி‌க்க‌ப்படுவதாலு‌ம் இ‌ப்பெய‌ர் பெ‌ற்றது. இ‌ம்மாத‌ம் வேத‌ங்க‌ள் இற‌க்க‌ப்ப‌ட்ட மாதமாகு‌ம்.

ஷ‌வ்வா‌ல் : ஷ‌வ்‌ஸ் எ‌ன்ற அர‌பி‌ச் சொ‌ல்‌‌லி‌ல் இரு‌ந்து ஷ‌வ்வா‌ல் வ‌ந்தது. ‌சித‌றி ‌விடுத‌ல் எ‌ன்ற பொரு‌ள்படு‌ம் இ‌ம்மாத‌த்தி‌ல் தா‌ன் சொ‌ர்‌க்க‌ம், நரக‌ம் படை‌க்க‌ப்ப‌ட்டன. இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ன் முத‌ல் நா‌ளி‌ல் தா‌ன் மு‌ப்பது நா‌‌ட்க‌ள் நோ‌ன்பே‌ற்ற ம‌க்க‌ள் ஈது‌ல் ஃ‌பி‌த்‌ர் பெருநா‌ள் கொ‌ண்டாடு‌கி‌ன்றன‌ர்.

து‌ல்கஃதா : இறைவனா‌ல் ‌சிற‌ப்‌பி‌க்க‌ப்ப‌ட்ட நா‌ன்கு மாத‌ங்க‌ளி‌ல் இதுவு‌ம் ஒ‌‌ன்றாகு‌ம். இரு‌த்த‌ல் எ‌ன்ற பொரு‌ளி‌ல் வரு‌ம் இ‌ம்மாத‌த்‌தி‌ல் அ‌க்கால அர‌பிக‌ள் போரை‌த் த‌வி‌ர்‌த்து ‌வீ‌‌‌ட்டி‌ல் இரு‌ந்தா‌ர்க‌ள். இறைவ‌ன் ஆணை‌ப்படி ந‌பி இ‌ப்றாஹ‌ீ‌ம் (அலை) அவ‌ர்களு‌ம், ந‌பி இ‌ஸ்மா‌யீ‌ல் (அலை) அவ‌ர்களு‌ம் கஃபாவை ‌நி‌ர்மா‌ணி‌‌க்க‌த் துவ‌ங்‌கி, முடி‌த்த மாதமாகு‌ம்.

து‌ல்ஹ‌ஜ் : இ‌ஸ்லா‌மிய ஆ‌ண்டி‌ன் ‌நிறைவு மாத‌ம் இது. இ‌ஸ்லா‌‌மிய ஐ‌‌ம்பெரு‌ம் கடமைக‌ளி‌ல் ஒ‌ன்றான ஹ‌ஜ் கடமை ‌நிறைவே‌ற்ற‌ப்படு‌ம் மாத‌ம் இது. இ‌ம்மா‌த‌த்‌தி‌ன் முத‌ல் ப‌த்து இரவுக‌ள் ‌மிக‌ப் பு‌னிதமானவை.



--
A.Ahamed Ismathullah Sait
Camp@Gulbarga-585 104
CELL : 0091 94804 83943

மகிழ்ச்சி - ஒரு கலை …!

மகிழ்ச்சி - ஒரு கலை …!

மகிழ்ச்சியான, உறுதியான, அமைதியான உள்ளம் தான் அருட்கொடைகளில் மிகவும் உயர்ந்தது. ஏனெனில் உள்ளம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்போது உறுதியான ஆக்கப்பூர்வமான நல்ல சிந்தனைகள் பிறக்கும். மகிழ்ச்சி என்பது ஒரு கலை. அதைக் கற்றுத்தான் அறிந்து கொள்ள முடியும் என்பவை அறிஞர்களின் கருத்து. எனவே மகிழ்ச்சிக்கலையைக் கற்றவர் மிகச் சிறந்த அருட்கொடையைப் பெற்றவர் ஆகி விடுவார். அவரது வாழ்க்கை மிகவும் ஆனந்தமாக அமையும்.

மகிழ்ச்சியை எவ்வாறு கற்பது? எதையும் தாங்கும் இதயமும், மன வலிமையும்தான் மகிழ்ச்சியின் ஆணி வேர். எனவே, உனது வாழ்க்கையில் எந்தப் புயல் வீசினாலும் பெரும் சோதனைகள் ஏற்பட்டாலும் நீ அசைந்துவிடாதே!

அவற்றைக் கண்டு நடுங்கிவிடாதே! ஒரு மனிதனின் உறுதிமிக்க, தூய்மையான இதயத்தைப் பொறுத்து அவனது மனம் பிரகாசமடையும் மகிழ்வுறும்.

பயந்த சுபாவம், நடுங்கும் உள்ளம், பலவீனமான இதயம் இவைதாம் கவலையையும், துக்கத்தையும் நம் அருகே அழைத்து வருகின்றன. எனவே, பொறுமையையும், சகிப்புத் தன்மையையும் நீ பழக்கப்படுத்திக் கொண்டால் காயங்கள், வலிகள், துயரங்கள் எல்லாமே எளிதாகிவிடும். உன்னிடமிருந்து காணாமல் போய்விடும்.

ஒரு கவிஞர் பாடுகிறார்:

இயற்கையின் இடர்களைத் தாங்க
உன்னைப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டால்
பேராபத்துகள் எளிதாகிவிடும்.

குறுகிய பார்வையும், சுயநலமும் மகிழ்ச்சியின் எதிரிகள் உலகையும் அதில் வாழும் பிற உயிர்களையும் மறப்பது கூட ஒரு வகையில் மகிழ்ச்சியைக் கெடுக்கும். இறைவன் தன் எதிரிகளைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது மற்றொரு கூட்டத்தினரைக் கவலை பிடித்துக் கொண்டது. (அவர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதைப் பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தனர்) (அல்குர்ஆன், 31:54)

இத்தகைய குறுகிய மனம் படைத்தவர்கள் தாங்கள் தாம் உலகம் என எண்ணுகிறார்கள். பிறர் நலன் குறித்து இவர்கள் சிந்திப்பதுமில்லை. அக்கறை கொள்வதுமில்லை. எப்போதும் தம் வாழ்க்கையைப் பற்றியே யோசித்துக்கொண்டிருக் கிறார்கள். பிறருக்காகவும் வாழ வேண்டும் என்ற சிந்தனை இவர்களிடம் கொஞ்சமும் இல்லை.

எனவே, நீயும் நானும் நம்மைப் பற்றி மட்டும் சிந்திப்பதை கவலைப்படுவதை சில காலம் நிறுத்தி வைக்க வேண்டும். சில நேரங்களில் நம்மை நாம் மறக்க வேண்டும். நமது காயங்களையும், கவலைகளையும் கொஞ்சம் தள்ளி வைத்து விட்டு பிறரது இன்னல்களைப் போக்க முயல வேண்டும். இதன் மூலம் நமக்கு இரண்டு இலாபம்; நாமும் மகிழ்ச்சியாக வாழலாம். பிறரையும் மகிழ்ச்சியாக வாழ வைக்கலாம்.

மகிழ்ச்சிக் கலையின் மற்றொரு முக்கியமான அம்சம்: சிந்தனைக்குக் கடிவாளமிட்டு அதை நமது கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். நமது பிடியிலிருந்து தப்பிக்கவோ, ஓடவோ, சிதறவோ அதை அனுமதிக்கக் கூடாது. நமது சிந்தனையைக் கட்டுப்படுத்தத் தவறும்போது நமது பிடி தளரும்போது அது நம்மைக் கட்டுப்படுத்தும்; பலவந்தப்படுத்தும். அடங்க மறுத்து அது அதன் வழியில் செல்லும்.

உனக்கு அடங்காத சிந்தனை கடந்த கால கவலைக் கோப்புகளைத் திறந்து பிறந்தது முதல் நீ வாழ்க்கையில் சந்தித்தப் பழைய துயரங்களையெல்லாம் உன்னிடம் வாசித்துக்காட்டும்; மறைந்து போன வேதனைகளை மீண்டும் நினைவுபடுத்தும்; வருங்காலத்தைப் பற்றிய அச்சத்தை ஏற்படுத்தி உன்னை ஆட்டம் காண வைக்கும்; உனது உணர்வுகளை சுட்டெரிக்கும். எனவே, முழு முயற்சியுடன் சிந்தனையை ஒருமுகப்படுத்தி அதை உனது கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வா. அப்போது நல்ல பயனுள்ள ஆக்கப்பூர்வமான செயல்கள் உன்னிலிருந்து வெளிப்படும்.

‘’மரணமற்ற என்றும் நிரந்தரமான இறைவன் மீது முழு நம்பிக்கை வையுங்கள்’’ (அல்குர்ஆன், 25:58)

மகிழ்ச்சிக் கலையின் இன்னொரு அடிப்படையான கூறு: வாழ்க்கையை அதற்குரிய இடத்தில் நீ வைக்க வேண்டும் அதன் தகுதிக்கேற்ற மரியாதையை மட்டுமே அதற்கு வழங்க வேண்டும். இந்த உலக வாழ்க்கை அற்பமானது. அது உன்னிடமிருந்து எதையும் உரிமை கொண்டாட நீ இடம் தராதே! ஏனெனில் இவ்வாழ்க்கை இடர்கள், காயங்கள், துயரங்கள் ஆகியவற்றின் பிறப்பிடம். இந்த உலக வாழ்க்கையின் இயல்பே இதுதான் என்றாகிவிட்ட பிறகு இந்த வாழ்க்கையை நினைத்து நீ ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்? இழப்புகளுக்காக ஏன் வருந்த வேண்டும்? இந்த வாழ்க்கையின் மிக நல்ல பாகம் கூட கறைபடிந்திருக்கிறது. அதன் மின்னல் ஏமாற்றுகிறது. அதன் வாக்குறுதிகள் வெறும் கானல் நீராகக் காட்சி தருகின்றன. அதன் செல்லக் குழந்தை தவறிவிடுகிறது. வாழ்க்கையின் தலைவன் பொறாமைக் கொள்ளப்படுகிறான். வாழ்க்கையை அனுபவிப்பவன் அச்சுறுத்தப்படுகிறான். வாழ்க்கையின் காதலன் காதலியின் சதியினாலேயே கொலைசெய்யப்படுகிறான்.

கற்றுக்கொள்வதன் மூலமாகவே கல்வியைப் பெறமுடியும். பொறுமையைக் கடைபிடிப்பதன் மூலமாகவே பொறுமை யாளனாக ஆகமுடியும். ( நபிமொழி )

மகிழ்ச்சியாக இருக்கக் கற்றுக்கொள்வதன் மூலம் நாம் மகிழ்ச்சியைப் பெற முடியும். எனவே முதலில் சிரிக்கப் பழகு. மகிழ்ச்சியின் காரணங்களைக் கண்டறிந்து அவற்றைச் செயல்படுத்து. மகிழ்ச்சி உன் இயல்பாக மாறும்வரை மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க தொடர்ந்து உன்னை நீ கட்டாயப்படுத்து. இத்தகைய வழிமுறைகள் மூலம் நாம் மகிழ்ச்சியாக வாழலாம் என மனிதப்பண்புகள் பற்றிய கலை நமக்குத் தெளிவுபடுத்துகிறது.


எனவே, இந்த உலக வாழ்க்கையில் நாம் சந்திக்கும் இடர்களைக் கண்டு வெறுப்போ, வேதனையோ அடையக் கூடாது.

ஒரு கவிஞர் பாடுகிறார்:

பூமியில் மரண ஆட்சி நடக்கிறது
இந்த உலகம் நிரந்தரம் அல்ல
சேறோ, அழுக்கோ அற்ற
தூய வாழ்க்கையை நீ விரும்புகிறாய்
ஆனால், வாழ்க்கை
சேற்றில்தான் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.
இயற்கைக்கு மாறாக ஒவ்வொரு நாளும்
துன்பங்களை அனுபவிப்பவன்
தண்ணீரில், எரி கொள்ளியைத் தேடுகிறான்
கிடைக்காததற்கு ஆசைப்படுவது
பள்ளத்தாக்கின் விளிம்பில்
ஆசை எனும் வீட்டை
கட்டுவதற்குச் சமம்.
வாழ்க்கை உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது
மரணம் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறது
இரண்டுக்குமிடையே மனிதன்
கற்பனையில் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறான்.
எனவே
உங்கள் இலக்கை
விரைவில் அடைந்துகொள்ளுங்கள்
உங்கள் ஆயுள் ஒரு புனித நூல்; இரவல் பொருள்
அதை மீட்க
இளமைக் குதிரையில் வேகமாகச் செல்லுங்கள்
அமைதியாக வாழ
நீ பேராசை கொண்டாலும்
காலம் அமைதியானது அல்ல
சுதந்திரத்திற்கு எதிர்ப்பு என்பது
காலத்தின் இயல்பு

உண்மையில் எல்லா கவலைகளிலிருந்தும் உன்னால் விடுபட முடியாது. வாழ்க்கை இவ்வாறு தான். படைக்கப் பட்டிருக்கிறது.

‘’மெய்யாகவே நாம் மனிதனைக் கஷ்டத்தில் மூழ்கின வனாகவே படைத்திருக்கின்றோம்.’’ (அல்குர்ஆன், 90:4)
‘’(ஆண், பெண்) கலந்த இந்திரியத் துளியிலிருந்து மனிதனைப் படைத்தோம். அவனை நாம் சோதிப்பதற் காகவே செவியுடையவனாகவும் பார்வையுடையவனாகவும் அவனை ஆக்கினோம்.’’ (அல்குர்ஆன், 76:2)

‘’உங்களில் நற்செயல்களைச் செய்பவர்கள் யார் என்று உங்களைப் பரிசோதிப்பதற்காக (உங்களையும் வானங்களையும் பூமியையும் அவன் படைத்தான்).’’ (அல்குர்ஆன், 11:7)

எனவே இயன்றவரை கவலையை, துக்கத்தைக் குறைக்க முயற்சிமேற்கொள்ள வேண்டும் இதுதான் நமது நோக்கம். முற்றிலும் கவலையில்லாத வாழ்க்கை சொர்க்கத்தில்தான் கிடைக்கும். எனவேதான் சொர்க்கவாசிகள் ‘’எங்களை விட்டும் எல்லா கவலைகளையும் நீக்கிவிட்ட இறைவனுக்கே எல்லாப் புகழும்’’ (அல்குர்ஆன், 35:34) என்று கூறுவார்கள். சொர்க்கத்தில் நுழைவது வரை நமது கவலை, வெறுப்பு முழுமையாக நம்மை விட்டு மறையாது என்பதை இந்த வசனத்தின் மூலம் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

ஆகவே, இந்த உலக வாழ்க்கையின் இயல்பை தன்மையை அறிந்துகொள்பவர் உலக வாழ்க்கை வறட்சியானது சூழ்ச்சிமிக்கது என்பதைப் புரிந்து கொள்வார். இது வாழ்க்கையின் இயற்கைப் பண்பு என்பதையும் அவர் உணர்ந்து கொள்வார்.

ஒரு கவிஞர் உலக வாழ்க்கையைப் பற்றி பாடுகிறார்:

உடன்படிக்கைக்குத் துரோகம்
செய்யமாட்டேன் என
வாழ்க்கை நம்மிடம் சத்தியமிட்டு கூறியது
இது வாக்குறுதியைக் காப்பாற்றமாட்டேன் என
சத்தியம் செய்வதைப் போல உள்ளது.

ஆகவே, இந்த உலக வாழ்க்கை பற்றி நாம் கூறியவற்றைக் கொண்டு வாழ்க்கையை விவேகத்துடனும் விழிப்போடும் எதிர்கொள். அதன் சூழ்ச்சியில் சிக்கிவிடாதே. துன்பம், துக்கம், கவலை ஆகியவற்றைக் கண்டு பயந்து ஓடாதே. அவற்றிற்கு அடிபணிந்து வாழ்க்கையின் சதிக்கு நீ உதவிசெய்யாதே. உன்னால் முடிந்தவரை அவற்றை எதிர்த்துத் துணிவுடன் போராடு.
“அவர்களை எதிர்ப்பதற்காக பலத்தையும், லாயத்தில் ( திறமையான ) குதிரைகளையும், உங்களுக்கு சாத்தியமான அளவு நீங்கள் ( எந்நேரமும் ) தயார்படுத்தி வையுங்கள். இதன் மூலம் இறைவனுடைய எதிரிகளையும் உங்களுடைய எதிரிகளையும் நீங்கள் அச்சுறுத்தலாம்.” ( அல்குர்ஆன் 8:60 )
”அவர்கள் இறைவனது பாதையில் தங்களுக்கு ஏற்பட்ட கஷ்ட்த்தின் காரணமாக அவர்கள் தங்களது தைரியத்தை இழந்திடவுமில்லை. பலவீனமாகிவிடவுமில்லை.” (அல்குர்ஆன் 3:146 )

நன்றி : சமரசம் ( 1 -15 மே 2009 )

www.samarasam.net
www.ift-chennai.org

samarasam12@gmail.com

ஜிமெயில் காலை வாரினால் கூட ஜிமெயிலை சுலபமாக படிக்கலாம்

ஜிமெயில் காலை வாரினால் கூட ஜிமெயிலை சுலபமாக படிக்கலாம்
நண்பர்களே நம்முடைய கூகிள் ஜிமெயில் ஒரு இலவச சேவை என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும். திடீரென்று இந்த இலவச சேவையை நிறுத்த கூகிளுக்கு முழு அதிகாரம் உண்டு!!!!! (நிறுத்தமாட்டார்கள் என்று நம்புவோம்.) அப்படி நிறுத்திவிட்டால் நாம் ஜிமெயில் வழியாக அனுப்பிய மெயில் அதன்வழியாக நமக்கு வந்த மெயில் அட்டாச்மென்டுகள் கோப்புகள் இவைகள் அனைத்தும் போய் விடும். இதுமட்டுமா சில நேரங்களில் ஜிமெயில் சர்வர் படுத்து விடும் அப்பொழுதும் இந்த தரவிறக்கி வைத்த மெயில்கள் கைகொடுக்கும் உங்களுக்கு. இது போல் ஒன்று நடந்தால் நிறைய பேர் தலை வெடித்துவிடும். அதுமட்டுமல்லா உலகம் முழுக்க கோடிக்கணக்கான மக்கள் விழி பிதுங்கிவிடும் அதனால் இது நடக்ககூடாது என்று நம்புவோம். அப்படி நடக்கும் முன் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவது நல்லது. எப்பொழுதும் வரும்முன் காப்போம் நடவடிக்கை நல்லது. இந்த மென்பொருள் மூலம் ஜிமெயில் கணக்கில் உள்ள அஞ்சல்களை (அட்டாச்மென்ட் கோப்பு) உட்பட தரவிறக்கி கொடுத்து விடும். அதுவும் சாதாராண அவுட்லுக் கோப்புகள் வடிவத்தில். அதுவும் முற்றிலும் இலவசமாக


முதலில் இந்த மென்பொருளை இங்கு இருந்து தரவிறக்கி கொள்ளுங்கள்.

http://home.zcu.cz/%7Ehonzas/gmb/gmail-backup-0.107.exe

பின்னர் இந்த மென்பொருளை சாதாரண மென்பொருள் நிறுவிக் கொள்ளுங்கள்

பிறகு நிறுவிய மென்பொருளை இயக்குங்கள்.

அதில் Gmail Login என்ற இடத்தில் உங்கள் ஜிமெயில் மெயில் முகவரி கொடுக்கவும்

அதற்கு கீழே Gmail Password என்ற இடத்தில் உங்கள் ஜிமெயில் பாஸ்வேர்டை கொடுக்கவும்.

அதற்கு கீழே நீங்கள் உங்களுடைய அஞ்சல்களை எங்கு சேமிக்க விரும்புகிறீர்களோ அந்த இடத்தை தேர்வு செய்யுங்கள்.

அதன் கீழே எந்த தேதியிலிருந்து எந்த தேதி வரை வேண்டுமென்று தேர்வு செய்து கொண்டு Backup என்பதனை கிளிக் செய்யுங்கள்.

தானாகவே நீங்கள் தேர்வு செய்த போல்டரில் உங்களுடைய அஞ்சல்கள் தரவிறக்கமாகும்.

உங்கள் இணைய இணைப்பை பொறுத்து அஞ்சல் தரவிறக்கும் வேகம் மாறுபடும்.

சில நேரங்கள் உங்கள் இணைய இணைப்பு விட்டு போனால் பரவாயில்லை இணைய இணைப்பு வந்தவுடன் திரும்பவும் Backup கிளிக் செய்டால் விட்ட இடத்தில் இருந்து தொடரும்.

இந்த மென்பொருள் முற்றிலும் இலவசம் அதுமட்டுமில்லை மாதம் ஒருமுறை இந்த பொருள் இலவசமாக அப்டேட் செய்யப்படுகிறது.


--
அன்புடன்...
முஹம்மது இஸ்ஹாக்
Ishaq KAM

ஸ்பாம் (SPAM) என்றால் என்ன?

ஸ்பாம் (SPAM) என்றால் என்ன?

உங்கள் இமெயில் ‏கணக்கிற்கு முன் பின் அறிமுகமில்லாதவர்களிடமிருந்து தினமும் உங்களுக்கு வேண்டாத ‏மெயில்களெல்லாம் வந்து குவிந்து உங்கள் மெயில் ‏‎பொக்ஸை நிரப்புவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். நீங்கள் கேட்காமலேயே உங்களிடம் பொருட்கள் அல்லது சேவைகளை வழங்குவதற்கு வர்த்தக நோக்கில் வரும் இந்த வேண்டாத ‏மெயி‏ல்களையே ஸ்பாம் (spam) எனப்படுகிறது. வேண்டாத ‏ இந்தக் குப்பை மெயில் அனுப்புவோரை ஸ்பாமர் (spamer) எ‎ன்பர்.

‏‏இந்த ஸ்பாம் எமக்கு நேர விரயத்தை ஏற்படுத்துவதோடு சில வேளைக ளில் வேண்டாத பிரச்சினைகளிலும் சிக்க வைத்து விடுகிறது.

வர்த்தக நோக்கில் வரும் ‏ ‏ இந்த ஸ்பாம் மெயில்கள்,
• எமக்கு அவசியமேயில்லாத பொருட்கள் மற்றும் சேவைகள்
• நம்ப முடியாத விலைக் கழிவுட பொருட்கள்
• ‏இழந்த இளமைபோ மீட்டுக் கொள்ள மருந்து மாத்திரைகள்
• பல்கலைக் கழகம் செல்லாமலேயே பட்டப் படிப்புச் சா‎‎‎ன்றிதழ்கள்
• மலிவு விலையில் கணினி மெ‎‎‎‎ன்பொருள்கள்
• இணையம் வழி சூதாட்டம்
• குறுகிய காலத்தில் உங்களை குபேரனாக மாற்றும் திட்டம்
• மற்றும் ‎ சட்ட விரோத செயல்களுக்கு உதவுதல் போன்‎‎ற
தலைப்புகளை (subject) கொண்டிருக்கும். ‏ ‏இந்த தலைப்பைக் கொண்டே ‏ ‏இவை ஸ்பாம் அஞ்சல் எ‎ன்பதை அடையாளம் கண்டு கொள்ளலாம்.

சில வேளை ‏ந்த ஸ்பாம் மெயில்கள் உங்களுக்கு வழமையாக வரும் ஒரு தனிப்பட்ட மெயில் போ‎‎‎ன்ற தோற்றத்துடன் அல்லது தலைப்புட‎ன் வந்தும் உங்களைத் திசை திருப்பக் கூடும்.

ஸ்பாம் உண்மையில் எமக்குப் பிரச்சினைதானா?

கணினி வைரஸ் போல் ஸ்பாம் அஞ்சல்கள் உங்கள் கனினியி‎ன்; செயற்பாட்டையோ அல்லது டேட்டாவையோ பாதிப்பதில்லை. எனினும் உங்கள் வியாபார நடவடிக்கைகளைப் பாதிப்பதோடு நேர விரயத்தையும் பண விரயத்தையும் கூட உண்டாக்குகிறது.

நீங்கள் தினமும் நூற்றுக் கணக்கான ‏,மெயில்களை வாடிக்கையாளர் களிடமிருந்து பெருகிறீர்கள் என வைத்துக் கொள்வோம். ‏இவற்றுள் எவை ஸ்பாம் மெயில் என்பதைக் கண்டு பிடித்து அழிப்பதில் உங்களது அல்லது உங்கள் அலுவலக ஊழியரது நேரம் வீணாக விரயமாக்கப் படுகிறது. (மிக அரிதாக ‏ மி‎ன்னஞ்சல் பெறுபவர்கள் வே‎ண்டுமானால் ஸ்பாம்களைப் பார்த்து சந்தோசப்பட்டுக் கொள்ளலாம்.)

சில வேளை எது ஸ்பாம் எனக் கண்டறிய முடியாமல் உங்களுக்கு வந்த ஒரு முக்கிய ‏மெயிலையும் கூட தவறுதலாக நீங்கள் அழித்து விட வாய்ப்புண்டு.

நமக்கு முன்பின் அறியாத ஒரு நபர் நமது கம்பியூட்டரை தனது கட்டுப் பாட்டி‎ன் கீழ் கொண்டு வருவதோடு நமது கணினியிலிருந்தே, ஸ்பாம் அ‎ஞ்சல்களை வேறு நபர்களுக்கு அனுப்பிவிடுவார்கள். ‏ இதனால் யரோ ஒருவர் செய்யும் தவறுக்கு நாமே பொறுப்பேற்க வேண்டியிருக்கும்.

ஏ‎ன் ஸ்பாம் அஞ்சல்கள் அனுப்புகிறார்கள்?

‏ஸ்பாம் ஒரு வகை விளம்பர உத்தி எனக் கூடக் கூறலாம். மிகக் மிகக் குறைந்த செலவில் ஆ‏யிரக்கணக்கான மெயில்களை ‏ ஒரே தடவையில் அனுப்பி விடுகிறார்கள் ஸபாமர்கள். ‏இவர்கள் அனுப்பும் ‏மெயில்கள் கிடைக்கப் பெறும் பத்தாயிரம் பேரில் ஒரே ஒருவர் மட்டும் ஒரு பொருளை ‏இவர்களிடமிருந்து கொள்வனவு செய்து விட்டால் அல்லது சேவையைப் பெற்று விட்டால் போதும். அதன் மூலம் அந்த ஸ்பாமர் ,இலாபமடைந்து விடுகிறார்.

ஸ்பாம் அஞ்சலைத் தவிர்ப்பது எப்படி?

1. ஸ்பாம் எதிர்ப்பு அல்லது ஸ்பாம் வடிகட்டும் (spam filter) மெ‎‎‎‎‎ன்பொருளை நிறுவிக் கொள்ளுங்கள். ‏இதன் மூலம் ஸ்பாம் அஞ்சல்களை ஓரளவுக்குக் குறைத்து விடலாம். அத்துட‎ன் ஸ்பாம் பில்டரில் எவை எவை ஸ்பாம் என நாமே மு‎ன் கூட்டியே காட்டி விட்டால் மீ‎ண்டும் மீ‎ண்டும் அதே ஸ்பாம் வருவதைத் தடுக்கலாம்.

2. உங்களுக்கு வரும் ,மெயில் அனுப்பியவர் யார் எனத் தெரியாத பட்சத்தில் அதனை அழித்து விடுங்கள். சில வேளை அந்த ‏ஸ்பாம் மெயிலுடன் வைரசும் சேர்ந்திருக்கக் கூடும். அதனைத் திறந்து பார்க்க உங்கள் கணினி வைரஸ் தாக்கத்திற்குள்ளாகலாம்.

3. ஸ்பாம் அஞ்சலுக்கு ஒரு போதும் பதில் அளிக்கவோ அல்லது அதனோடு வரும் லிங்கில் க்ளிக் செய்யவோ வேண்டாம். அவ்வாறு பதிலளிப்பது சரியான ஒரு முகவரிக்கே நாம் மெயில் அனுப்பியுள்ளோம் எd;பதை ஸ்பாமருக்கு உணர்த்தி விடும்.

4. ஸ்பாம் ‏அஞ்சலில் வரும் விளம்பரங்களைப் பார்த்து பொருட்களையோ சேவையையோ பெற்று விடாதீர்கள். ‏இது மேலும் மேலும் ஸ்பாம் அஞ்சலைப் பெற வழி வகுப்பதோடு மாத்திரமி‎d;றி நமது ‏‏ஈ-மெயில் முகவரி ஏனைய ஸ்பாமர்களி‎ன் கையிலும் சேர வாய்ப்புள்ளது.

5. சில ‏ இணைய தளங்களில் படிவங்களை நிரப்பும்போது “மேலதிக விவரங்களைப் பெற” ஒரு check box ஐ தெரிவு செய்யவோ அல்லது நீக்கவோ வேண்டியிருக்கும். அதனைத் தெரிவு செய்யாமல் தவிர்ப்பது நல்லது.

6. இமெயில் அனுப்பும் ப்ரோக்ரம்களில் (Mail Client) உங்களது ‏மெயிலைத் திறந்து பார்க்காமலேயே அதன்‎‎‎ உள்ளடக்கத்தைக் காட்டும் (preview) வசதியுள்ளது. ‏ இவ்வாறு preview ல் பார்க்கும் போதே ஸ்பாமர்கள் தா‎ங்கள் அனுப்பிய ஸ்பாம் உரியவரைச் செ‎‎‎ன்றடைந்து விட்டதை உறுதி செய்து கொள்வார்கள். அவ்வாறு Preview ல் காட்ட வைக்காமல் அதன் தலைப்பை மட்டுமே பார்த்து நம்பகமான ‏மெயிலை மட்டும் திறவுங்கள்.

7. ஒரே ‏மெயிலைப் பல பேருக்கு அனுப்பும் போது Bcc (Blind Carbon Copy) எனும் , இ‏டத்தில் முகவரிகளை டைப் செய்யுங்கள். இந்த Bcc பகுதியில் டைப் செய்யும் ‏மெயில் முகவரிகள் நீங்கள் யார் யாருக்கு‎ ‏ இந்த இமெயில் அனுப்பியுள்ளீர்கள் எ‎ன்பதை மறைத்து விடும். மாறாக To பகுதியில் டைப் செய்தால் நீங்கள் டைப் செய்யும் முகவரிகள் அனைத்தும் ஸ்பாமர்களை அடையும்.

8. உங்கள் ‏மி‎ன்னஞ்சல் முகவரிகளை‎ நம்பிக்கையானவர்களிடம்‎ மட் டுமே பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

9. இணைய தளங்கள் மற்றும் நியூஸ் க்ரூப் போன்றவற்றைப் பார்வையிடும் போதும் ‏‏‏‏ இணைய அரட்டையில் ஈடுபடும் போதும் ‏இமெயில் முகவரிகளை வழங்க நேரிடும் போது மி‎ன்னஞ்சல் முகவரிகளில் பய‎ன்படுத்தப்படும் “ @ “ எனும் குறியீட்டுக்குப் பதிலாக AT என டைப் செய்யுங்கள். ‏இந்த “ @ “ குறியீட்டைக் கொண்டே ஸ்பாமர்கள் ‏ பயன்படுத்தும் ப்ரோக்ரம்கள் இது ஒரு மின்னஞ்சல் முகவரியென கண்டறிந்து கொள்ளும்.

10. எப்போதும் ஒரே‏ ‏இமெயில் முகவரியை மட்டும் பய‎ன் படுத்தாமால் ஒ‎ன்றுக்கு மேற்பட்ட முகவரிகளை பயன்ப‎டுத்துங்கள். உதாரணமாக அலுவலக தேவைக்கென ஒ‎ரு ‏‏இமெயில் முகவரி, தனிப்பட்ட தேவைக் கென ஒன்று மற்றும்‏,இணைய தளங்களில் வரும் படிவங்களை நிரப்பும் தேவைக்கென வேறொ‎‎‎‎‎ன்றும் என வெவ்வேறாக வைத்துக் கொள்ளுங் கள். ஸ்பாமர்களிடமிருந்து ஓரளவுக்குத் தப்பிக் கொள்ளலாம்.


--
அன்புடன்...
முஹம்மது இஸ்ஹாக்
Ishaq KAM

Plight of Muslims

Plight of Muslims
Some plain speaking

By Maqbool Ahmed Siraj

In a world where media is controlled by multinational corporations and academia looks towards them for funding, it is difficult to expect even a modicum of even-handed debate on various charges leveled against Islam and Muslims, as they do not figure anywhere on the world business radar. So those who own the media, also monopolise the message and exclusivise the freedom of expression for themselves. Notwithstanding these handicaps, Muslims must engage themselves in serious debate on issues that concern their existence in particular in plural societies, and generally, their ties with non-Muslims or secular nations. Unfortunately, the academic trend within Muslim societies has been one towards raising a puritanical society rather than dealing with a secular world that is more socially, scientifically and technologically developed as well as powerful and has shown remarkable cogency in words and deeds in matters of statecraft.

True, the West does indulge in doublespeak on issues like fundamentalism and terrorism. Notwithstanding the fact that Apartheid, Stalinist terror, Bosnian genocide, colonization of the third world, World Wars, Chernobyl, Holocaust, et al were products of the West, it is capable of mocking at Muslims in particular and generally at the third world for its incapacity to come to grips with issues like poverty, social disharmony, diseases, violation of human rights, gender injustice, inefficiency and lack of transparency in governance. Ownership of the media lends it the advantage to impose its version of the civilisational discourse. However, the questions that Muslim must be addressing is as to why their media does not enjoy a credibility on par with the Western media; why universities in the Muslim world are bereft of original research on issues that matter their immediate surrounding; why science and technology continue to get a backseat in the Muslim world; why Muslim scientists and social scientists take the easy route of settling down in the West; why the best as well as the most critical writings on contemporary Islam emerge from the Western universities and why not from the institutes in the Arab world.

Mere criticizing the Western media for its doublespeak and the West for its double standards would not, in any measure, mitigate the sufferings of the Muslims or exculpate them from the charges of terrorism. There is total absence of introspection and lack of self-scrutiny among the Muslims and more so among the societies and nations which they rule. Howsoever the West might be inimical towards Islam and Muslims, an average educated Muslim, if given the choice of migrating to the West and any country in the Middle East, would invariably choose the former over the latter. Obviously his choice is guided by the promise of access to good education, enormous opportunities for employment and blossoming of enterprise, freedom for women to work, freedom to express and above all the rule of the law that makes the West an attractive destination. It is not for nothing that nearly 50,000 Muslim scientists are working in the United States; that the best books on contemporary Islam and Muslim societies have been authored by intellectuals like Murad Hofmann, Ziauddin Sardar, Jeffery Lang, Jamal Badawi, Karen Armstrong, G. H. Jansen, Carol L. Anway, Raji L. Faruqi, all having benefited from Western scholarship; that women could pray along side men in the Western mosques; that erudite Muslim women scholars like Amina Wadud, Nimat Hafez Barazangi, Asma Barlas, Fatima Mernissi could blossom only after taking up asylum in the West; that Muslims could carry on the dawah in all these societies without hindrance; that innumerable non-Muslims find spiritual solace in the fold of Islam there; that ISNA or ICNA could stage massive conclaves in Washington or Chicago.
It is however not to deny that the West conspires to colonize the Muslim world. Islam is being developed as a bugbear for the world security by American think tanks. The West’s role in keeping afloat the Zionist state of Israel and destroying Afghanistan, Iraq and Lebanon is above board. Its MNCs are plotting to capture the world and eliminate the national borders under the guise of free market is also apparent.

But pause for a moment and take a hard look at the Muslims world. The humanity there cries for freedom. No former prime minister can continue to live in Pakistan. They are ensconced in London and Jeddah. No single president (Ghulam Ishaq Khan, Farooq Ahmed Laghari, Rafique Tarar) could complete his term. But the current incumbent (Musharraf in 2007) hangs on to power endlessly without any legitimacy. Except for a few, all countries are ruled by dictators, despots and monarchs. Sons succeed fathers in as diverse polities as Syria, Jordan, Kuwait, Bahrain, Turkmenistan and Morocco. Rule of the law is pathetic. Visas to the West are issued as per law, against a fee and to the seekers who stand in a queue. Visas to any Gulf nation could be bought by a crook in black market and the trail of the money leads to some prince in Riyadh or Dubai. And it could be denied to an intellectual, a scribe or even a genuine tourist. In most cases the wealth of the ruling family exceeds that of the nation, is regularly parked in Swiss banks and is beyond the pale of accountability. Morocco’s King Muhammad owns overseas assets worth about $40 billion in Spain while his country owes foreign debt to the tune of $ 7 billion. Elections are rigged. Even in nominal democracies electoral exercises are sham. Victories could be predicted without any shred of doubt and the margin of victories of rulers like Husni Mubarak of Egypt, Ben Ali of Morocco and Islam Karimov could embarrass the ruler himself. Gulf rulers feel no qualms in spending millions of dollars on their pet horses and hawks, but have no funds to invest in free media which could enable them to interact with their people. Kuwait’s emir had no inhibition in donating a million dollar to save the London Zoo but does not contribute 10,000 dollars annually to International Islamic News Agency in Jeddah, an outfit established by the OIC.

That’s all about the Muslim rulers. If rulers’ despotism constricts the political space, the narrow-minded clergy narrows the mindscape of the masses. It does not see anything beyond the letter of the scriptural text. So when a girls’ school in Makkah caught fire, the police instead of rescuing the girls, pushed them inside to come out in hijab. Fourteen innocent girls perished in fire. The Talibans destroyed the world heritage site of Bamiyan by blasting the Buddhas which had stood there for 2000 years and even an iconoclast like Mahmood Ghaznawi had not touched them. A Muslim televangelist from Mumbai, immensely popular on the dawah circuit, legitimizes this destruction telling the jubilant audiences that Talibans in fact helped Buddhist follow the real teachings of Gautam Buddha as he did not teach idolatory. Would he similarly legitimize the destruction of Taj Mahal if VHP demolishes it camouflaging its intentions behind the directive of the Prophet to level the graves? Wouldn't this amount to helping Muslims to follow the real Islam which does not sanction raising of mausoleum?

For the last three decades puritanical quest has kept the Muslim youth engrossed in debating frivolous issues like validity of ablution (wuzu) on painted nails and lips, if perfumes containing alcohol could be applied on body, the ideal length of the beard and height of the trousers above ankles. These educated youths should have been discussing as to how social and economic justice could be established, how globalization is ruining the livelihood of people in the third world countries, how women are downgraded in Muslim societies, how consumerism is altering lifestyles of people in the developing countries and depleting their natural resources. But alas, there is no cogent thinking on these issues in the Muslim world.
An offshoot of the Islamic revival manifests itself through ritualism running berserk in the Islamic world. It appears Muslims have mistaken rituals for values. Even as public life in the Islamic societies is bereft of rule of the law, accountability and transparency, truthfulness and honesty, rituals are drawing larger than ever hordes of faithful. Nearly 2.7 million now attend prayers on the 27th holy night of Ramazan in the Mosque of Haram in Makkah, clearly surpassing the numbers that perform the annual Hajj pilgrimage. Even as Muslim schools, media, libraries, housing, research institutions go abegging for funds, faithful are prepared to squander money on religious tourism masked under pilgrimage. A Muslim individual is willing to sacrifice any number of animals on Eidul Azha, but would not dole out the same resources for immediate social needs of the community. The prime motivation is accumulating sawab, not the social welfare. Narrow pieties befog the Muslim mind and keep him away from the larger public good.
Muslim clergy takes the human rights as a one-way street. They are jubilant on winning some converts from among the whites and publicise it widely in a show of one-upmanship. But feel no qualms in declaring death penalty for Muslim converts to other religions and would generally dub it an outcome of a conspiracy. Marrying a Christian and Jewish woman is permitted for Muslim men but the vice versa is a taboo. And even the leading members of the Islamic clergy feel no prick of conscience while explaining it in a plural society. It barely hides the patriarchal attitude ingrained in such archaic laws.

Talk about women’s right, and the ulema would ceaselessly sing paeans of Islam’s progressive laws. But would refuse to take notice of the ignominy suffered due to the arbitrary divorce. Mehr is invariably never paid to women who are expected to write it off while dying or even as husband lies on the death bed. Dowry is as much rampant among Muslims as among other Indians. Slums reek with broken homes, uncared children, child marriages and early motherhood (which denies girls access to education), rampant polygamy and alcoholic husbands who do are economically irresponsible. But our theological schools only produce muftis, not musleh (social workers and reformers). Any plain talk on the issue of women is considered a slur on the Muslim Personal Law, hence taboo. Intellectuals offering objective analysis live under the threat of being declared heretics. The community raised a ruckus when a frail and old Shah Bano was granted alimony, but no one took notice of denial of share in inheritance to Muslim women in Uttar Pradesh Wetland Act in 60s. More Muslim women are deserted by their husbands in India than divorced, yet the Muslim Personal Law Board has no provision to build homes for such destitute women. There are virtually no Islamic marital counseling centres in this vast country. We choose to ignore the tensions of urbanized and industrialised life.
Simply criticizing the West for our plight would not work. Making others wrong does not offer solution to our ills. Muslim world and communities are in need of rationally analyzing the mess that surrounds them. They need to shift from rituals to values, from hollow advocacy to activism, from praising Islam to practicing it, from denigrating the West to learning from it, from criticism of others to introspection. Unless this is done, the siege would deepen, snuffing out life from the ummat e wasat (the moderate nation) that we need to be.

(This piece was originally commissioned and published by Radiance Viewsweekly, New Delhi in 2007)

Book Review: On Pakistani Madrasas and Terrorism

From: Yogi Sikand
Date: 2009/6/8
Subject: Book Review: On Pakistani Madrasas and Terrorism
To: japhets@nls.ac.in


Book Review


Name of the Book: Islam and Education—Conflict and Conformity in Pakistan ’s Madrassahs
Author: Saleem H. Ali
Publisher: Oxford University Press, Karachi
Year: 2009
Pages: 214
Price: Rs.495 (Pakistani)
ISBN: 978-0-19-547672-9
Reviewed by: Yoginder Sikand

Much has been written about the role of madrasas, or Islamic schools, in fomenting sectarian violence and terrorism in Pakistan . Today, large parts of Pakistan are faced with the alarming rise of armed vigilante groups, often led and manned by madrasa-trained maulvis, some of which are presently involved in warring against their own government. The link that numerous commentators have made between madrasas and violence in Pakistan is what this book is all about. Based on investigations and comparisons drawn from two selected areas in Pakistan , Ahmedpur East, in the southern Punjab, and Islamabad , the country’s capital, the author seeks to explore if and how madrasas are involved in promoting terrorism, which today threatens to drown Pakistan in the throes of a bloody and seemingly never-ending civil war.




Ahmedpur East is a largely rural area, where landholdings are extremely skewed. Much of the land in the area is owned by ‘high’ caste Shia landlords, while the bulk of the peasantry are from the rival Sunni sect. As in much of rural Pakistan , state services are sorely lacking in the area. The public education system is in a shambles, and in many places landlords do not even allow government schools to function for fear that education will make their peasants restive. This particular context, Ali argues, has provided fertile ground for a rapid rise in the number of madrasas in the area, most of which provide free boarding, lodging and education and so attract students mainly from poor and lower-middle class families. In other words, the pathetic failure of the Pakistani state to provide decent education to the country’s poor is one of the most salient reasons for the mushrooming of madrasas all over the country, including in Ahmedpur East, in recent years.





As elsewhere in the Muslim world, the madrasas of Ahmedpur East are not simply Islamic institutions pure and simple. Rather, each of them represents a particular sectarian brand or version of Islam. One of the many tasks of a madrasa is precisely to articulate and champion the version of Islam that the sect it is affiliated to adheres to, in the face of competing versions. In seeking to do this, madrasas routinely denounce other sectarian versions of Islam as ‘un-Islamic’ and even ‘anti-Islamic’. Sectarianism, therefore, Ali indicates, is endemic, indeed central, to the madrasa system as it presently exists. Not surprisingly, the sectarian hatred actively taught by many madrasas often gets translated into sectarian violence in Pakistan . Ali notes the involvement of various madrasas, belonging to different Muslim sects, particularly the Deobandis, the Barelvis and Shias, in instigating sectarian conflict in Ahmedpur East, which sometimes takes overtly physical forms. Sectarian rivalries in the region are compounded by complex class factors. Since most of the large landlords belong to the Shia minority, Sunni-Shia conflict, instigated by radical Sunni groups that are led by madrasa graduates and leaders, can also be seen as an expression of severe class antagonisms.




It is, however, not simply poverty that has led to the mushrooming of madrasas in Pakistan , Ali notes. Nor is it true that material deprivation necessarily leads to radicalism and violence. Ali compares the madrasas of Ahmedpur East to those in Pakistan ’s capital, Islamabad , a city with modern amenities and services, and finds that there, too, sectarianism is endemic to the madrasas in terms of their self-representation. He also notes that the growth of madrasas in Islamabad has actually been facilitated by the state, rather than fuelled by local demand. Almost all the city’s madrasas have been built on state-owned land, many of them illegally, and the vast majority of their students are not from the city, but, rather, from impoverished parts of the North-West Frontier Province , who live, Ali writes, like aliens in the city. Ali mentions various measures taken by successive Pakistani rulers, starting with the military dictator General Zia ul-Haq, to curry favour with the ulema or clerics of the madrasas, which must be taken into account in seeking to understand the enormous growth in the number of madrasas all over Pakistan, including in Islamabad, where, he says, demand for madrasa education now far outstrips supply. In Islamabad , as in Ahmedpur East, Ali notes, numerous cases have been reported of madrasa teachers and students being actively involved in violent political demonstrations, sectarian clashes, bombings and providing refuge to suspected terrorists.




It is not Ali’s case that madrasas are necessarily, and by definition, hubs of terror. Indeed, he argues, relatively few madrasas in Pakistan are actually involved in violent activities or in providing armed training to their students. Yet, he says, this should not cause us to overlook the fact that stern opposition to, or even hatred of, rival Muslim sects and other religions and their adherents is actively instilled in most madrasas, along with a pervasive sense of supremacy of the particular sectarian version of Islam that each madrasa is associated with. This is further reinforced by so-called jihadist literature, websites and mosque sermons that many Pakistani madrasa students are exposed to. It is thus not surprising, Ali tells us, that the majority of the students and teachers in the madrasas that he surveyed favoured violent revolution as an instrument for political change in Pakistan, supported war as a means for resolving Pakistan’s disputes with India, considered women as inferior to men, had extremely negative views about other religions and their adherents, and, in the case of Deobandi madrasas, favoured the Taliban as their role model for what they called the ‘Islamization’ of Pakistan.




This leads Ali to argue that, ‘It is high time that we become more aware of the perils of extremist educational institutions, which have a far broader base in Pakistan than we care to admit. The only way to address the problem is by […] ensuring curricular development in partnership with the reformist ulema’ (176). In this regard, he advocates the inclusion of ‘peace education’ in the madrasa curriculum and the promotion of inter-sectarian and inter-religious dialogue, in which the ulema should be actively involved. That, however, is easier said than done. Ali offers no practical suggestions as to precisely how this should be attempted and how the ulema of the madrasas can be convinced to get involved in these benign activities.




Ali makes a brief survey of the various measures that the Pakistani Government claims to have adopted, particularly after 9/11 and under American pressure, to ‘reform’ the country’s madrasas. He concludes that these measures have been half-hearted and not seriously pursued, and that, consequently, they have miserably failed. That very few madrasas have chosen to register themselves with the government authorities is a sign of the considerable resistance on the part of those who control the madrasas to what they see as unwarranted American and Pakistani Government interference in the realm of Islamic education. Likewise, the few ‘model’ madrasas that the Pakistani Government recently set up, combining secular and religious education, have also had few takers. Matters have been made worse by bureaucratic wrangling and gross mismanagement in the Government-appointed Madrasa Board, which was meant to oversee the process of madrasa ‘reforms’. Ali writes that the Board’s very rationale has been seriously undermined with the Government’s announcement that curricular reform is not part of its mandate. Ironically, Ali adds, Lt. Gen. (retd.) Javed Ashraf Qazi, the person appointed as the head of the Board, whose task is to de-radicalise the militant madrasas, is the former head of Pakistan ’s notorious secret services agency, the Inter-Services Intelligence (ISI), who had himself supervised the recruitment of students from Pakistani madrasas for the radical Taliban in Afghanistan . So much, then, for the Pakistani Government’s ostensible commitment to madrasa ‘reform’ and to clamping down on terrorism in the name of Islam.




Ali wisely remarks that it is not simply religious bigotry that has led to a mounting sense of anti-Americanism and radicalism among large numbers of madrasa students and teachers (besides many other Muslims). Rather, a host of unresolved regional conflicts involving Muslim groups, particularly Palestine , but including other trouble-spots, such as Kashmir, southern Thailand , Chechenya , Iraq and Afghanistan , continue to cause deep resentment among many Muslims. He rightly remarks that solving these conflicts is inextricably linked to countering radicalism in Pakistan ’s madrasas.




At the same time, and very lamentably, Ali displays a pathetic optimism in American Government efforts to ‘reform’ the madrasas. He cites, with uncritical approval, the instance of American state funding of Islamic educational institutions in countries such as Indonesia and Uganda , holding these out as examples of positive collaboration for the production and dissemination of ‘moderate’ Islam. Given the fact that Ali’s study was funded by the United States Institute of Peace, known for its close links with the American establishment, it is perhaps not surprising that Ali should laud such cosmetic efforts while ignoring both the politics of this funding and the earlier American funding and support for Islamist radicalism in Pakistan and elsewhere against the erstwhile Soviet Union. Likewise, his argument that American intentions must not be suspected or questioned, even in the face of the record of American support to dictatorial regimes in the Muslim world and elsewhere and the nefarious role of the CIA, is quite unforgivable. So, too, is his claim that ‘The United States has probably learned from its past mistakes and is willing to change’ (142).




As a basic introductory text to some aspects of madrasa education in contemporary Pakistan , this book makes interesting reading, although it fails to provide any new information or arguments. The author claims to have done intensive fieldwork, but the perspective from the field is almost wholly absent—all we have are long tables with cold statistics. The book lacks a central focus and many of its various sections seem hopelessly disjointed. These many lacunae may, however, be forgiven when considered in the light of the pathetic state of social science research in Pakistan ,









--
Sukhia Sab Sansar Khaye Aur Soye
Dukhia Sahib Kabir Jagey Aur Roye

The world is 'happy', eating and sleeping
The forlorn Kabir Sahib is awake and weeping

Check out my blogs: www.madrasareforms.blogspot.com
www.islampeaceandjustice.blogspot.com

துபை ஈமான் அமைப்பு வேலூர் பாராளுமன்ற உறுப்பினருக்கு ந‌ட‌த்தும் வாழ்த்த‌ர‌ங்க‌ம்

துபை ஈமான் அமைப்பு வேலூர் பாராளுமன்ற உறுப்பினருக்கு ந‌ட‌த்தும் வாழ்த்த‌ர‌ங்க‌ம்

துபை ஈமான் அமைப்பு இந்திய‌ யூனிய‌ன் முஸ்லிம் லீக்கின் வேலூர் பாராளும‌ன்ற‌ உறுப்பின‌ர் எம். அப்துல் ர‌ஹ்மானுக்கு வாழ்த்த‌ர‌ங்க‌ம் நிக‌ழ்ச்சியினை 11.06.2009 வியாழ‌க்கிழ‌மை மாலை ச‌ரியாக‌ 9.30 ம‌ணிக்கு தேரா லூத்தா ஜாமிஆ ம‌ஸ்ஜிதில் ( குவைத் ப‌ள்ளி ) ந‌டத்த‌ இருக்கிற‌து என‌ பொதுச்செய‌லாள‌ர் ஏ. லியாக்க‌த் அலி தெரிவித்தார்.

இவ்வாழ்த்த‌ர‌ங்கம் நிக‌ழ்விற்கு ஈமான் அமைப்பின் த‌லைவ‌ர் அல்ஹாஜ் செய்ய‌து எம். ஸலாஹுத்தீன் த‌லைமை தாங்க‌ இருக்கிறார்.

இந்நிக‌ழ்வில் த‌மிழ‌க‌த்தின் அனைத்துப் ப‌குதியினைச் சேர்ந்த‌ ஜ‌மாஅத்துக‌ளின் நிர்வாகிக‌ள் க‌ல‌ந்து கொண்டு வாழ்த்துரை வ‌ழ‌ங்க‌ உள்ள‌ன‌ர். அத‌னைத் தொட‌ர்ந்து வேலூர் எம்.பி. எம். அப்துல் ர‌ஹ்மான் ஏற்புரை நிக‌ழ்த்துகிறார்.

இந்நிக‌ழ்ச்சிக்கான‌ ஏற்பாடுக‌ளை ஈமான் அமைப்பின் விழாக்குழுவின‌ர் செய்து வ‌ருகின்ற‌ன‌ர். மேல‌திக‌ விப‌ர‌ங்க‌ளுக்கு ஈமான் அமைப்பின் ஜ‌மாஅத் ஒருங்கிணைப்பாள‌ர் கீழ‌க்க‌ரை ஹ‌மீது யாசின் 050 2533712 எனும் அலைபேசியில் தொட‌ர்பு கொண்டு விப‌ர‌ம் பெற‌லாம்.

மின்ன‌ஞ்ச‌ல் : iman1976@emirates.net.ae

இணைய‌த்த‌ள‌ம் : www.imandubai.org / http://indianmuslimassociation.blogspot.com/

Violence, Islam and the Islamic Movement

Violence, Islam and the Islamic Movement

By Dr. Mohammad Nejatullah Siddiqui
(Translated from Urdu by Yoginder Sikand)


What is the role of violence in human life? Under what conditions does Islam permit violence? What rules and conditions has Islam laid down for the conduct of armed conflict? When does violence qualify to be termed as ‘terrorism’? Does Islam at all allow for terrorism? This article deals specifically with these questions, although it is not possible for me to do full justice to these issues in a single article.
The reason why I have chosen to write about violence and terrorism is today’s particular context, where, in many places, Muslims have been made victims of violence and terrorism, while in numerous other places Muslims themselves have taken to violence and terrorism. Is it at all permissible for Muslims to do so? Will this in any way benefit Muslims? Can violence be undertaken by Muslims in retaliation for violence directed against them? These are crucial issues that I would like to discuss.

Today, the ongoing joint American and British conquest of Iraq and the growing wave of Hindutva aggression in India have created a sense of extreme nervousness among many Indian Muslims. They are apprehensive about what the future holds for them. In such a context, what must be done for ensuring a better future for the Muslims and for Islam? This article also deals with these pressing issues.

Violence and Morality

It must be stressed that violence is, in essence, an immoral act. A civilized society that functions on the basis of a proper code of morals can permit violence only for the punishment of crimes, in order to counter criminality, and for self-defence, so that individuals can defend themselves from the violence of others. Other than for these purposes, violence cannot be permitted. The proper way to attain one’s goals is not through violence, but, rather, through dialogue, exchange of views, and peaceful persuasion. Using violence for religious purposes is wholly inappropriate, because it entails compulsion, while, as the Quran says, there can be no compulsion in religion:

There is no compulsion in religion; truly the right way has become clearly distinct from error; therefore, whoever disbelieves in Satan and believes in Allah he indeed has laid hold on the firmest handle, which shall not break off, and Allah is Hearing, Knowing.

Islam is based on mercy, love, tolerance, mercy and forgiveness. Killing, violence, disruptive activities and hard-heartedness all are not in accordance with the true Islamic spirit. As God says in the Quran,

Keep to forgiveness (O Muhammad), and enjoin kindness, and turn away from the ignorant.

The Prophet Muhammad also preached softness and kind-heartedness, and warned that hard-heartedness and extremism do not produce any positive results. According to a tradition narrated by his wife, Hazrat Ayesha, the Prophet said that God is gentle and likes gentleness. He gives to those who act with gentleness what He does not to the hard-hearted. In a similar narration attributed to him, the Prophet is said to have advised people to adopt soft-heartedness and to stay away from violence, adding that while gentleness conduced to progress and welfare, its absence gave rise to a host of ills.

This is why Islam has forbidden offensive violence and has also not encouraged violence in retaliation. As the Quran says:

The good deed and the evil deed are not alike. Repel the evil deed with one which is better, then lo! he, between whom and thee there was enmity, (will become) as though he was a bosom friend.

This is not to deny that Islam does, in some cases, allow for violence, such as for defence or the punishment of crimes, but our effort should be to minimize the use of violence to the extent possible and to present before people the true image of Islam, which is based on love, concern and mercy. That is why the Quran has presented us with such models who, when they could have resorted to violence in reaction to the violence unleashed on them, chose not to do so. Thus, the Quran relates:

But recite unto them with truth the tale of the two sons of Adam, how they offered each a sacrifice, and it was accepted from the one of them and it was not accepted from the other. (The one) said: I will surely kill thee. (The other) answered: Allah accepteth only from those who ward off (evil). (27) Even if thou stretch out thy hand against me to kill me, I shall not stretch out my hand against thee to kill thee, lo! I fear Allah, the Lord of the Worlds. (28) Lo! I would rather thou shouldst bear the punishment of the sin against me and thine own sin and become one of the owners of the fire. That is the reward of evil-doers. (29) But (the other's) mind imposed on him the killing of his brother, so he slew him and became one of the losers. (30) Then Allah sent a raven scratching up the ground, to show him how to hide his brother's naked corpse. He said: Woe unto me! Am I not able to be as this raven and so hide my brother's naked corpse? And he became repentant. (31) For that cause We decreed for the Children of Israel that whosoever killeth a human being for other than manslaughter or corruption in the earth, it shall be as if he had killed all mankind, and whoso saveth the life of one, it shall be as if he had saved the life of all mankind. Our messengers came unto them of old with clear proofs (of Allah's Sovereignty), but afterwards lo! many of them became prodigals in the earth.
In the above verses, the Quran teaches us that Adam’s noble son did not resort to violence even to defend himself. Immediately after these verses is another verse that announces stern punishment for those who spread strife, violate the law and engage in war against God and His Prophet.

Permission for Killing

It must be noted that in Islam violence that entails taking the life of another person is allowed only under clearly specified circumstances, as mentioned in the Quran. Till the early Muslims lived remained in Mecca and the Prophet Muhammad had not migrated to Medina, no permission was given to them by God to resort to any form of violence even though they were cruelly tortured by their Meccan opponents, which even resulted in the loss of Muslim life, such as that of a Muslim woman, Hazrat Summaiya. The point may be raised that Muslims did not resort to violence in self-defence at this time because they were then small in number and weak. But, by the sixth year of the Prophet’s declaration of his prophethood, a number of powerful and influential men had joined him and became Muslims, such as Umar and Hamza bin Abdul Mutalib, and they had even asked the Prophet for permission to take on the oppressors of the Muslims. Yet, even at this time, the Muslims did not receive consent to respond to violence with counter-violence. Instead, in the face of mounting violence and oppression directed against them, they were advised to migrate to Ethiopia. Consequently, more than 100 Muslims took refuge there.

It was only after the Prophet and many of his companions shifted to Medina that Muslims received permission to resort to violence to defend themselves from the attacks of others. At this time, the Prophet had established a political community that was ruled in accordance with God’s laws. Yet, despite this, aggression and violence directed against Muslims, including those who had remained behind in Mecca, continued, and so God instructed the Muslims to resort to violence in self-defence, as a response to their opponents’ barbarities. As the Quran declared:

Sanction (to fight) is given unto those who fight because they have been wronged; and Allah is indeed Able to give them victory; (39) Those who have been driven from their homes unjustly only because they said: Our Lord is Allah.

Elsewhere, the Quran says:

Fight in the way of Allah against those who fight against you, but begin not hostilities. Lo! Allah loveth not aggressors.

The sort of war that Muslims have been permitted to engage in by the Quran is not an offensive or aggressive one or one that is waged in order to capture and incorporate any territory into a Muslim political domain. Rather, this is a strictly defensive war that aims at preventing the aggressor from engaging in war again. When in Medina, the Prophet and the early Muslims were finally allowed to resort to violence in self-defence, and this was in a context when their Meccan opponents attacked the Islamic polity in Medina and also forcibly sought to prevent people from accepting the message of Islam, which was their fundamental right. Consequently, Muslims were given permission to fight so that strife could be stopped and everyone who wanted to accept God’s path could do so. As the Quran says:

And fight them until persecution is no more, and religion is for Allah. But if they desist, then let there be no hostility except against wrong-doers.

And, elsewhere, the Quran says:

How should ye not fight for the cause of Allah and of the feeble among men and of the women and the children who are crying: Our Lord! Bring us forth from out this town of which the people are oppressors! Oh, give us from thy presence some protecting friend! Oh, give us from Thy presence some defender!

According to the Quran, by creating life and death God wants to test those who choose, on their own free will, to walk on the right path and those who choose to go astray. As the Quran puts it:

Blessed is He in Whose hand is the Sovereignty, and, He is Able to do all things. Who hath created life and death that He may try you which of you is best in conduct; and He is the Mighty, the Forgiving, Who hath created seven heavens in harmony.
Clearly, strife and corruption in the land often leads to people being denied the right to choose the path that they want to adopt for themselves. Thus, while Islam allows for Muslims to resort to violence to save their lives and lands from the attacks of aggressors, it also permits violence to challenge those who forcibly suppress people’s right to follow Islam on their own free will. Still, it must be noted that in Islam the use of violence, whether for punishment of crimes or for the protection of Islam and Muslims or for upholding the right of people to freely choose their faith, is allowed only to the limit necessary for the purpose, because violence more than that required for a particular purpose is impermissible.
To reiterate, besides for the purpose of defensive war and punishment of crimes, resort to violence is not at all permitted in Islam, especially the sort of violence that results in the loss of life.

Thus, the Quran specifically states:

Say: Come, I will recite unto you that which your Lord hath forbidden to you: that ye ascribe no thing as partner unto Him and that ye do good to parents, and that ye slay not your children because of penury - We provide for you and for them - and that ye draw not nigh to lewd things whether open or concealed. And that ye slay not the life which Allah hath made sacred, save in the course of justice. This He hath command you, in order that ye may discern.
Elsewhere, the Quran says:

And do not wrongfully kill any living being which Allah has forbidden; and for whoever is slain wrongfully, We have given the authority to his heir, so he should not cross limits in slaying; he will surely be helped.

The last sentence in the above-mentioned Quranic verse indicates that the heir of someone slain wrongfully can indeed take revenge on the killer. But it is for the Islamic state, rather than for the aggrieved party, to take this action with regard to punishment for the crime of premeditated murder. Islam does not encourage violence in revenge for violence. Rather, as it sees it, the best solution is to work out means to prevent future violence, and with regard to past violence to adopt a policy of forgiveness. As the Quran lays down:

And those who, when an oppressive wrong is inflicted on them, (are not cowed but) help and defend themselves. The recompense for an injury is an injury equal thereto (in degree): but if a person forgives and makes reconciliation, his reward is due, from Allah: for (Allah) loveth not those who do wrong. But indeed if any do help and defend himself after a wrong (done) to them against such there is no cause of blame. The blame is only against those who oppress men with wrong-doing and insolently transgress beyond bounds through the land, defying right and justice: for such there will be a Penalty grievous. But indeed if any show patience and forgive, that would truly be an exercise of courageous will and resolution in the conduct of affairs.
In this regard, one should keep in mind the response of the son of Adam mentioned in the Quran, which I referred to earlier. True believers in God do indeed have the right to respond to violence with violence, but it must be remembered that Islam has before it certain higher goals that might demand a different sort of response, and it is precisely this that the Quran repeatedly points to. It is true that we have the right to react to violence unleashed on us through counter-violence, that is to say in self-defence, but we must also keep in mind that doing so might, in many cases, have a seriously negative impact on our mission of inviting others to God’s path and of being witnesses unto humanity.

The Quranic verse that I just quoted was revealed at a time when the Prophet was still in Mecca and the Muslims were being cruelly oppressed. Yet, despite this, they did not receive permission to resort to counter-violence. Rather, this permission was received only later, in Medina, when an Islamic polity had been set up. Till such a polity is not in existence, retaliatory violence cannot possibly abide by the moral limits that Islam has set for it.

Violence and Terrorism

When some individuals or a group that are themselves not a ruling power in a particular country, but, rather, are subjects, resort to counter-violence, sooner or later their methods will degenerate into what we today call ‘terrorism’. In this context, it must be noted that Islam has no room whatsoever for terrorism, including indiscriminate killing of people, non-combatants, women, children, the infirm and the elderly, burning people to death, mutilating their corpses and so on.
Keeping this in mind, survey the present context. On the one hand are nation-states that spend the resources of their nations on maintaining huge armies and buying the latest and most sophisticated weapons of war that can kill people on a massive scale. On the other hand are individuals or groups, who, in theory, are prohibited by their governments from possessing any sort of weapons. It is illegal for these individuals or groups to maintain an army. They cannot openly raise a volunteer militia. If they resort to violence against their own government or against the government of some other country, they must do so secretly. In attacking their enemies they cannot abide by the strict limits that Islam has laid down, because they cannot themselves choose the battle-field or the time of the battle. They are forced to make secret preparations and to use any available opportunity to attack their enemies. This they might do by attacking civilian aircraft or killing civilians or trade centres, because they may not be able to easily target their enemies’ military aircraft or army personnel or military installations. The level of organization and control over such terrorist activities is, of course, much less than that of the army of a regular state, primarily because those who engage in such activities must do so surreptitiously. The history of secret, underground movements that engage in this sort of violence clearly indicates that they cannot remain under a unified leadership for very long. Nor does the leadership have a very strong control over its activists at the grassroots, unlike in the case of a regular army of a recognised state. Such movements that take to violence even in response to state terrorism inevitably and necessarily degenerate into terrorism themselves. And, as I said earlier, Islam does not allow for terrorism at all, although it does allow for counter-violence, but under strict conditions and limits and in the light of Islam’s higher purposes and aims.

The following incident well illustrates this point: When Abu Bakr, the first caliph [of the Sunnis] sent an army in the direction of Syria he instructed its commander, Zaid bin Abu Sufiyan, to abstain from killing any woman, child or very old person, not to cut down any fruit-bearing tree, not to lay desolate any habitation, not to unnecessarily slaughter any goat or camel, not to burn or disturb any bee-hive, not to tamper with the spoils of war and not to show cowardice on the battle-field.
Destroying property, blowing up buildings, setting to waste fields, etc. are all a form of ‘strife in the land’ (fasad fi‘l ardh), which is strictly prohibited in
Islam. As the Quran says:

And unto Midian (We sent) their brother, Shu'eyb. He said: O my people! Serve Allah. Ye have no other God save Him. Lo! a clear proof hath come unto you from your Lord; so give full measure and full weight and wrong not mankind in their goods, and work not confusion in the earth after the fair ordering thereof. That will be better for you, if ye are believers.

Elsewhere, the Quran says:

And when he turneth away (from thee) his effort in the land is to make mischief therein and to destroy the crops and the cattle; and Allah loveth not mischief.
The counter-violence engaged in over the last two decades or so by Muslim groups in various countries, against the own governments or against non-Muslim powers, such as America, Russia, Britain and France, in response to their aggression or their anti-Islamic and anti-Muslim policies or their naked aggression, has clearly over-stepped the limits set by Islam. This is the case, for instance, of violence, driven by anti-Americanism, in recent years in places such as Indonesia, the Philippines, Yemen, Egypt, Morocco, Saudi Arabia and America itself, in which innocent people have been slain and public utilities have been destroyed. This has also happened, although on a much smaller scale, in our own country, India, as a response to the violence of a section of the majority community directed against the Indian Muslims.
Such acts of terrorism, even in retaliation, on the part of Muslims are clearly prohibited in Islam. These acts cannot be considered legitimate defensive violence. Nor can they be treated as necessary for stopping strife. They cannot also be considered to be punishment for crimes, such as that a legitimate government can impose on criminals. Without a doubt, it can be said that the counter-violence that Muslims have been resorting to in recent years is entirely contrary to the teachings of Islam, trespassing the strict limits set by Islam for the conduct of counter-violence. Assaulting embassies, hijacking aircraft, killing tourists, including innocent women, children, the elderly and other non-combatants, are entirely anti-Islamic acts. As a consequence of these terrorist acts, the image of Islam in the eyes of people across the world has been greatly tarnished. Ironically, it is in the name of that religion, Islam, which preaches mercy, kindness and love for humanity and even calls for the respect for innocent life in the course of war, that these cruel and wholly immoral deeds are being perpetrated. The media highlights all this, and shapes the minds of ordinary non-Muslims in such a way that they now regard Muslims with fear, dread and even hatred. For a community that is meant to invite others to the path of God, and whose mission it is to be a witness unto humankind, there cannot be a greater calamity than this.
Violence in Today’s Context

After detailing the Islamic teachings related to violence and counter-violence, let us turn to the case of some specific circumstances under which violence, some might argue, might be legitimately adopted. In this regard, let us consider four particular contexts:

A Muslim majority country, where the government oppresses Islamic groups.
An independent Muslim land, which has been forcefully occupied by a non-Muslim country.

A democratic, non-Muslim majority country, where a section of the country’s Muslims are oppressed.

Countries such as America and its allies that are today targeting some Muslim countries, groups and individuals.

A good instance of the first context is Egypt, where, for many decades now, a reign of oppression has been continuously unleashed on the Islamic movement known as the Ikhwan ul-Muslimun. In such cases, it is not proper for Islamic groups to react to state oppression through violence. Rather, they should use peaceful means to work for the preservation and promotion of human rights and justice.
An illustration of the second context is Palestine. The Palestinians’ struggle against Israel can be considered a legitimate Islamic cause, fought in self-defence. It is for the concerned people to themselves decide that in this war when and to what extent violent means may be used, and when and to what extent other options may be explored.

The third context is one that prevails in our country, India. If in a democratic, non-Muslim-majority country a Muslim minority is being targeted and the government is unable to protect its life and property or deliberately allows or encourages others to attack them or even does this itself, as happened in Gujarat in 2002, what should Muslims do? Should they resort to violence in response to this violence?
It is, of course, true that, like other Indians, the Muslim Indians have the right to defend their life, property and respect. The law of the land allows people to take appropriate measures to stave off attackers, even it means that in seeking to defend one’s life the life of the attacker is lost. However, due to the pressure of circumstances, some Muslims have begun to advocate offensive violence, or what they regard as preventive strikes. I am of the view that this is not at all appropriate. Islam does not allow for Muslims to attack others before they have attacked them. Nor does it allow them to attack innocent people of one community in retaliation for violence against Muslims perpetrated by their co-religionists. Some people might think that this sort of counter-violence is permissible as it might deter non-Muslim attackers or the state and its police forces from further anti-Muslim violence. But, in my view, revenge attacks against innocent, unarmed and peaceful co-religionists of those who attack Muslims is completely un-Islamic.
American Aggression Against Muslims

The fourth context that I touched upon earlier concerns the present-day American aggression against Muslim states and groups. Using the attacks of 11 September, 2001 as a pretext, America announced what it called a global ‘war on terror’. The main targets of this war are Muslim individuals and groups that are angered with America or with their own governments, or those who regard the rapidly mounting American influence throughout the world as a threat to Islam and the Muslims, and who, therefore, seek to damage America and American interests. Because America regards certain Muslim countries as harbouring such Muslim individuals and groups, these countries have also been made a target of America’s ‘war on terror’. It was because of this that America first bombed Afghanistan and then invaded and occupied Iraq, and is now talking of waging war against other countries that it is opposed to, such as Iran and Syria. Alongside this, it is also on the look out for individuals in Pakistan and West Asia who have committed, or can commit, acts of terror directed against America. Assisting America in its ‘war against terror’ are pro-American regimes in countries such as Pakistan, Saudi Arabia and Egypt, that are now instituting even greater controls on Islamist groups within their borders. Because of this, across the world many Muslims are greatly suspicious of America’s intentions. They fear that just as America used the condemnable and criminal attacks of 11 September, 2001 as an excuse to pursue its preconceived agenda of invading Afghanistan and then Iraq, it will do the same with regard to Islamic groups and movements across the world, because it regards them as a danger to American interests. Using the ‘war of terror’ as a cover, America wants to destroy all those who dare to challenge American hegemony, especially those who want to keep their societies safe from American-style immorality and permissiveness.
Muslims the world over are apprehensive about America’s intentions, but the Indian Muslims are particularly concerned, because the advocates of aggressive Hindutva in India also have similar anti-Islamic intentions. They are denigrating our madrasas, surveying our mosques, keeping a close watch on Muslim missionary groups and seeking to impose laws forbidding religious conversions. India’s Muslims are wary that extremist Hindutva groups might use America’s global ‘war on terror’ as a cover to pursue their own anti-Islamic agenda and that, for this, they will secure the help of Israel and its intelligence agencies.

For want of space, it is not possible for me to discuss these apprehensions in detail in this article. Relations between America and Islam, or between America and Muslims, cannot be seen simply in the context of recent events. Our concern in this article is the question of whether or not Muslims should take to violence in response to American aggression against them.

My argument is that, given today’s circumstances, it is neither permissible nor beneficial for Muslims to take to violence to counter American aggression. On the contrary, this sort of violence is only causing further damage to Islam and Muslims. However, if America attacks any Muslim country without any legitimate reason, as it did in Iraq, undoubtedly the people of that country have the right to fight in order to defend their land. This applies only to the people of that particular country alone, and the violence must be conducted strictly according to the conventional rules of international warfare. To use the American invasion of any Muslim country as an argument to call upon ordinary Muslims everywhere to kill American citizens, wherever in the world they might find them, and to destroy American buildings, embassies or anything else representing American interests throughout the world, as some groups have declared, is anti-Islamic. It clearly transgresses the limits set by Islam for the conduct of counter-violence. Further, it causes far more damage to Islam and the Muslims themselves than it does to America.
The Need for Complete Abstinence From Violence

In my opinion, Muslims must not take to the path of violence against America. Muslims must also seek to stop those Muslim individuals and groups that have adopted this path. In the present circumstances, the path of violence can only harm the interests of Islam and Muslims. Hence, Muslims must not cooperate with or assist anyone who has taken to this path. Such people should not be helped financially or in any other way. In today’s context, violence engaged in by Muslims against America necessarily degenerates into a form that is wholly forbidden (haram) in Islam and can be categorized as ‘strife in the land’, which Islam vehemently condemns. Such violence cannot be ever legitimised, no matter for what purpose.
The violence that some Muslim individuals and groups have hitherto engaged in against America has wrought, as I noted above, grave damage to Islam and Muslims. The media has used this violence to depict Islam in a very negative light and to portray Muslims as cruel, hard-hearted and utterly inhuman, thereby causing many non-Muslims to hate Islam. Simultaneously, the American government has used this violence as a means to garner the consent of the American public for its global ‘war on terror’, through which it has sought to target Muslims throughout the world. In this way, this violence has only strengthened the hands of right-wing American Christians and the Zionist and Israeli lobbies.

Muslims clearly lack the strength to counter American aggression through violence. To seek to defeat America through violence is foolish and tantamount to inviting one’s own defeat. If Muslims simply have to confront America (and this is something that I do not agree with), then their welfare resides in doing so in the ideological and cultural fields, not on the battle-field. It is wrong to think that engaging in violence against America will serve as a deterrent that will stop American aggression against Muslims in the future. The experience so far does not indicate anything of the sort. The balance of power is so heavily titled in America’s favour that it is completely unimaginable that violence committed by some Muslims against America could be so powerful as to prevent America from any future aggression.
I am also calling for Muslims to completely abstain from violence because this violence is causing great internal damage to Muslim society itself. The valuable material and human resources of the Muslims are being wasted on surreptitious activities, acquiring weapons and plotting and carrying out violent attacks, instead of on education, the media, political empowerment and economic development.
As I indicated earlier, individuals or groups which engage in violent activities against the state whose citizens they are or against another state necessarily have to carry these out in secret. At almost every turn, they are forced to violate the law. For such activities they evolve a new leadership, for the old established religious and political leadership of the community will not be willing to engage in underground, illegal, violent activities. Hence, the help of criminals is often taken, of people who know how to violate the law, smuggle weapons, travel under false names and fake passports and so on. Sooner or later, they will be forced to take the help of smugglers and international criminals. The sort of violence that these underground groups engage in can never remain within the boundaries strictly set by Islam, nor can pious Muslims engage in such activities.

The internal disruption and damage caused to Muslim society as a result of such violence is incalculable. In the Indian context, it would be absolutely wrong to let such un-Islamic individuals or groups take over the leadership of our community in the name of combating Hindu aggression. Instead, we would like our best people to take the lead in building bridges with our non-Muslim countrymen, people who, through their actions and words, are proper representatives of Islam, and who, even if they are forced to resort to violence in self-defence, would strictly obey the Islamic rules in that regard. It is also to be noted that during communal riots, when Muslims display proper moral conduct, such as protecting innocent non-Muslims who have no role in the violence, many non-Muslims come forward and display the same exemplary behaviour vis-à-vis Muslims, protecting innocent Muslims and speaking out and resisting their aggressive co-religionists. Our actual weapon to combat Hindu aggression or right-wing Christian groups or American hegemonists must be our morality and character and the ideology of Islam that we are supposed to uphold and which we are bidden to communicate to the whole of humanity. When, in the face of some temporary pressure, we resort to violence, our moral stature is seriously damaged and we are diverted from our Islamic mission for humanity to tasks other than what Islam ordains.
Need For Transparency

Among the various reasons why Islamophobia and anti-Muslim sentiments can so easily be spread is that non-Muslims, such as in Europe, America and even in our own country, India, know little or nothing about Islam. It is difficult and time-consuming to communicate to others the story of the Muslims’ past, but I think it is possible to easily disabuse people of the wrong perceptions that they have about present-day Muslims. What is taught in the madrasas? What happens inside mosques? What is preached by Islamic missionary groups? The answer to the wrong propaganda about all these issues is to keep our doors open to others to observe for themselves. It should be possible for anyone to be able to visit Muslim institutions to see things personally. Muslims themselves will benefit if their institutions become more transparent in their finances and management and clearly avoid ambiguity and secrecy. Records of their accounts and finances should be properly maintained so that no one can accuse them of garnering money in the name of providing religious education but using it to fan terrorism instead. This is also the appropriate way for saving our madrasas, mosques, charitable hospitals and other welfare institutions from falling prey to corruption. Their income and expenses should be properly recorded and audited and be open to public inspection.
Democratic Functioning of Islamic Institutions

When all the powers over finance and administration of an Islamic institution are in the hands of a single person, it is obvious that there will be a serious lack of transparency. For any institution to run on transparent lines, it is essential that decisions be taken collectively and through consultation. America and its allies allege that Muslim countries and institutions are un-democratic and that they are not governed through consensus or consultation. They accuse them of being dictatorial, and their leadership of not to being representative of the people, of being, instead, inherited from father to son, as in a system of monarchy, or acquired through force. It is a fact that this model of leadership characterizes many Muslim countries and institutions, including even their religious organizations, where the head continues to exercise control lifelong, till his death, after which he is generally succeeded by his offspring. Obviously, those who come to power through such anti-democratic means cannot take decisions in a democratic fashion. Naturally, this reinforces the impression that Muslims are mere puppets in the hands of their leaders, whether of their countries or of those who control Muslim institutions, and, therefore, in need of being ‘freed’ by others.
It is utterly absurd that a characteristic feature that the Quran identifies with Muslims—that of consulting each other in their affairs—is totally lacking among them. Using this as an excuse, America and its allies have attacked Muslim countries and Muslim institutions in the name of promoting ‘democracy’. The Quran very clearly lays down that Muslims must settle their affairs though mutual consultation or shura:

Those who harken to their Lord, and establish regular prayer; who (conduct) their affairs by mutual consultation; who spend out of what We bestow on them for sustenance

The more transparent Muslim institutions become, the more beneficial they will be to Muslims themselves. Running these institutions on the basis of mutual consultation will make them more effective and will secure them greater public support. If Muslim organizations and religious institutions seek to involve all concerned people in their decision-making at all levels, their credibility is bound to improve. Sadly, today the situation is markedly different, because of which these institutions do not have the support of all Muslims. This provides Hindu extremists in India and, at the global level, America and its clients, to level all sorts of accusations against these institutions. It is easy to accuse religious institutions led by individuals who do not represent the people of being enemies of humanity, intolerant and extremist. Because throughout the world Muslim countries, organizations, educational institutions and other organizations are not run on conventional democratic lines, they easily raise doubts and suspicions. If Muslims were to adopt transparency and democratic culture in all their political and cultural activities, allow for the free expression of views and democratic decision-making, and respect dissenting views, it will make it much easier for non-Muslims to properly understand them. In this way, some of the deep fears that they have about Muslims can be set at rest.
Popularity Among the People

As I just mentioned, transparency and democracy are essential for any organized effort on the part of Muslim institutions and movements to reform and uplift the community. But, a third ingredient is also required, and that is to establish strong fraternal links with people of other faiths, to share in their joys and sorrows and, as far as possible, to seek to solve Muslim problems, not as a unique case, but as something that Muslims share with other people. In actual fact, in India or elsewhere, the list of specifically ‘Muslim problems’ is very limited. Muslims mostly face the same problems that others do, such as poverty, disease, lack of appropriate housing and hygiene, illiteracy, insecurity and so on. These problems afflict the majority of people in Asia and Africa, Muslims as well as others. Efforts to overcome these hurdles will be much more successful if Muslims work together for this with their non-Muslim neighbours and countrymen. Muslims must not seek to set up their own separate world. Rather, they must consider the whole world to be God’s and, accordingly, seek to work for its welfare and progress. In today’s context, when many non-Muslims are suspicious of Muslims, such joint activities with people of other faiths could play a major role in building bridges and promoting confidence and good relations between Muslims and others, doing away with the hatred and suspicions that divide them. This is absolutely essential in order to combat violence and terrorism.

Today, NGOs are playing a major role in serving society in different ways, such as by preserving the environment, fighting against pollution, working for peace and human rights, struggling against poverty, disease, illiteracy, bonded labour and child labour, demanding a respectable status in society for women and so on. Our religion commands us to take an active role in such activities and efforts. The present climate of extreme suspicion about Muslims also demands that we join hands with our non-Muslim brothers and miss no opportunity to stand shoulder-to-shoulder with them, and this can best be done through working with them for these issues of common human concern.

Conclusion

While steering clear from violence is not the solution to all of the many problems besetting Muslims, it is obvious that it will certainly solve those many problems that are a result of a tendency noticeable among Muslims to take to violence or counter-violence. The question of when our present lamentable state will change for the better and we shall be rid of those weaknesses that hold back our development has been debated for a long time now. Many efforts have been made for the uplift of Muslims in terms of their education and health, their economic and political conditions. This work requires a long time, and must be done with care and determination. To fall prey to temporary circumstances and take to the path of violence will only be a sign of despair and a reflection of lack of wisdom. Muslims must abstain from this path. Instead, they must walk with determination and wisdom on the path that God has prescribed for them.

(This is a translation of a chapter titled Tashaddud, Islam Aur Tehrik-e Islami, in Mohammad Nejatullah Siddiqui's Urdu book, Ikeesvin Sadi Mai Islam, Musalman Aur Tehrik-e Islami (Islam, Muslims and the Islamic Movement in the 21st Century), markazi Maktaba-e Islami, New Delhi, 2005, pp.27-52).






Mohammad Nejatullah Siddiqui is a leading Indian
Islamic scholar, whose specialisation is Islamic
Economics. Recipient of the King Faisal Award for
Islamic Studies, he has taught at the Aligarh Muslim
University and the King Abdul Aziz University, Jeddah.
He was a Fellow at the University of California, Los
Angeles and Visting Scholar at the Islamic Development
Bank, Jeddah. He served for sixteen years as member of
the central committee of the Jamaat-e Islami Hind. He
is the author of numerous books. He can be contacted on

mnsiddiqi@hotmail.com

Several of his articles can be accessed on www.siddiqi.com/mns